Parijs, 28-30 januari 2022
Wat is er nog leuker dan een tripje? Waarschijnlijk maar één ding: een spontaan tripje. Op een grauwe doordeweekse avond – zoals ongeveer alle januariavonden dat waren – zaten Juud, Maart, Roos, Dennis en ik onze pasta arrabiata naar binnen te schuiven aan Maartjes tafel tot de woorden ‘weekend’ en ‘Parijs’ tegelijkertijd in één zin vielen. Onder invloed van de kleurstoffen en suikers van de apenkoppen, M&M’s en popcorn die we nog even snel naar de voordeur geGorrila’d hebben, omdat niemand na werktijd tijd had gehad om ook nog over een toetje na te denken, zien we geen enkele reden meer om het niet te doen. Anderhalve week later pak ik mijn koffer in alsof ik een lang weekend naar mijn ouders ga, om vervolgens de hele middag met z’n vieren (sorry Den) op de snelweg richting de Franse hoofdstad door te brengen.
Vrijdagavond arriveren we een stukje later dan gedacht, maar we laten ons niet uit het veld slaan. Als de Eiffeltoren om klokslag 23:00 haar uurlijkse lichtjesshow geeft, hebben wij er net een kilometer of acht fietsen langs de Seine en het Louvre opzitten en komen we precies op het juiste moment de hoek om zeilen. Zonder onze fietsen nog een blik waardig te gunnen beginnen we aan onze eerste fotosessie. Het volgende moment drinken we een Moscow Mule bij het cafeetje in onze straat dat vanwege het eigen recept (gembersap in plaats van gemberbier) niet echt naar Moscow Mule smaakt, maar hoe dan ook totaal in de schaduw staat van de fantastische kaasplank die onze eveneens fantastische ober op tafel tovert.
De daaropvolgende ochtend wil ik mijn wekker uitdrukken en al zelfmedelijdend nog wat extra slaap pakken, tot ik me bedenk dat ik in Parijs ben en sinds tijden weer eens echt heel veel zin in de dag die voor me ligt heb. We trekken weer eens bijna allemaal dezelfde outfit aan, laten onze rommelige AirBnB op Rue de Charonne voor wat het is en fietsen naar Musée d’Orsay. Daar hangen onder andere schilderijen van Monet en Van Gogh – gezien ons korte tijdsbestek bekijken we die dan ook vooral. Ik ben niet echt een museumdier (hoewel het ook niet meehelpt dat ik ook mijn camera bij me heb en dus niet alleen aandacht heb voor de schilderijen, maar in mijn hoofd ook telkens door mijn zoeker kijk) maar toch is het ook wel weer een heerlijke besteding van je tijd.
We stoppen voor de lunch bij het überhippe Maison Sauvage. Dat het hip is weet ik niet uit eigen research, Juud en Maart waren team reserveringen – hoewel de prijs van de cappuccino’s en de rij voor de deur ook wel blijk van dit feit geven. Het lijkt van de buitenkant een bloemenzaak, is het niet. Gevoed en gelaafd door onze avocadotoast beginnen we aan een fietstocht naar de Sacré-Cœur. In de miezer weliswaar, maar Parijs kan het hebben. Roos en ik kopen een poster in Montmartre en doen er achterlijk lang over doen om ze droog en ongekreukeld in Roos’ rugzakje op te bergen, we bestellen een crêpe en leggen het hele – fascinerende – bakproces vast om vervolgens niet ondersteboven te zijn van de smaak. Soms moet je even schaamteloos toerist kunnen zijn.
In Le Marais doen we gezellig mee met de zaterdagse shopping spree, hoewel we bij alle winkels behalve misschien de &Other Stories moeten concluderen dat het niet binnen ons budget past. Het wordt een rood wijntje op de hoek van de straat en daarna vlogs in het appartementje (en daarop aansluitend de conclusie dat vlogs eigenlijk alleen leuk zijn om te kijken als je ondertussen iets anders doet: zelfs de vlogs die we alle vier graag kijken, zijn saai als je er met z’n allen daadwerkelijk voor gaat zitten).
’s Avonds vinden we onze local mojo enigszins terug. Op loopafstand zit het Italiaanse East Mama, waar we voor cocktails, burrata, truffelpasta en limoncello gaan. Zo opgesomd klinkt dat vrij karig, maar het is in feite een heel aangeklede avond met vers geraspte parmezaan over je gerecht – we konden (wellicht daardoor) alleen echt ff geen toetje meer op. We rollen naar Brasserie Rosie voor nog meer unieke cocktails en goede gesprekken, zetten een kleine misstap in het Parijse uitgaansleven en eindigen als de oma’s die we zijn weer bij dezelfde kaasplank, waar we in plaats van glazen rode wijn een fles krijgen (die we dan weer niet opkrijgen).
Zondag nemen we afscheid van een heel zonnig Parijs met verse croissants, koffie en jus d’orange met ijsblokjes op het terras, maar daarvoor moet je me op m’n woord geloven – mijn camera zat alweer netjes opgeborgen (maar gelukkig niet in de koffer die ik een uur later van de metrotrappen af laat zoeven). Het was leuk geweest als het op de zaterdag zulk mooi weer was geweest, maar toen ik mijn foto’s zondagavond terugkeek was ik eigenlijk ook niet erg rouwig om de ervaren mist en miezer. Na een tijdje weinig behoefte te hebben gehad aan Parijs, kwam het de afgelopen tijd al vaker in me op weer eens een tripje te plannen en ik ben nu ook direct weer een mini beetje betoverd door hoe sfeervol de stad is. Er hangt iets in de lucht waardoor ik bijna weer mijn koffer zou willen pakken voor langere tijd, alleen al om dagelijks geïnspireerd te raken door de parisiennes van de stad en dat stijlgevoel heel misschien te kunnen evenaren.
Maar voor nu houden we het even hierbij: een meer dan geslaagd tripje. Het had langer gemogen, maar het was al perfect. En wat betreft dat ‘op de valreep’? Maandag werkte ik met kleine oogjes nog in mijn oude functie, dinsdag 1 februari begon ik aan mijn eerste ‘grotemensenbaan’ als redactiecoördinator bij de medische uitgeverij Prelum. Het scheelt dat ik daar sinds september al werkte en dus niet alles nieuw is, maar ik heb nu wel een echt team, echte verantwoordelijkheden, een echt salaris en in general 36 uur per week wat te doen. Tijd om mijn laptop dicht te klappen en in bed te gaan liggen voor de wekker morgen weer vroeg gaat.
6 reacties
Hoi Hester,
Ik heb weer heel erg genoten van je verhaal en mooie foto’s.
Ga zo door,want het is lange tijd stil geweest en dan mis ik je verhalen toch wel en van wat je meemaakt.
Groetjes tante Annemarie
Ohh heerlijke foto’s! Wat is Parijs toch prachtig he :) Succes met je grotemensenbaan :D
Wat heerlijk dat je spontaan naar Parijs ging! Klinkt als een leuk tripje en je hebt ook mooie foto’s gemaakt :)
Oh zo leuk! Ik was vorige week een paar dagen in Porto en dat was ook echt heerlijk. Herkenbaar van dat wekker willen afdrukken, maar dan toch makkelijker kunnen opstaan omdat je op reis hebt en zin hebt in de dag!
Ik heb echt genoten van deze blog. Wat kan jij heerlijk schrijven! Ik waande me voor even weer in Parijs – waar ik zelf ook heel erg gek op ben. Ik was er afgelopen september voor het laatst. Dat was genieten.
Jouw foto-serie is de eerste keer dat ik denk ‘ja, Parijs moet ik toch maar eens zien’. Je pikte precies plekjes die ik niet zo vaak op foto’s terug zie en waar ik toch wel blij van wordt. En ik ben eigenlijk een echte anglofiel en heb weinig met Frankrijk… Hm. We hebben dit jaar wel een belangrijke ‘anniversary’. Misschien toch maar een reis naar Parijs plannen…