Herfst aan de Oudegracht

5 november 2020, Utrecht

Of beter gezegd: het was herfst aan de Oudegracht. Inmiddels zijn alle blaadjes wel zo ongeveer van de bomen gevallen en trekken in plaats daarvan de lichtjessnoeren en andersoortige kerstversieringen alle aandacht. Het is Sinterklaas geweest en dat is merkbaar, want mijn kamer ruikt traditiegetrouw extra lekker omdat ik toch elk jaar gewoon weer geurstokjes of geurkaarsen cadeau vraag (en krijg). Taylor Swift heeft spontaan een nieuw album uitgebracht met dromerigere winterliedjes en ik kom elke dag foto’s van drie jaar geleden tegen op mijn telefoon, toen er blijkbaar bakken met sneeuw lagen. Met andere woorden: de winter doet z’n intrede en dat herinnerde me eraan dat ik hard op weg was om weer een seizoen, weer een periode onbedoeld onbesproken te laten. Om me heen zijn er bovendien wat bloggers die ik volg begonnen met dagelijks bloggen in de geest van december (zoals Ashley Lynn, mijn persoonlijke favoriet) en nouja, als zij dat kunnen, dan moet het mij ook lukken weer eens iets op digitaal papier te zetten. De drempel is wat hoog geworden, als de vriendin die je lang niet meer hebt gesproken en aan wie je dus ook eerder grote lijnen dan persoonlijke details vertelt, maar nooit te hoog.

Ik vind het interessant dat ik best goed van mezelf weet waar ik energie van krijg, maar daar niet altijd naar leef. Naast studie valt mijn week vooral uiteen in sociale dingen (op dit moment vooral huisgenoten, wat goede vrienden en soms dispuut, vriend, familie), voor mezelf zorgen (zoals een extra rondje lopen voor frisse lucht en beweging) en (huishoudelijke) dingen die nu eenmaal moeten maar me na afloop op zich wel een voldaan gevoel geven, en dan nog dingen om de rest van de tijd op te vullen (te weten vlogs en social media). Dat is op het eerste gezicht een best compleet plaatje, behalve op het gebied van inspiratie, creativiteit. Dat sijpelt alsnog overal in door, in de plannen die ik maak, de dingen die ik kook, de manier waarop ik m’n kamer inricht, de gesprekken met vrienden of vreemden, de outfits die ik aandoe of de kleding die ik koop, maar voor mij geldt dat ik er ook vaak bewuster mee bezig was, in de vorm van schrijven(/bloggen) en lezen – of fotograferen en films kijken, als goede tweede opties.

Dit verhaal kent twee kanten (welk verhaal niet): aan de ene kant vind ik het juist leuk dat er zoveel verschillende en nieuwe aspecten bij zijn gekomen in mijn leven waar ik iets van mijn creativiteit in kwijt kan, ik heb immers al een groot gedeelte van mijn vrije tijd lezend doorgebracht, aan de andere kant denk ik wel dat mijn liefde voor boeken en zinnen en schrijven nog steeds een wezenlijk onderdeel van me is en dat het me daarom veel zou opleveren als ik er weer meer aandacht aan zou besteden. Bovendien voelen boeken en films in hun algemeenheid voor mij als puurdere vormen van inspiratie, met verhaallijnen buiten de kaders van je eigen leven, als manieren om je eigen geest op te rekken. Niet alleen een ander leven van de buitenkant zien, maar ook even die andere persoon, of in die andere wereld, zijn. Dat stukje verplaatsing vindt bij al mijn andere hobby’s een stuk minder plaats. Redenen om niet te schrijven zijn er daarnaast sowieso eigenlijk niet – ik denk soms dat ik dingen ook wel op een rijtje zet als ik ze in mijn gedachten verwoord, maar het daadwerkelijke proces van beginnen, herschrijven en publiceren overtreft dat toch elke keer. Bovendien brengt het nog altijd meer plezier.

Dat ik de afgelopen maanden geen tijd heb gemaakt voor zaken als bloggen of lezen (behalve in het vorige blok, toen heb ik nog wel klimaatromans gelezen voor een vak, maar daarvan vond ik er eigenlijk maar één leuk plus ik las ze altijd in hoog tempo uit vanwege tijdsdruk) kan ik mezelf niet teveel kwalijk nemen: we racen opnieuw door de collegestof en met mijn arbitraire plichtsgevoel is het in het geval van studie voor mij makkelijker om opgegeven stof wél te lezen dan om het niet te lezen. Daarnaast is de intrinsieke zin om mijn leven in woorden te vatten er ook niet altijd. Ik wacht op iets om over te schrijven, maar er is gewoon al lang veel hetzelfde – alle bovengemiddeld leuke dingen van het leven zijn er inmiddels wel redelijk uitgefilterd, en af en toe frustreert het me dat dit mijn laatste jaar als student moet zijn. Op die frustraties is een hoop af te dingen (misschien is het contrast tussen student en student-af wel niet zo scherp, je hebt het relatief gezien nog heel goed, dit zijn maar een of twee jaren uit je leven) maar het is ondertussen toch ook wel gewoon honderd kut. Ik heb echt zin om er gewoon weer voor te gaan, voor het leven in z’n volledige breedte en diepte, zonder nog maar een seconde in beperkingen van anderhalve meter, maximale groepsgroottes en mogelijke quarantaines te denken.

Herhaling is een ding deze dagen, ook in wat ik schrijf, en daar baal ik eigenlijk van. Aan de andere kant: iets schrijven is in elk geval wel een doorbreking van het patroon van niet schrijven.

X,
Hester

4 reacties

  1. Wat een mooie post. En ook wel herkenbaar, in die zin dat alle dagen op elkaar lijken en het soms ook moeilijk is om daar inspiratie uit te halen. Dat merk ik zelf ook. De dagen zijn zo eentonig geworden dat kleine dingen niet echt meer opvallen, lijkt het wel. En het is moeilijker om de creativiteit een beetje te laten stromen, zoals ze dan zeggen. Ik hoop dat deze post de aanzet is tot nieuwe schrijfsels! <3

  2. Oooh, dit herken ik zo: “De drempel is wat hoog geworden, als de vriendin die je lang niet meer hebt gesproken en aan wie je dus ook eerder grote lijnen dan persoonlijke details vertelt, maar nooit te hoog.” Ik ben in ieder geval blij om deze oude vriendin weer te spreken (: Ik herken uberhaupt heel veel wat je schrijft hier. Inspiratie is soms ver te zoeken.. Maar, de liefde voor schrijven is osm wel te vinden. En dat is soms ook ‘gewoon genoeg’. Het hoeft natuurlijk niet altijd over heel pakkende, fantastisch inspirerende dingen te gaan. Maar, dat vind ik dan ook weer makkelijker gezegd dan gedaan, hihi. Liefs!

  3. Wat een mooie foto’s! Spontaan zin in een citytripje :) Herkenbaar wel. Ik heb meer tijd dan ooit en hoewel ik deze zomer superveel gelezen heb, raak ik nu alweer geen boek meer aan en zit ik gewoon heel de tijd te Netflixen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *