Moody

Het is zaterdag (dat is vooral een herinnering aan mezelf, mijn besef van dagen is inmiddels redelijk vervaagd) en je kunt me op dit moment niet gelukkiger krijgen dan met het zonlicht dat met enige regelmaat mijn kamer in schijnt. Hoewel de vooruitzichten voorzichtig alweer iets zonniger zijn kan ik het toch niet laten heel even te klagen over de miezer van de laatste dagen. Het afgelopen weekend bracht ik door in een woonboerderij in Drenthe van vrienden van mijn ouders die zelf op vakantie waren en in een nieuw huis met verschillende onontdekte schattige hoekjes heeft het herfstweer nog wel iets charmants, maar eenmaal terug in Utrecht voelde ik me eerder een beetje opgesloten toen het elke keer dat ik naar buiten keek leek te regenen. Ik vind het heerlijk om mezelf af en toe een dagje te vermaken, maar als ik me alleen binnenshuis kan verplaatsen van m’n stoel naar m’n bureau naar m’n bed en weer terug is de lol er zelfs voor mij al snel af.

/zeikmodus off: ik besloot mezelf gisterenmiddag op een droog moment even uit te laten in de stad en spotte daarbij een grijze wollige raampoes en heel onverwacht ook nog een deurhond in de vorm van een Berner Senner, haalde een doperwten-feta-munt sandwich bij KEEK en las een stukje uit mijn boek waar ik nog redelijk in moet komen. Ik kon het niet laten Annegida even te appen omdat dit eigenlijk was wat ik en met mij velen deden in februari en maart: rondjes lopen door de stad zonder plan, bij een leuke zaak binnenlopen voor koffie of lekkers on the go en halverwege je wandeling gewoon ergens gaan zitten. Die wandelingetjes zijn in eerste instantie een kwestie van de stad ontdekken, en toch op den duur ook van de stad ‘gebruiken’ omdat je ‘m in zekere zin als je achtertuin bent gaan beschouwen.

In Boedapest zou mijn leven zich tijdelijk alleen in die stad afspelen en dan voel je je veel sneller thuis als je van verschillende plekken weet hoe het er vanbinnen uitziet en er herinneringen bij hebt. Het voelde logisch om alles in mijn wijk te verkennen, als een manier om jezelf te verankeren in zo’n stad, maar ook omdat hartje centrum in dat geval ook echt mijn eigen wijk was. In Utrecht heeft het toe-eigenproces ook wel plaatsgevonden, alleen het verschil tussen in de stad wonen en dichtbij de stad wonen heeft daar wel degelijk invloed op, meer dan ik dacht. Hier in Utrecht kan ik het bestaan van de stad uiteindelijk makkelijk ontkennen, maar dat realiseerde ik me pas echt toen ik een tijdje in een straat had gewoond die dagelijks toeristen trok.

Los daarvan ga ik, in het algemeen, nog altijd heel goed op een ongepland stadswandelingetje waarin je altijd wel iets nieuws ziet, de geur van een viswinkel en bijbehorende kibbeling pas net verwerkt hebt als je alweer tegen een mega schattig coffee to go hoekje aanloopt, waarin je naast tientallen unieke winkels en mooi ingerichte kantoorpanden ook heel schattige straatjes met huizen vindt en kortom altijd met verhalen thuiskomt. Toch was ik in Drenthe ook bijna net zo gecharmeerd van het idee van een eigen woonboerderij in een rustige omgeving met een tuin die als vakantie voelt. Dat zou in elk geval op het gebied van dagelijkse uitgaven een veel goedkopere optie zou zijn, maar ik vind het ook een interessante vraag of ik er echt aan zou kunnen wennen zo ver weg te zijn van de mogelijkheden van de stad.

Als tegenhanger van zowel een zeer levendige stad als de totale verlatenheid bracht ik donderdag ook een bezoekje aan Wageningen, of eigenlijk dus aan Hannah, die ik al een tijd niet gesproken had maar nu eindelijk in haar inmiddels natuurlijke habitat weer zag. We kletsten uitgebreid bij, deden een rondje binnenstad, gingen een aantal keer bijna onderuit op onze witte schoenen in de modderige uiterwaarden en deden als verzopen katjes biertjes op de markt. Het grootste gedeelte van mijn vrienden zie of spreek ik best regelmatig en dat is uiteindelijk ook wel het leukste, maar toch word ik er ook heel blij van om echt eens bij te kunnen praten en om te zien hoe iemand op een totaal andere plek zijn of haar leven inricht. Er is zoveel universeel en niet aan een plek gebonden, maar tegelijkertijd zijn er zoveel verschillen aan te wijzen tussen Utrecht en Wageningen dat het niet te ontkennen valt dat onze levens anders zouden zijn als we van stad gewisseld hadden. Ik kan er dus eeuwig plezier aan beleven om me mijn leven voor te stellen in een andere omgeving.

Verder gaat het met de herhaling van zetten waar ik over schreef eigenlijk best goed. Toen het regende heb ik me een klein beetje verveeld (ik heb for some reason dan ook weer niet de concentratie om een film te kijken), maar ik heb verder vooral veel gechilld, naast Hannah ook Niels en Mirthe gezien, bijgepraat met Suzanne en Fred, onze vriezer ontdooid (was hard nodig), onder toeziend oog van Tom mijn pannenkoekplantjes gestekt en, met bovenstaande foto’s als bewijs, zelfs mijn camera weer eens opgepakt, al was het dan niet voor echte zomerplaatjes.

X,
Hester

4 reacties

  1. Wederom mooie foto’s en mooie tekst.
    Iets wat ik jammer vind aan het weer is dat het zo onvoorspelbaar is.
    Lekkere zonnige dagen doordeweeks terwijl ik aan het werk ben en regen in het weekend.
    Aan de andere kant ben ik er ook wel blij mee dat we deze zomer niet alleen maar van die snikhete dagen hebben.

    Even heel iets anders… Welk lettertype gebruik je in je header? Ik vind het namelijk erg mooi. :)

  2. Wat een mega mooie foto’s zeg, die rode kool ook.. die regendruppels.. echt genieten!
    Zelf ben ik vanmorgen ook bezig geweest en de tomaten beginnen nu echt te groeien.
    Ook de muismeloenen doen goed hun best!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *