Vijf jaar

Utrecht, 24 t/m 26 augustus 2021

Vandaag, 1 september, is het mijn allereerste dag sinds mei 2016 dat ik niet ingeschreven sta aan een universiteit. Op de allerlaatste dag dat mijn studentenkaart geldig was profiteerde ik nog snel van 10% studentenkorting, een dag later leverde ik de twee naslagwerken die ik gebruikt had voor mijn scriptie in bij de universiteitsbieb en leende ik daarna een zestal boeken bij de bibliotheek Utrecht waar ik bij wijze van overgangsrite een abonnement bij heb afgesloten (niet dat ik ooit eerder boeken leende bij de UB, maar een abonnement bij de bieb van je eigen stad voelt gewoon als het soort vastigheid dat bij deze nieuwe fase past). Het verlossende mailtje kreeg ik afgelopen vrijdag, middenin de plantenwinkel van Daen’s: ik heb mijn scriptie gehaald met een 8,5 (!) en ben nu dus officieel afgestudeerd in de neerlandistiek. Waarschijnlijk betekent dat dat ik mijn master zelfs cum laude afrond (dat geloof ik toch pas echt als het ook daadwerkelijk op mijn diploma staat) en anders in elk geval met een gemiddelde van een 8,4, wat voor mij niet per se als bevestiging voelt van hard werken, maar vooral als erkenning dat ik heb gedaan wat ik leuk vind en dat doen wat je leuk vindt, waar je enthousiast voor bent, ook altijd de mooiste resultaten oplevert. Daar hield ik in vwo zes aan vast toen ik een studie koos waar nog wel eens lacherig over werd gedaan (was het niet om de inhoud, dan wel om het arbeidsperspectief) en tijdens mijn master heb ik dat enthousiasme in een vernieuwde versie opnieuw mogen ervaren. Ik heb veel werk moeten verzetten, maar wel écht altijd met interesse en plezier.

Dat mijn studententijd op zijn einde is gelopen merkte ik de afgelopen tijd al op verscheidene manieren. Het verlaten van de groepsapp van mijn dispuut, wetende dat er nog jaren gezellig in verder gekletst gaat worden, was een pijnlijke; maar tijdens de dagen dat Ilse – met wie Annegida en ik samenwoonden in Boedapest – in Utrecht was, kwam ik er ook achter dat ik de stad toch meer heb geleefd dan ik soms denk. Ik heb de sfeer van bijna alle wijken geproefd, de grachten en singel vaker bevaren dan op één hand te tellen, in elk park wel eens gezeten, een heel aantal straatnamen onbewust uit mijn hoofd geleerd en me in tientallen (studenten)huizen thuis gevoeld. Er zijn veel avonden in kroegen en cafés die ik niet heb beleefd, maar evengoed heb ik een aanzienlijk (niet te zeggen schrikwekkend) aantal herinneringen dat verbonden is aan horeca in de stad. De stad uitspelen is onmogelijk, daarvoor is ze te allesomvattend en dynamisch, maar vijf jaar lang was ze wel degelijk mijn speelveld. Die drie dagen illustreerden dat onverwachts goed. Daarom nu in vogelvlucht:

Dinsdag 24 augustus

Op dinsdag lunchten we op het stadhuisplein bij Ubica, sneakten we de uni om afscheid te nemen van het mooie plafond in Drift 21 en bezochten we de verschillende stadstuintjes én de Domkerk. Daarna maakten we Ilse per waterfiets snel wegwijs in de stad met een rondje grachten en singel. ’s Avonds aten we pizza met Tom en Bram (AG’s bf) erbij en tapten we onze eigen biertjes in ’t Taphuys op Mariaplaats.

Woensdag 25 augustus

Woensdagochtend hingen we de hele ochtend in het Wilhelminapark met fruit, brood en sapjes om vervolgens een stroopwafel te eten op de markt, even Hoog Catharijne in te duiken en een drankje te doen op het terras van Bunk. We aten pokébowls met Suus bij Miyagi & Jones en hingen de rest van de avond uit het raam op mijn kamer met rosé en Aperol Spritz om het nachtleven van de Amsterdamsestraatweg te observeren (bestaat op dit moment vooral uit groepjes fietsers die ‘Ik ga zwemmen in Bacardi Lemon’ zingen).

Donderdag 26 augustus

De laatste dag ontbeten we stevig bij De Bakkerswinkel met cappuccino’s, uitsmijters en wentelteefjes en doken we even wat vintagewinkels op de Voorstraat in voor we de bijna 500 treden van de Domtoren beklommen. Vonden we toch alledrie wel weer een hele klus, dus na afloop zaten we al vrij snel bij Lebowksi op het terras. Ter afsluiting maakten we linguine met groene asperges, spinazie, citroen en pijnboompitjes bij Annegida thuis en daarna stapte Ilse helaas in de auto om de stad weer uit te rijden richting België. Ik wierp na een aflevering van De Bachelor nog een laatste blik op de binnentuinen aan de achterkant van AG’s huis – als je net zo nieuwsgierig bent als ik is het moeilijk de verleiding te weerstaan overal even binnen te kijken – en fietste daarna moe maar voldaan weer naar mijn eigen huis.

 —

Begrijp me niet verkeerd: dat er een einde is gekomen aan hetgeen wat zo onlosmakelijk met Utrecht verbonden was, namelijk studeren, betekent niet dat ik ook direct weg wil uit de stad. Maar wanneer het zover is dat ik de stad verlaat, dan kan ik dat met een gerust hart doen, in de wetenschap dat mijn tijd hier niet slechts een losse flodder was, maar een essentieel onderdeel van mijn twintiger jaren. Ik heb het op mijn manier gedaan en ik heb het goed gedaan.

X,
Hester