April, zo je wil

Ik bedoel: dit had natuurlijk elke willekeurige voorjaarsmaand kunnen zijn. Omdat ik bijna niets plan voor dagen op langere termijn dan morgen, overmorgen of dit weekend is mijn besef van data op dit moment überhaupt niet zo heel sterk, zoals bij waarschijnlijk iedereen het geval is. Het enige wat ik wel weet is dat ik over minder dan een maand 21 word (niet per se iets wat je moet willen in deze tijden, maar toch) en dat het nu nog april is, omdat ik alle goede nummers die ik hoor of luister aan mijn 04-’20 lijstje toevoeg. Na een heel aantal maanden waarin ik een stuk of tien nummers verzamelde die mijn maand typeerden, is dit weer eens een lijst met drie keer zoveel muziek. Ik heb niet het idee dat ik zoveel meer muziek luister dan in het normale leven, maar het verschil is misschien wel dat ik nu ook altijd zelf de muziek aan moet zetten, bij een gebrek aan feestjes, avonden met vrienden en koffietentjes. En dan kun je je keuze maar beter wat uitbreiden.

Toen ik het nieuwe nummer van The Brahms hoorde, stond ik in gedachten heel even op een bevrijdingsfestival in Transwijkpark, omdat dat is waar ik ze een keer heb gehoord en hun geluid me nog steeds een beetje aan 5 mei doet denken. Money komt uit de Netflixserie Dare Me, waar je overigens vooral niet aan hoeft te beginnen, want hoewel ik een heel nieuw genre nummers heb ontdekt en mijn tolerantie voor bloederige beelden heb verhoogd vond ik er vanaf de helft niets meer aan en heb ik me ertoe moeten zetten om het seizoen uit te kijken (wat uiteraard dan wel weer werd beloond met een plottwist). Van alle liedjes die nu gemaakt worden over de huidige situatie vond ik Naar Buiten van Marcos één van de leukste, omdat het erin geslaagd is om over een verloren zomer te zingen en je ondertussen toch een gevoel van zomer te geven. Nog meer Nederlands: Kom Dan van Bente en Spoiler van Aafke Romeijn. How To Be Yours van Chris Renzema kwam voorbij als aanbevolen nummer van Spotify en raakte aan mijn eigen frustratie dat het me nooit lukt helemaal voor God te leven en aan de periodes waarin ik ook even geen zin meer heb om dat na te blijven jagen.

Voor het gros van de nummers geldt verder dat je ze gewoon gehoord moet hebben omdat ze bijna allemaal in ongeveer hetzelfde genre vallen en ik daarom nooit naam en artiest kan noemen als ik ze hoor, maar ik ze wel heel fijn vind. Liedjes voor tijdens het lezen. Ik las vorig weekend weer een boek uit (Schuld van Walter van de Berg, 2016) dat ik toevallig nog in mijn kast had staan en nooit helemaal uitgelezen had, misschien dat ik dit of volgend weekend begin aan het herlezen van De Consequenties van Niña Weijers. Maar even terug naar het punt: ik vind dat je Lucid van HOWES3 (of hun hele album, Moving Forward) ook moet luisteren. Oorspronkelijk een tip van Tom en in elk geval heel fijne muziek die op een subtiele manier je onderbewustzijn aanstuurt om je gedachtes op een rijtje te zetten, motivatie voor de dag te verzamelen en je negatieve gedachtes even te laten gaan.

Wat ook nog genoemd moet worden is de muziek van Ramses Shaffy. Sammy is in mijn herinnering één van de weinige liedjes die mijn moeder (mee)zong in mijn jeugd, een nummer dat ik altijd lichtelijk vreemd vond, niet helemaal kon vatten, maar me toch intrigeerde. Op een januarimaandag, op weg naar mijn toenmalige stage, in een sprinter die ik met lichte haast gehaald had maar die vervolgens maar niet vertrok vanaf spoor 1 op Utrecht Centraal, kwam ik via Dave Budha’s cover van Laat Me weer terug bij Sammy. De wereld ligt inmiddels overhoop en toch dook Ramses Shaffy’s bekende Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder overal op op reclamezuilen, nu met de toevoeging van ‘(thuis)’ achter ‘werk’. Omdat ik vond dat ik eigenlijk te weinig wist van zo’n blijkbaar belangrijk fenomeen besloot ik zijn oeuvre een dag aan te zetten en de vierdelige NPO-serie Ramses met Maarten Heijmans te kijken.

Conclusie: grote fascinatie. Ik vind Heijmans sowieso een wonderlijke acteur – en terecht, hij won voor deze rol een Gouden Kalf en een Emmy. De hele serie is heel mooi geproduceerd, op zo’n manier dat je je ook echt even in de jaren zestig en zeventig waant en het verhaal nog beter begrijpt (hetzelfde had ik overigens met 20th Century Women, een film die eveneens deels een cultuurgeschiedenis overbrengt). Ramses Shaffy’s leven lijkt vanwege de herhaling op sommige momenten een versie van De Avonden vol mateloosheid en zelfdestructie, een anti-burgerlijke manier van leven die niet eens per se altijd inspirerend is, maar die ik vooral eeuwig interessant vind. Ik heb twee jaar terug in deze periode een vak gevolgd over ‘de papieren burger’ waar regelmatig de vraag werd opgeworpen wat burgerlijkheid nou eigenlijk is en of een burger per definitie lijnrecht tegenover een schrijver of een kunstenaar staat, of je het niet gewoon allebei tegelijk kunt zijn, en hoewel ik dat vak destijds netjes heb afgesloten met een paper over Nescio’s Titaantjes afgezet tegen Tjalie Robinsons essay over tijd is het vraagstuk in mijn hoofd nooit echt opgelost geweest.

Ik heb niet het idee dat ik recht kan doen aan muziek door er meer over te zeggen, dus mijn enige aanbeveling is om je eens in te laten met het oeuvre van Ramses Shaffy, van euforische teksten over kleine en herkenbare dingen, hoewel je weet dat je het nooit hetzelfde beleefd zal hebben als hij. Als je geen tijd heb voor de serie, staat er ook een kortere versie in de vorm van een film op NPO (Plus); en mocht je met een meer eigentijdse variant van zijn muziek willen beginnen, dan is er het album ‘RAMSES’ van Maarten Heijmans dat hij in 2019 uitbracht, vol covers. Daarvan is Nannis mijn favoriet – want wie kan er teksten als ‘Omdat je tijd neemt voor seizoenen / Omdat je minstens eens per dag / De tijd neemt om te lopen / Langs de dingen die gebeuren / Lage zon / Het water / Een paar ogen die je treffen / In je wezen / Je loopt glimlachend weer verder‘ weerstaan?

X,
Hester

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *