zomer 2017, Montefiascone
Mijn allereerste dispuutsvakantie. Ik was krap een jaar lid, had pas twee nachten in mijn eigen kamer in Utrecht geslapen en was verreweg niet de meest actieve sjaars ooit geweest. Bij de vakantie had ik weinig concrete verwachtingen, ondanks de verhalen die ik van eerdere jaren had gehoord. Ik was net terug uit Slovenië en Italië en zat dus al wel zodanig goed in de vakantiemood dat ik een zorgeloze go with the flow-houding aan kon nemen. We sliepen in een fantastisch huis dat nogal maffiastijl was ingericht en waar ik pas na zeven dagen de weg wist, maar waar het in elk geval altijd koel was, waar genoeg badkamers waren en waar ook nog eens twee katten altijd in de buurt leken te zijn. Ik liep zomaar opeens weer in het geliefde Rome, dineerde elke avond met een fantastisch gezelschap aan de langst mogelijke tafels, ontdekte nieuwe dingen aan mensen, schommelde met uitzicht op de mooiste landschappen, zwom in een meer en in de zee, maakte talloze foto’s. Het was een vakantie 2.0 die me aan het einde deed beseffen hoe vrienden inderdaad bijna als familie kunnen voelen.
Vorig jaar was het Frankrijk in plaats van Italië. In zekere zin was het een week waarin dezelfde dag steeds op repeat stond maar dan in licht gewijzigde vorm, alsof we ons in een ander universum bevonden waar de tijd een kleinere rol speelde. In de omgeving was minder te zien en daarom was het hoogtepunt van de dag soms een Frans marktje in een nabijgelegen dorpje, maar zolang je met de juiste mensen bent maakt het eigenlijk weinig uit wat je doet. Elke dag waarop ik rond middaguur wakker werd, in de keuken een brunch maakte en met wie ik daar tegenkwam de vorige avond nabesprak om vervolgens in het zwembad te liggen, een douche te nemen vlak voor het eten en de rest van de avond tot laat door te gaan was, in al z’n ongecompliceerdheid, al een extreem goede dag.
Inmiddels zijn bijna alle vakantieverhalen die we regelmatig ophalen afkomstig van vakanties waar ik bij was. Ze maken deel uit van een collectief geheugen – zoals zoveel herinneringen dat doen, met als verschil dat je op vakantie niets hoeft te filteren. Alles vindt plaats met elkaar en dat is even de wereld. Ik weet met wie ik bij kan praten over het leven, wie me ’s avonds weer actief krijgt als ik al bijna inkak, wie er stiekem een beetje op me let, met wie ik kan praten over alles waar ik tegenaanloop omdat we in sommige opzichten op elkaar lijken, bij wie ik de verantwoordelijke of ouderejaars ben in plaats van de ander, wie het voor elkaar krijgt om me de keuken op te laten ruimen als ik daar zelf nog niet aan gedacht had, bij wie ik kan refereren naar de afgelopen jaren zonder die uit te hoeven leggen, tegen wie ik eerlijk kan zijn omdat de ander meer geeft om de waarheid dan om (mijn) mooie woorden, wie me waardeert.
Afgelopen week herhaalde dit recept zich in Spanje, La Salzadella. Ik leerde dat je prima 1700 kilometer kunt afleggen met vier vrouwen (had eigenlijk ook niet anders gedacht) en eenmaal daar fietste ik door Valencia, maakte ik met mijn lichtingsgenoten paella in daarvoor bestemde pannen en lag ik aan het zwembad – overigens ook dingen waar ik foto’s van heb dus er is een kans dat dit straks nog een keer voorbijkomt. Heel soms dacht ik met weemoed terug aan een eerdere vakantie, alleen al omdat ik toen nergens verantwoordelijk voor was en me vooral ook nergens verantwoordelijk voor voelde. Daarnaast spaarde ik, misschien vooral onbewust, laatste momenten in deze setting met vrienden die volgend jaar geen lid meer zijn.
Volgend jaar is er, naast de mensen met wie ik lid ben geworden, nog één persoon van het jaar boven ons lid. Dat betekent dat de groep qua samenstelling bijna compleet veranderd is en toch doen we, op basis van tradities maar vooral op basis van het doorgeven van ervaringen, nog bijna hetzelfde. Het is als een familie waarin de generaties elkaar in veel rapper tempo opvolgen, behalve dan dat de leeftijd niet klopt: sommige eerstejaars zijn nog altijd ouder dan ik ben. Iedereen komt ergens anders vandaan en ik houd van die verscheidenheid, van hoe we eensgezind zijn als we een keer ons dispuutslied zingen maar elkaar verder in allerlei opzichten vrijlaten om te ontwikkelen zoals je dat zelf wil, met al deze mensen om je heen – hetzij als vaste basis, hetzij om je aan op te trekken.
In de afgelopen jaren en in Montefiascone, La Romieu en La Salzadella ligt inmiddels een groot deel van mijn mooiste herinneringen.
5 reacties
Wat een mooie plaatjes. Ik snap dat je hier van hebt genoten.
Deze foto’s zijn héél jaloersmakend… Dus dankje en ook weer niet, want ik wil er nu per direct door naar Italië / Frankrijk / Spanje rijden en vertoeven in een groot huis met zwembad. Maar ja. Ik heb steeds het idee dat ik echt een einzelganger-student word, als ik in september écht een keer ga studeren (Psychologie, want Diergeneeskunde is weer niet gelukt). Zeker omdat ik niet meteen in Utrecht ga wonen. Maar dat deed jij toch ook niet, als ik het me goed herinner? In ieder geval: als ik dit zo lees lijkt mijn voornemen om mijn leven hier ‘groot’ te houden niet per se het beste voornemen, want volgens mij mis ik daardoor veel. Dus dankje voor dit inzicht (hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel) en ik ga even goed nadenken over mijn einzelganger-instelling die ik nu heb. En als je tips hebt – let me know. X Marleen.
Ah vet leuk dat je nu écht aan een studie gaat beginnen, en nog steeds in Utrecht! Psychologie lijkt me ook echt vet leuk – in elk geval ook minder studiedruk dan Diergeneeskunde én op een betere locatie haha. Ik heb het eerste jaar van mijn studie (en dus studententijd/lidmaatschap) inderdaad gewoon thuis gewoond en toen relatief gezien niet extreem veel in mijn leven in Utrecht geïnvesteerd, maar al wel veel opgebouwd. De keuze blijft ook wel echt persoonlijk hoor, een dispuutsgenootje van mij wordt helaas ook lid-af na één jaar omdat ze toch al teveel op andere plekken heeft en zichzelf gewoon niet goed over die sociale netwerken kan verdelen. Ze vond het wel ook heel leuk bij ons, dus dan moet je echt kiezen. Terwijl er ook mensen lid worden die ouder zijn en er al studie- of tussenjaren op hebben zitten maar gewoon alsnog graag nieuwe mensen leren kennen (in Utrecht) en daar juist heel erg van genieten.
Toen ik begon met studeren merkte ik ook dat ik best actief had kunnen zijn binnen mijn studievereniging en daar ook veel vrienden had kunnen maken en met een groep op had kunnen trekken, terwijl ik dat niet verwacht had van tevoren – het is soms ook maar net waar je je in mee laat nemen. Het eerste jaar, of de eerste paar maanden, zijn ook een prima tijd om gewoon een beetje uit te vinden waar je behoefte aan hebt en hoe je je studententijd wil invullen (voor hoever je dat zelf moet willen voorspellen). Als ik niet lid was geworden was ik waarschijnlijk ambitieuzer geweest op andere gebieden, maar ik had bijvoorbeeld echt nog geen ‘wilde’ jaren gehad op de middelbare school en ik vind gewoon dat je jezelf die ruimte wel moet gunnen in het leven, plus ik wilde ook nog veel meer nieuwe mensen ontmoeten waarvan de kans groot is dat het goede vrienden worden, dus ik ben zelf alleen maar heel erg blij met mijn keuze!
Heb je ook de UIT gelopen of dat niet? Zie dat je alweer een tijdje blogt op een nieuwe blog trouwens, vet leuk! Vond het zo jammer toen je met je vorige blog stopte!
Dankje voor je reactie! Het idee van minder studiedruk en hopelijk niet zoveel naar de Uithof hoeven vind ik ook heel aantrekkelijk, haha. Maar ik moet waarschijnlijk toch héél erg wennen in het begin dus het zou me niks verbazen als ik dan moet hyperventileren bij het idee dat ik moet socializen. Maar wie weet ;-) Wilde jaren op de middelbare school heb ik ook niet gehad, mijn eerste tussenjaar wel redelijk maar dit jaar was ik echt voor het overgrote deel een huismuts. Ik heb er dus ook wel weer behoefte aan en ik weet dat ik nu beter ben in nieuwe mensen leren kennen dan voorheen, kortom: ik gun mezelf nu ook weer de ruimte voor een interessanter leven. En nope ben niet naar de UIT geweest, dacht dat ik naar Lowlands zou gaan maar daar ging ik niet heen, evengoed was ik het helemaal vergeten tot ik een toekomstige medestudent en basisschoolvriend tegenkwam met een UIT-bandje om ;-) Oeps.
Mijn blog opzeggen was een beetje een impulsieve beslissing … Ik miste het bloggen al snel en ik had tijd genoeg door mijn tweede tussenjaar, dus ja toen begon ik toch weer ;-)
Wat prachtig!<3