the rules of the game

27 februari – 2 maart 2020, Boedapest

Alles is hetzelfde en een beetje anders. Je bestelt hier cappuccino’s omdat je de espresso’s te klein maar de americano’s te slap vindt. In plaats van in jouw auto zitten we in de bus, wat we normaal onafgesproken zoveel mogelijk vermijden. Ik begin te huppelen als ik paarden zie, jij doet de afwas als ik onder de douche sta – allebei onveranderd. Wel ben ik nog net iets eigenwijzer dan normaal omdat ik het inmiddels een stuk minder gewend ben om rekening te houden met iemand anders en op sommige momenten zijn we allebei blij dat we elkaar langer kennen dan een paar maanden. Op zaterdag neem ik je mee naar Milky Chance, omdat ik er niet mee kan leven dat een band die ik al sinds de middelbare school consistent luister op 10 minuten afstand van mijn huis speelt en ik er niet bij ben. Ze zijn exact zo goed als verwacht, hoewel jij alsnog meer geïnspireerd raakt door het bandje in de concertzaal van Szimpla Kert op zondagavond.

Het miezert op je verjaardag. De volgende ochtend, vlak voor je weggaat, voelt als een lichte lentedag. Ik heb besloten dat ik dat niet eens ongepast vind: missen is een herinnering aan iets moois, en daarmee vooral een belofte aan de voortzetting of de herhaling daarvan. Maar missen is ook ongrijpbaar, super subtiel, en hoewel verbonden aan houden van, een heel andere kunst. The rules of the game, wellicht.

X,
Hester