21 at the seaside

14 mei 2020, Wassenaar

Ik werd 21 en hoef nu dus nooit meer te twijfelen of ik mijn leeftijd in een lopende tekst volledig uitschrijf, zoals officieel de regel is voor getallen onder de twintig, of als getal schrijf omdat dat bij een leeftijd overzichtelijk en daarom ook geoorloofd is. In de ochtend werd ik verrast door een door mijn moeder georganiseerd anderhalvemeterbezoekje van mijn oma en tante en daarna van Niels, ’s avonds haalden Tom en ik eten op bij Napoli en reden we voor we de straat van mijn ouders inreden recht op mijn zus en zwager af die van de andere kant kwamen en zonder mijn medeweten ook mee kwamen eten aan het andere uiteinde van de tafel. Ik kreeg Brieven uit Rome van Niels, een bundel van brieven van Ramses Shaffy en Joop Admiraal, omdat ik dat naar hem stuurde en vertelde hoe cool ik zoiets vond nadat ik de serie Ramses had gekeken.

Ik kreeg nog drie boeken (daar schrijf ik hoogstwaarschijnlijk nog een keer over, althans, dat geldt als excuus om nu niet alle titels + auteurs uit te hoeven schrijven), een vers geplukt veldboeket van Tom uit de tuin van zijn ouders, een badjas, een nieuw bandje voor mijn horloge en vier fantastische Nachtmannglazen die volgens mij zelfs het meest vieze drankje nog lekker kunnen laten smaken. Door deze opsomming betrapte ik mezelf net op de neiging om iets te schrijven over hoe dit waarschijnlijk mijn meest volwassen of burgerlijke cadeaus ooit zijn geweest, maar ik vind het eigenlijk compleet overbodig alles continu te categoriseren en langs een meetlint te leggen en dus laat ik het lekker hierbij. Interessanter vind ik het dat de situatie zoals de huidige blijkbaar ook invloed heeft op mijn keuze voor verjaardagscadeaus: al na een paar weken zonder horeca realiseerde ik me dat een deel van de ervaring ook bestaat uit mooi servies en/of glaswerk, een bepaalde luxe waar ik thuis niet altijd aan doe omdat er vaak genoeg iets sneuvelt en simpele glazen ook prima volstaan, maar die in dit soort situaties opeens wel prioriteit krijgt. Boeken vond ik vaak te duur voor die paar keer lezen, maar nu ik juist alle tijd heb om te lezen en de bibliotheken maar mondjesmaat open zijn, zijn het mijn favoriete cadeaus.

Tussen alle bezoekjes en cadeautjes in reden Tom en ik naar Wassenaar. We zijn nog nooit overdag op donderdag op het strand geweest, überhaupt vaker met dan zonder hond, en toch voelde het als een van de normaalste dingen in tijden. Het was zo rustig dat we maar twee keer een anderhalvemeterafstandmove hoefden te maken om mensen te passeren en dat was echt extreem relaxed. Normaal overtuig ik mijn strandgezelschap er graag van om mijn honger en/of dorst te stillen bij een strandtent, nu picknickten we uit de wind in de duinen. Ik besefte weer eens hoe ongelooflijk blij ik ben met een vriend die naast een picknickkleed ook een belegde wraps en broodjes en blikjes cola meeneemt, die me goed genoeg kent om te weten dat ik rosé op mijn verjaardag ongeacht het tijdstip een goed idee vind, die geen spier verrekt als ik, een halfuur voor hij vertelt dat mijn cadeautje een strandrit is, opeens opmerk dat zijn verrassing wel eens een paardrijrit zou kunnen zijn, die me eerst een zetje van de duin af richting het strand geeft en vervolgens toch mijn hulp nog kan gebruiken om het kleed op te vouwen, die eraan gewend is dat ik mijn interne enthousiasme niet altijd even uitbundig uit en die het prima vindt om samen met mij duinrupsen van dichtbij te bestuderen als ik die opeens in grote getale tegenkom en nog nooit eerder heb gezien. You’re the best.

Op een nieuw levensjaar.

X,
Hester