Er gebeurt veel en toch ook weer niet. Zo voelt het althans als ik probeer wat woorden op digitaal papier te zetten, iets wat ik in feite al een dag of zes probeer. Op één van de warme dagen van de afgelopen week liep ik op teenslippers naar de supermarkt om een fles bruisend muntwater, afbakstokbrood en Muhammara te halen en toen ik me alleen focuste op niet struikelen en niet oververhit raken ervaarde ik de zomer opeens weer. Het simpele niets, behalve de essentiële dingen: goed eten, fijne mensen, een mooie omgeving. Ik zat in het park met dispuutsgenoten, zwom (of de pootjesbaadvariant daarop, maar dan tot je schouders) in de Haarrijnse plas met Fred en stapte daarna, zoals hoort bij de zomer, in een oververhitte auto terug naar huis, aanschouwde de bliksem toen het vrijdagavond eindelijk weer afkoelde, was sinds maanden weer eens een beetje brak, baande mezelf in een kano met Dennis vlekkeloos een weg door de gracht en de singel tijdens een middag kanoën met dispuut. Ik kocht en vervoerde samen met Es in een kringloop in Maarssen babyblauwe tuinstoelen voor in haar tuin en liep vervolgens op de maandagochtend met wind, want het blijft Nederland, langs het kanaal met Tom tot we niet verder konden.
Veel in het leven is niet nieuw. Het is niet nieuw dat het op een avond na vier onwijs warme dagen regent en dat het vervolgens een paar dagen amper zonnig maar wel een aangename temperatuur is. Ik heb mijn fiets al oneindig vaak ergens midden in Utrecht op slot gezet, al heel vaak een biertje opengetrokken op een kleedje in een park, al vaak met voorzichtige stapjes op mijn tenen mijn lichaam laten wennen aan de temperatuur van het verkoelende maar op dat moment nog koude water. De zon gaat elke dag opnieuw onder en de lucht kleurt nooit precies dezelfde kleur, maar we kennen de categorieën: de geruisloze zonsondergang, de fel rood/roze gekleurde zonsondergang of iets ertussenin, de wolkentekening. Zelfs mijn eigen paniek over dingen waarvan ik heel even denk dat ze niet goed aflopen maar die uiteindelijk toch allemaal goed komen, volgt bijna altijd hetzelfde stramien. Zoveel dingen zijn in feite een herhaling van zetten.
Het is een realisatie waar ik niet omheen kan, maar die gelukkig ook absoluut niet het einde van de wereld betekent. Uiteindelijk zijn al deze dingen vooral vorm: de gesprekken die je voert, of met wie je dat doet, de dingen waar je van uitrust of waar je naar op weg bent, die zijn nooit precies hetzelfde. Soms is het juist de routinematige wijze waarop dingen gaan die goede gesprekken en nieuwe inzichten faciliteert. Bovendien is één van de grootste kunsten van leven wat mij betreft ook niet het zoeken naar en genieten van nieuwe prikkels (dat gaat immers meestal redelijk vanzelf), maar voornamelijk het opnieuw waarderen van nagenoeg dezelfde ervaringen, dezelfde personen, elke dag weer, van voren af aan, nooit iets teveel voor lief nemen.
In juli vertrek ik na veel gewijzigde plannen alsnog voor een week naar een kasteel in Noord-Frankrijk met mijn dispuut en in augustus opnieuw, maar dan naar een privéhuis met zwembad in Zuid-Frankrijk met mijn gezin. Vooral van die eerste vakantie kan ik de dagen inmiddels in grote lijnen uittekenen, de kans is groot dat ik terugkom en me dan opnieuw bedenk dat er veel is gebeurd maar eigenlijk ook weer niet, dat ik er wel over wil schrijven maar eigenlijk niet weet hoe, en opeens waardeer ik dat weer meer dan eerst. Ik was een beetje zoekende naar hoe ik een zomer in moet vullen na de afgelopen maanden, omdat de zomer best normaal lijkt te worden maar de aanloop naar de zomer alles behalve normaal was, en misschien is het gewoon zo simpel: eindelijk weer tijd doorbrengen met mijn favoriete mensen en daarbij elke herhaalde zet herwaarderen.
De overgang naar die vakantie is nog wat moeizaam – ik was immers de afgelopen maand al een soort van vrij van studie, maar ook weer niet, en sta momenteel nog elke dag op met een paar kleine klusjes in mijn achterhoofd die ik vervolgens niet doe omdat ik er bijna alle tijd voor heb en de deadline pas laat is. Met mijn hoofd zit ik af en toe al in september, bij mijn master, aangezien we al een digitale meeting met iedereen hebben gehad en ik de functie van student-assistent mag vervullen. Nu meerdere mensen om me heen ook vakantie en tijd krijgen en ik de vrijheid van de zomer af en toe opeens weer ervaar, groeit de motivatie gelukkig om alles ook echt af te maken. Ik was bang om me te gaan vervelen zodra ik écht klaar ben met alles en om continu het gevoel te hebben niet echt iets te doen, maar was daarbij even vergeten dat dat gevoel vaak afwezig is in de zomer, wanneer de productiviteitsstandaard ultiem laag is, en dat er in Utrecht (in veel hogere mate dan bij mijn ouders) altijd wel iets te doen is.
En nu kan ik niet wachten op herhaalde zetten, op goed eten, fijne mensen en een mooie omgeving, en niets meer dan dat. Op twee weken zwemmen en zonnen, mijn twee weken lange reünie met Boedapest en meerdere weken chillen in Utrecht. Ik ben deze zomer niet wie ik gedacht had te zijn, maar de wereld begint langzaam weer te draaien en ik ben benieuwd naar wie ik in de tussentijd eigenlijk wel ben geworden.
6 reacties
Mooi geschreven! En herkenbaar. Hoe alles stil stond en tegelijkertijd ook doorging en hoe je jezelf daar toe hebt verhouden, zo lees ik het. En zo voel ik het zelf ook :)
Klinkt alsof je een fijne zomer tegemoet gaat. Ik kan me voorstellen dat de overgang wat moeizamer is dan normaal, het is nogal een switch. Ik moet er aan wennen dat dingen opeens weer mogen en kunnen, maar tegelijkertijd merk ik dat het me goed doet.
Wat een prachtige foto’s en heel mooi geschreven!
Fantastisch geschreven Hester, bijna poëtisch. Aan het einde van ’telkens hetzelfde doen’ zie je inderdaad, wanneer je achterom kijkt, dat er toch dingen veranderd zijn. Ik wens je een hele mooie zomer toe!
Hele mooie foto’s. Die rode lucht en de weerspiegeling in het water is echt prachtig.
Ook vind ik de tekst erg mooi.
Prachtige foto’s!