Slovenija | Postojna, Moon Bay & Piran

Ljubljana, 6 & 7 september 2021

Twee nieuwe dagen: de grotten van Postojna, het burchtkasteel van Predjama, Moon Bay aan de golf van Triëst en kuststadje Piran, nog steeds met Ljubljana als geliefde uitvalsbasis.

Maandag

We trappen de zogenaamde nieuwe werkweek goed af met een vrij toeristische attractie: de grotten van Postojna, op ongeveer drie kwartier rijden van Ljubljana. Dat het een attractie is, leidde ik vooral af van het moment dat ik kaartjes ging kopen en op de officiële website stuitte die over de grotten verhaalde in perfect gecopywrited Nederlands. Tom en ik hebben vooral onthouden dat het de grootste begaanbare grot van Europa is en dat is op zich natuurlijk ook wel het vermelden waard. Voor we naar binnen mogen moet ik nog even het geduld opbrengen om het gehele vrouwelijke gedeelte van een schoolklas gebruik te laten maken van de wc voor ik aan de beurt ben en het hele incheckproces is al niet erg georganiseerd geregeld, maar uiteindelijk zitten we toch op de geboekte tijd – 12:00 – met een Nederlands ingestelde audiotour in onze hand in het treintje dat ons het eerste stukje de grot in gaat leiden. En dat alles ook nog eens voor het studententarief, voordeel van een ongeorganiseerde controle. (Later bleek dat er foto’s van iedereen gemaakt werden op het moment dat je, 1) met je mondkapje op en 2) waarschijnlijk toch een beetje in a hurry, door het scanpoortje liep en dat al die foto’s zelfs al geprint bij de uitgang hingen zodat je ze kon kopen als herinnering aan je bezoek – waarom, in vredesnaam?)

Eenmaal in een grot vind ik alles vaak een beetje vergelijkbaar met alle vorige grotten die ik in mijn leven heb gezien of met alles wat ik de vijf minuten daarvoor heb gezien, maar desondanks blijft het wel echt een heel fascinerend natuurverschijnsel. De audiotour is bovendien wel zodanig helder dat ook ik op den duur het verschil snap tussen de spaghettizaal, de rode zaal en de zwarte zaal en gordijnenstalaktieten kan aanwijzen. Het stukje in het treintje voelt nogal als de droomvlucht in de Efteling en tijdens het stuk dat je zelf over de paden loopt in de grot (ongeveer anderhalve kilometer) heb je genoeg tijd en ruimte om om je heen te kijken en foto’s te maken. Bijzonderheden: aan het einde van de wandeling stuiten we op een soort zaal (eigenlijk meer een plein, van hetzelfde materiaal als de wandelpaden) die af en toe gebruikt wordt voor concerten en op een aquarium waar een soort menselijke vis / babydraak (?) leeft die wel honderd jaar kan worden en die we absoluut niet mochten storen met licht en/of geluid.

Na een korte stroll in de souvenirshop moeten we weer instappen in het treintje, zodat we na precies anderhalf uur weer oog in oog staan met de zon in een iets te warme outfit. Ik laat me verleiden om een soort edelstenen onderzetter te kopen en daarna wandelen we weer rustig naar de auto over het park dat rondom de grotten is gebouwd en waar je inmiddels ook een hotelovernachting kunt boeken. Grotten blijven grotten, maar als ik deze foto’s terugzie ben ik toch ook wel weer blij dat we er geweest zijn.

Op een paar kilometer afstand van Postojna bevindt zich de grotburcht Predjama. ‘Grotburcht’ dekt de lading ook wel gewoon het beste: het meest betoverende aan dit kasteel is dat het echt ín de rots is gebouwd. Wij gaan er niet in maar zijn wel blij dat we het met eigen ogen van dichtbij hebben gezien omdat het er gewoon echt heel vet uitziet.

Na een uitgebreide boodschappensessie bij een wat grotere Lidl langs de snelweg (waar ik het overigens voor elkaar kreeg een leeg winkelkarretje tegen twee parkeerde auto’s aan te laten rijden, pure paniek, gelukkig oprecht geen schade) rijden we Ljubljana weer in. We maken en eten wraps en daarna lopen we de stad nog even in voor een drankje. Tom heeft er wat meer energie voor dan ik, maar hij laat zich niet beïnvloeden door mijn iets minder enthousiaste staat en dat vind ik eigenlijk heerlijk. We gaan per ongeluk bij de vier tafels langs het water zitten die bij een club (in plaats van een restaurant) in een zijstraatje horen, maar wel met het geluk dat de cocktails 1+1 en op zich ook best goed te drinken zijn. Na twee uurtjes ben ik ook weer op hetzelfde energieniveau als Tom en is het vooral heel gezellig.

Dinsdag



Slovenië heeft een heel klein kuststrookje (à 46 kilometer) aan de Golf van Triëst, tussen Kroatië en Italië in. Op dinsdag rijden we naar een parkeerplaats vlakbij Moon Bay, een stukje kiezelstrand in de halve ronding van een klif. Op een reisblog heb ik een redelijk cryptische omschrijving van de weg ernaartoe gevonden, maar in principe spreekt het als je één keer het juiste weggetje in bent geslagen gelukkig wel vanzelf. De route komt er eigenlijk op neer dat je eerst een heel steil stukje omhoog moet lopen op een asfaltweg, tot je uitkomt bij het hoogste punt en de klif goed kan zien liggen, om vervolgens over bospaadjes en een slingerend stenentrapje weer af te dalen naar het zeeniveau. We lunchen eerst met de restjes wraps van gisteravond en gaan daarna het water in. Het gebrek aan waterschoenen is wel een dingetje, ik denk daar nooit aan in m’n leven tot ik over honderden kleine en vooral glibberige steentjes het water in loop en dan is het uiteraard al te laat, maar eenmaal door is het gelukkig wel de moeite waard. We doen allebei een dutje en ik lees verder uit De Wetten van Connie Palmen – een boek waar ik al een tijdje best nieuwsgierig naar was maar dat me echt enorm tegenvalt omdat ik het vooral erg pretentieus vind. Ik heb ‘m netjes uitgelezen, maar er veel minder van genoten dat ik gehoopt had.







Aan het einde van de middag rijden we naar Piran, of ik moet zeggen: naar de parkeergarage net buiten Piran, want vanaf daar moeten we in een pendelbusje stappen dat ons naar de autoluwe binnenstad brengt. De vorige keer dat ik in Piran was, was het een heel zonnige dag en blonken de huizen en straten door de reflectie van de zon, deze dag is het juist een van de meest bewolkte dagen van onze vakantie. Het stadje schittert nu niet, maar is gehuld in zacht licht. We hebben best wat tijd om even door de binnenstad te lopen en wat binnenplaatsjes te bekijken (en, opnieuw, een stukje te klimmen, ook al zijn we daar op dat moment al relatief klaar mee haha) en ontdekken ook het badplaatskaraker van Piran, inclusief hotels en bars aan het water met een levendige cocktailcultuur. Hoewel het trouwens echt heel relaxed is dat wij ons na het zwemmen in de zee even snel in de parkeergarage om hebben kunnen kleden zonder zand over al onze bezittingen heen te strooien vraag ik me toch echt af hoe lekker het beton ligt waar sommige badgasten hun handdoekje op hebben gelegd (zoals hier). Mij niet bellen. Wel een voordeel dat je dan met een handig trapje de zee in kunt in plaats van over de steentjes.

Uiteindelijk strijken we neer bij een restaurant aan de zee, ik met uitzicht op de badgasten en de zonsondergang, Tom met uitzicht op de rest van het terras (we komen er later achter dat die perspectieven redelijk verschillen). Ons toegevend aan onze enorme onkunde bestellen we een visschotel voor twee waar we de hele avond zoet mee zijn, haha. Wel oprecht lekker en gezellig. Als de zon onder is gegaan en er aan de tafel naast ons al door twee verschillende stellen een hoofdgerecht is gegeten vragen we de rekening, halen we twee espresso’s to go bij een ijstentje verderop en lopen we weer terug richting het plein, waar precies een pendelbusje staat te wachten. Voor de laatste keer terug naar Ljubljana.

X,
Hester

Eén reactie

  1. Wat leuk om over je vakantie avonturen te lezen! Dat kasteeltje tussen de rotsen ziet er prachtig uit en ook het strand lijkt mooi. Jammer van het boek – ik zag de foto en dacht terug aan De Vriendschap van Connie Palmen, wat ik een mooie boek vond, en voegde dit mentaal al toe aan mijn leeslijst. Na het lezen van je korte review heb ik het mentaal meteen weer van de lijst gehaald ;)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *