De wereld wacht wel

Twee keer een week in een nieuwe omgeving, één keer twee weken daar waar elke plek al een vlaag van een herinnering draagt. Zo is mijn zomer ongeveer opgedeeld en het verschil is merkbaar. De eerste dagen hier regende het af en toe en die grijze morgens voelden niet eens als tijdverspilling. Ik herlas Nooit meer slapen van W.F. Hermans, het boek dat in de vijfde, samen met een titel als Geen gewoon Indisch meisje, mijn ogen opende voor een heel nieuwe literaire wereld. Nog steeds vind ik het een aanrader: het is gelukt een verhaal vol herkenning te vertellen dat zich desondanks afspeelt in een geschetste wereld die heel ver van mij afstaat. Ook deze keer was ik weer onder de indruk van het slepende, aanhoudende ongemak, de gedachtewereld van Alfred, en dan vooral vanwege de universele principes daarin: het zelfverwijt, de schaamte, de krachtstrijd met anderen, willen zijn wie zij zijn, en dat zij dan wilden zijn wie jij was, de zelfoverwinning. Bang zijn voor wat uiteindelijk een ander gebeurt, het idee altijd opgelicht en bespeeld te worden. De koloniale seksgrappen van witte wetenschappers op expeditie. Een doorsnede van de mens.

Ik herinnerde me dat ik als vijftien- of zestienjarige één citaat had onthouden, hoewel ik niet meer kon terughalen welke het was. Op pagina 286, Wilma: ‘“- Zo vreemd, zegt ze, dat wij hier nu samen zijn, onbegrijpelijk. Ik denk dikwijls dat er eigenlijk niet veel verschil is tussen leven en dromen. Het verschil is maar schijnbaar, doordat we, als we wakker zijn, alles veel te bevooroordeeld bekijken om te zien dat het leven ook een droom is.”’ Had ik deze keer nog boekverslagen moeten schrijven over gelezen boeken van de leeslijst, dan had ik als opvallend citaat gekozen voor ‘Maar wat dan? Wat had ik anders moeten doen? (…) Niemand kan tweemaal op hetzelfde punt beginnen. Elk experiment dat niet herhaald kan worden, is helemaal geen experiment. Niemand kan met zijn leven experimenteren. Niemand hoeft zich te verwijten dat hij in den blinde leeft.’ (297).

Vijf jaar later ben ik het level van leesverslagen ontstegen maar zijn boeken nog steeds studieobjecten. Over twee weken begint mijn master Neerlandistiek en ik heb zin om te beginnen, hoewel dat trouwens wel drie dagen per week om 09:00 blijkt te zijn, iets wat ik inmiddels weer eens ontwend ben. Ik ben uiteraard ook een beetje bang voor een intens jaar, maar na twee jaar met 45 ECTS punten zie ik er voornamelijk naar uit gewoon weer echt te studeren. Ik heb veel goede moed. Bovendien denk ik dat mijn persoonlijke lat wat lager ligt in tijden van corona: een vijfjarenplan heeft wat minder zin, ik ben blij met elk gehaald vak, elke fijne vriendschap, elk met plezier gelezen boek, zelfs al is het in een wereldstad die nooit verveelt en waar je volgens sommigen je ogen niet op papier gericht zou moeten hebben.

Annegida en ik weken behalve naar onze favoriete plekken (het kattencafé) ook uit naar Maribor, de botanische tuin en Janoshégy en complimenteerden onszelf voor de keuze voor een stad voor onze uitwisseling die zo veelzijdig en groot is. Er is nog van alles te doen, maar het is ook nog steeds een beetje thuis, de druk om de stad binnenstebuiten te keren ontbreekt. Na vijf maanden wisten we de weg nog. De wereld wacht wel, ondanks onze neiging er als een bezetene overheen te razen. Kies je favoriete stad of gebied, neem alles in je op, kom er terug als je op adem wil komen, en neem alles dan gewoon opnieuw in je op.

X,
Hester