Bovec, 11-13 september
De laatste foto’s van Slovenië! Het wordt – zoals na elke serie vakantieverslagjes – op den duur ook wel weer eens tijd om over het heden te schrijven, maar ik vind het desondanks leuk dat het gelukt is om alles op mijn blog de revue te laten passeren. Naast dat het leuk is om terug te lezen kan het soms ook gewoon heel goed van pas komen – en wellicht heeft één van jullie zich ook laten inspireren.
Zaterdag
Na het Zelenci natuurreservaat en het Jasna-meer rijden we terug richting Bovec, met de Mangartberg als kleine detour. Ik zat een beetje met samengeknepen billen op de bijrijdersstoel, omdat we de lucht zichtbaar zagen betrekken – één van mijn vakantiestelregels is juist dat ik uitzichtspunten zoveel mogelijk op heldere momenten bezoek. Verplaatsen naar de volgende dag was echter niet meer echt haalbaar (dan zouden we ditzelfde stukje zo’n zes keer heen en weer hebben gereden) en we deden de Mangart liever wél aan met bewolking dan helemaal niet.
De grap van het oprijden van de Mangartberg is dat de weg, vaker zonder dan met vangrail, zowel door stijgend als door dalend verkeer gebruikt moet worden en daar relatief smal voor is. Bovendien zijn er naast onwijs veel motorrijders ook nog eens wat eenzame fietsers en uiteraard ook de benodigde haarspeldbochten. Als je geen ervaren (bergen)bestuurder bent of überhaupt wat banger aangelegd bent denk ik wel dat het spannend is, maar Tom had er geen problemen mee dus dan ik ook niet, haha. Na een paar minuutjes rijden komen we bij de slagboom aan waar we een tientje moeten betalen en dan begint de weg pas echt.
En even serieus: alles hieraan is weer zo mooi. De wolken zorgen er wel voor dat we niet zo heel ver het dal in kunnen kijken, maar tegelijkertijd zien de bergtoppen er nog drie keer zo indrukwekkend uit. Vanwege risico op vallend gesteende is de weg die naar de eigenlijke top leidt afgesloten en moet je je auto al wat eerder neerzetten. Je bent vrij om zelf verder omhoog te klimmen, dus dat doen we (niet dat dat zo vanzelfsprekend is voor mij, ik ben nogal een poes met klimmen en afdalen, maar ik krijg gelukkig bij elke stap die ik als ingewikkeld inschat een hand van Tom aangereikt). Het sportieve element maakt de ervaring eigenlijk ook alleen nog maar leuker en we staan echt even met ons hoofd in de wolken. Er is bovendien geen sprake van één vaste route naar boven, iedereen loopt juist via een ander paadje naar een andere top, dus we stonden ook nog eens alleen op ‘ons’ gedeelte. Heel nice.
’s Avonds doen we boodschappen en gaan we eten in Bovec. Kleine martelgang om zonder reservering een plekje te krijgen in een restaurant, maar na een half uur in een rij te hebben gestaan waarbij het personeel niet met je communiceert dat je een plek toegewezen krijgt als er mensen weggaan (kleine irritatiefactor) eten we wel lekker en goedkoop.
Zondag
De laatste dag 💔! We rijden naar de Napoleon’s Bridge, waar de rivier de Soča onderdoor stroomt. Deze is oprecht heel erg helder en blauw/groen. We krijgen gelijk zin om te zwemmen terwijl we juist nu niets meegenomen hebben aan zwemkleding, haha. Op de eerste foto hierboven zie je een klein zandstrandje en daar zaten twee meiden met een hond waar we toch wel een beetje jaloers op waren. We lopen een stuk langs het water, dalen ondertussen nog één keer af naar het niveau van de rivier en halen espresso’s en een Calippo op een camping. Daarna maken we via de andere kant van het water weer rechtsomkeert naar de auto.
’s Middags doen we niet meer zoveel: Tom kijkt Formule 1, ik maak een pasta bolognese en ’s avonds pakken we onze koffers in. Tom wil de volgende dag graag vroeg weg dus ik profiteer met plezier van de bijbehorende schoonmaakwoede.
Maandag
Om 05:30 maak ik deze foto, vijf minuten later zitten we in de auto en draaien we de weg op. We rijden langzaam de bergen uit, vinden net op tijd een tankstation dat open is op deze onchristelijke tijden (oeps) en zien de zon langzaam opgaan.
Uiteindelijk verloopt de terugreis precies zoals we hoopten: super soepel. We stoppen één keer in een supermarkt in een Duits dorpje om wat broodjes en beleg te halen (en veel snoep) en de bijrijder krijgt de taak om oploskoffie en cup-a-soup te maken met het water uit de thermosfles. Ondertussen bingen we ook nog de NTR ‘De Brand in het Landhuis’-podcast. In plaats van langs de weg te eten schuiven we dertien uur na vertrek gewoon bij Toms ouders aan voor het avondeten, met het gevoel alsof we maar drie uurtjes hebben gereden.
Wat een heerlijke vakantie was dit! We hebben echt gedaan waar we zin in hadden en daarbij ook nog relatief veel van het land gezien. De laatste twee, drie dagen begon het wel weer te kriebelen bij mij om in een hip tentje om de hoek koffie of een cocktail te kunnen drinken, want dat vind ik uiteindelijk ook echt vakantie, maar zolang je niet samenwoont scheelt het ook dat samen thuis koken ook al leuk is ;).
4 reacties
Wat een fijne blog heb je! Wat een prachtige foto’s ook, de bergen lijken me zo mooi. Klinkt als een heerlijke vakantie. Het zou mij wel doodeng lijken, die smalle weggetjes bij de Mangartberg zonder vangrail.
Dank je, Charlotte! Hetzelfde geldt voor jou, ik ga je blog volgen 😌
Ik vind het jammer dat dit het laatste deel van je vakantiedagboek is, want ik geniet echt van alle mooie plaatjes. Ik wil zo graag weer naar de bergen en je foto’s bevestigen dat alleen maar! Ik snap echt niet dat mensen die smalle weggetjes zo op durven… In Oostenrijk vond ik dat in de bus al doodeng, laat staan zelf in de auto, haha.
Ahh thanks! Ja het is niet ieders ding denk ik haha, maar iedereen die hier reed was er wel van op de hoogte dat je voorzichtig moest zijn en een tegenligger kon verwachten dus dat scheelde :)