Slovenija | Ljubljana

Ljubljana, 4 & 5 september 2021

Met een vooruitziende blik op mijn lonkende vrijheid na de laatste dag van augustus planden Tom en ik in de aanloop daarnaartoe langzamerhand een vakantie naar Slovenië in de eerste dagen van september. Tom studeerde in juli al af en was dus, net als ik, na al die jaren even helemaal niet meer gebonden aan zomervakanties tijdens het hoogseizoen. Het voelde wat vreemd om mijn koffer in te pakken terwijl mijn huisgenoten studieboeken bestelden en roosters in hun agenda zetten voor het nieuwe academische jaar, maar ik moet zeggen dat ik er eenmaal in Slovenië weinig meer van merkte dat het september was – behalve een rood of oranje gekleurd blaadje hier en daar, aan het topje van een tak, maar verder steeg de temperatuur elke dag ook gewoon verder dan twintig graden en scheen de zon volop. Voor een echt herfstige reis (waar ik eigenlijk ook wel wat voor had gevoeld) moet je dus nog heel wat later zijn (op zich niet onlogisch). Onze elf dagen in september waren echter precies zoals ze hadden moeten zijn, met heel veel bergen, meren en groen, maar ook met de stad om de hoek, met uitgebreide ontbijtjes, fijne airbnb’s en Sloveense wijnen op de bank (letterlijk en figuurlijk) en met een goede balans tussen bekende en nieuwe dingen. De oplettende lezer herinnert zich namelijk misschien dat ik in 2017 ook al eens een week in Slovenië was. Een heel aantal dingen van het land heb ik op die reis al (vluchtig) gezien en bezocht, maar eerlijk gezegd vond ik het voor deze keer wel lekker om voorbereid op vakantie te gaan zonder me daadwerkelijk voor te hoeven bereiden. Long story short: het was heerlijk en nu het er naar uitziet dat ik de komende tijd toch nog wel even tijd over heb, neem ik jullie weer eens mee in old school reisblogposts.

Vrijdag

Onze vakantie begint op vrijdag, als we ’s ochtends vertrekken naar München. Het rijdt allemaal niet extreem door dus we rijden ook een tijd lang binnendoor om files op de snelweg te mijden. In Duitsland vind ik dat altijd heel prima, alleen erg jammer dat Tom er niet voor in is om te stoppen bij de semi-pluktuinen langs de kant van die provinciale wegen haha. ’s Avonds slapen we in een net iets te goedkoop hotel en eten we cürryworst op een terras waar we in 2018 ook al eens zaten.

Zaterdag

Op zaterdag leggen we na een hotelontbijtje de resterende vijfhonderd kilometer af en ook dat is helaas geen kwestie van kilometers vreten, maar rond 15:00 parkeren we de auto dan uiteindelijk toch in de straat van onze AirBnb. Aangezien we nog even moeten wachten tot we daar in kunnen, drinken we een koffie en een lavendelgintonic bij Linda’s Bistro, het terras om de hoek waar ik eigenlijk graag nog een keer had willen brunchen omdat de kaart er verleidelijk goed uitzag. Ons verblijf voor de komende dagen is een klein appartementje dat heerlijk aesthetically pleasing in elkaar gedraaid is, op vijf minuutjes lopen van het echte stadscentrum, met een hal en trappenhuis die me doen denken aan mijn huis in Boedapest. De hoeveelheid trappen die we elke keer moeten beklimmen om onze verdieping te bereiken gaan al vrij snel vervelen, maar voor wat hoort wat, denk ik. ’s Avonds draaien we een pastaatje in elkaar, drinken we onze eerste Sloveense wijn en brengen we alvast een bezoekje aan Ljubljana stad. Dat blijkt heel levendig te zijn: niet alleen stuiten we op een buitenconcert, op het marktplein worden ook nog volop speciaalbier en hamburgers verkocht. Wij zetten ons rondje door de stad dan ook voort met een IPA to go en duiken daarna moe maar blij ons bed in.

Zondag

Een ontbijtje met overgebleven ingrediënten van de pasta van gister, sinaasappelsap dat meer naar sinas smaakt en oploskoffie. Tegen elven stappen we naar buiten. Het concert van gisteravond heeft plaatsgemaakt voor een soort rommelmarkt langs het water en een ander orkest op de hoek van de straat. De zon schijnt door het straatje gevuld met planten dat ik nog herken van vier jaar geleden en doet de lichtgele en -roze gebouwen er nog lichter uitzien. Ik koop houten pollepels met erin gebrande smileys als souvenir voor mijn moeder en huis en daarna bevinden we ons, ondanks ons voornemen om eerst even ergens koffie te drinken, in een straatje dat omhoog loopt naar het kasteel.

Eenmaal boven (de weg omhoog is een soort bospad dat wel relatief steil is, met aan het einde wat trappen) drinken we wel direct een verfrissend sapje. Als we daarna verder doorlopen blijkt er ook hier van alles gaande te zijn: het kasteelgebied is in middeleeuwse sferen gehuld, met zwaardvechtshows, maar ook tientallen verklede mensen die respectieveljik penen en uien snijden, helmen smeden, porselein verkopen of een balletje naar elkaar overgooien. Ik word normaal al snel ongemakkelijk van dit soort verkleedpartijen maar omdat iedereen hier echt met elkaar of zijn/haar bezigheid bezig lijkt te zijn in plaats van met ‘het publiek’ is het juist wel leuk om even zo’n andere sfeer te proeven.

Om het kasteel binnen te gaan moet je eigenlijk een kaartje hebben, maar vanaf het vrij toegankelijke plein zijn er wel allerlei trappen naar beneden die je gewoon kan nemen om bijvoorbeeld naar de wc te gaan en op een gegeven moment hebben Tom en ik toch het idee dat we in het daadwerkelijke kasteel staan (dat overigens flink gerestaureerd is en daarom niet meer echt als zodanig herkenbaar is, maar het hangt wel vol met interessante voor-en-na foto’s en plattegronden). We laten de mogelijkheid om illegaal de toren te beklimmen even aan ons voorbijgaan en halen bij een kraampje één van de lekkerste broodjes met warm vlees dat ik ooit heb gegeten. Die van mij is belegd met pulled chicken, coleslaw en ingemaakte radijs, die van Tom met een hotdog, mosterdzaad en zuurkool. Als de kidsknutselclub waar we al een paar keer langs zijn gelopen veranderd blijkt te zijn in een speurtocht en wij enigszins in de weg lijken te zitten, besluiten we weer af te dalen naar de stad. Ik baal er nog een beetje van dat het niet gelukt is om een goed uitzicht over de stad te hebben zoals hier, maar we hebben ons wel onverwacht goed vermaakt bovenop de heuvel.

Beneden lopen we nog wat rondjes door de straten die we nog niet gezien hebben. Ik wil graag terug naar het plein voor het grootste universiteitsgebouw van de stad, waar ik me ooit bedacht dat ik me ook op een andere universiteit (en) in een andere stad wel eens thuis zou kunnen voelen voor een paar maanden. Dat gevoel heb ik eigenlijk nog steeds maar nu moet ik concluderen dat mijn studententijd helaas al voorbij is, haha. Eigenlijk wilden we de Sint-Nicolaaskathedraal en de Fransiscuskerk nog in, alleen vanwege de missen op zondag zijn ze nog dicht. Mijn voeten zijn ondertussen redelijk moe en Tom en ik zijn allebei iets te picky met een terras uitkiezen (wel met dezelfde redenen gelukkig), dus Tom manoeuvreert ons naar een terras op een grasveldje dat voor mijn gevoel best ver buiten de stad ligt maar in werkelijkheid nog steeds dichtbij ons appartement is. Is maar beter ook, want ook een Aperol Spritz heeft mijn zin om te lopen nog niet echt teruggebracht.

Als de zon ondergaat, keren we weer terug naar de stad. De Sloveense restaurants die onze host had getipt zitten helaas vol, dus we gaan akkoord met een burger-en-pizzabar aan het water voor mijn favoriete gebouw in een onbenoembare oranjezalmroze kleur. Hoewel we het best internationaal hadden verwacht is de kaart in het Sloveens, wat in het geval van deze taal daadwerkelijk een leuke barrière is. Tom gaat voor pizza met een speciaalbiertje, ik voor een burger met rode wijn. Ik denk dat we ’s avonds nog een film keken maar ik kan nu alvast verklappen dat ik het deze vakantie klaargespeeld heb om bij alles wat we in de avond keken in slaap te vallen.

X,
Hester