Dromen van Dijon

Dijon, 8-10 augustus 2020

Ik heb nog nooit zoveel last van wespen gehad en op zowel de zaterdag als de zondag kroop de temperatuur langzaam naar de veertig graden. Tom en ik deelden een bepaalde verbolgenheid over die Franse hitte, omdat ze ervoor zorgde dat we ons zonder het daadwerkelijk te willen toch het liefst allebei in een eigen afgezonderd hoekje van de kamer begaven en we tot onze eigen spijt ook geen energie meer staken in het formuleren van heldere zinnen. Toch denk ik nog regelmatig verlangend terug aan dit minitripje zonder plannen. Dijon is een kleine, maar daardoor ook overzichtelijke stad, typisch Frans, met een heel mooi park en brede, autovrije straten. Perfect om in te slenteren, niet per se om in te verdwalen. In augustus bedacht ik me dat het me vooral ook een heerlijke getaway voor de herfst lijkt, met een waterige herfstzon, een stadspark vol oranje bomen en een frisse wind. Eerlijk is eerlijk: mijn lust om weg te gaan lijkt in de afgelopen maanden van aanhoudende coronamalaise alleen maar toegenomen te zijn. Ik mis het om ergens te kunnen zijn zonder erbij na te hoeven denken wat je mogelijk meebrengt, wat je mogelijk oploopt, wat je mogelijk weer mee terug neemt – bij buitenlandse tripjes, maar natuurlijk ook in het algemeen bij plekken waar je (niet) komt.

Dijon was dan misschien bloedverziekend heet, het voelde wel heel goed om op te kunnen staan met een onbekend uitzicht. Deel vooral mee in die vreugde:

(Zsm weer een blogpost met meer tekst over hoe het nou eigenlijk echt gaat hier en nu in oktober en in Utrecht!!)

X,
Hester

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *