Negatief nuancerend

Bloesem, van een tijdje geleden. Hoewel ik (in elk geval voor mijn gevoel) niets nieuws te vertellen heb, wilde ik toch niet te lang wachten met deze plaatjes, nu bijna alle bomen hun bloesem al ingewisseld hebben voor groen blad. Mijn leven bestaat nog steeds uit stage, boeken lezen/films en series kijken/het internet, chillen met Tom en af en toe iets nieuws proberen in de keuken of een rondje wandelen. Die rondjes herinneren me eraan dat het leven in veel mindere mate gepauzeerd is dan ik soms denk: de natuur verandert gewoon, mijn foto’s daarvan stapelen zich op. Zeker de eerste weken dat ik terug in Nederland was, waar ik eigenlijk niet hoorde te zijn en net afscheid van had genomen, leek het me reëel om mijn tijd uit te zitten tot ik weer terug kon (wat eerst nog wel een optie leek) of er in elk geval meer duidelijkheid was. Inmiddels komt het einde van het academische jaar en daarmee het einde van mijn vermeende uitwisseling steeds meer in zicht, wat betekent dat ik me langzaam ook weer iets meer ga richten op mijn leven hier en het vervolg daarvan zonder dat het zuur voelt.

Dat houdt onder andere in dat ik me ga inschrijven voor een master en dat ik in juni ook mijn spullen weer terug zal verhuizen naar mijn kamer in Utrecht. Het voelt nog een beetje gek om mijn cirkel van mensen opeens uit te breiden met nieuwe huisgenoten, maar na de laatste persconferentie en de aankondiging van de versoepelde maatregelen heb ik er wel vertrouwen in dat het ok is. In Utrecht zelf heb ik verder niet veel te zoeken, maar ik kijk er wel echt naar uit om weer op mezelf te zijn en voor mezelf te zorgen en het gevoel te hebben dat ik wat beleef. Bovendien is het ook al bijna twee maanden geleden dat ik in een stadscentrum stond en dat mis ik echt, dus wellicht dat ik af en toe een rondje door de stad loop of fiets. Ik word aanstaande donderdag ook nog 21, wat ik op veel spectaculairdere wijze had gepland te vieren maar wat hopelijk alsnog wel een lichtpuntje in deze weken wordt (ik lees nu overigens dat ik in de inleiding van mijn vorige blogpost al precies hetzelfde schreef, excusez-moi voor de herhaling).

Zie hier opnieuw: ik vind het niet gemakkelijk ontsnappen aan de constructie die weliswaar positief is, maar die toch benoemt hoe het eigenlijk had moeten zijn. Een continue ‘ja, maar…’ die ik maar niet van me afgeschud krijg en die zich vooral manifesteert in alles wat ik schrijf, omdat dat nou eenmaal een manier is om beide kanten van een situatie te belichten, nuances aan te brengen en gedachten op een rijtje te zetten. Meestal ervaar ik dat als iets positiefs, omdat schrijven me op die manier in persoonlijke crises heel vaak nieuwe inzichten brengt, waardoor ik weet tot welke acties ik moet overgaan. Nu is het steeds vaker iets hinderlijks, omdat dit geen situatie is die ik zelf op kan lossen. De helderheid die ik vaak in mijn hoofd ervoer na het schrijven van de laatste zin heeft nu plaatsgemaakt voor een passiever en veel minder bevredigend ‘we zullen het wel zien’-gevoel.

Soms trekt de mist even weg en bedenk ik me opeens zonder mitsen en maren dat ik dankbaar ben voor zulke unieke kansen en ervaringen tijdens mijn stage. Of ik realiseer me dat ik de levenslange les heb geleerd dat in het buitenland wonen niet alleen heel leuk is, maar ook veel minder spannend dan ik ooit had kunnen bedenken – gewoon dat, zonder erachteraan te denken aan hoe het anders was geweest, of dat dit niet de full experience was. Ik was zelf verrast door de simpliciteit van die gedachtes. Meer dan eerder ben ik me ervan bewust hoe zwaar een negatief nuancerende ‘maar’ weegt, en wat een verschil het kan maken om te blijven formuleren zonder. Ook al voelt het weglaten van een negatieve nuance af en toe als het inslikken van mijn frustratie, verdriet of gemis: uiteindelijk voel ik me er meestal juist lichter door.

X,
Hester

4 reacties

  1. Heel mooi geschreven en erg herkenbaar. Een situatie waarin toch iedereen wil benoemen wat de plannen waren als dit virus niet was gekomen, terwijl we die plannen gewoon in moeten ruilen voor nieuwe plannen, voor op een langere termijn. Ik ga proberen je gedachte om niet overal een maar achter te plaatsen mee te nemen en te genieten van de mooie momenten deze tijd.

  2. Mooi geschreven en heel herkenbaar. Ik heb het er soms ook nog even moeilijk mee dat mijn roadtrip door australië voor nu gecanceld is. Maar dat kan altijd nog. Eerst maar er voor zorgen dat we van dit virus afkomen, dat is toch eigenlijk een stuk belangrijker.

  3. Erg mooi blog artikel en ook weer erg herkenbaar. Soms baal ik ook als een stekker om te denken dat we voor het tweede jaar niet op vakantie kunnen.. maar we zijn allemaal nog gezond in de familie en dat is het belangrijkste voor mij op dit moment.

Laat een antwoord achter aan Suzanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *