coffee etc @ BACKYARD

15 juli 2019, Rotterdam

Afgelopen maandag kreeg ik het voor elkaar om bijna zes uur lang op dezelfde plek in een koffietentje door te brengen. Mijn oorspronkelijke plan was om met mezelf bij The Tea Lab te gaan zitten, omdat ik gewoon even de deur uitwilde nu de tuin van mijn ouders zo zonder zon ook niet meer de fijne plek is die het normaal wel vaak is in de zomer, maar zondagavond kwamen Lisa en ik tot de conclusie dat we zo snel mogelijk overnachtingen wilden boeken voor de reis naar dispuutsvakantie en dat we dat net zo goed konden combineren met koffie. The Tea Lab bleek een enorme verhuizing naar de Nieuwe Binnenweg in gang te hebben gezet dus ik was blij toen bleek dat mijn hotspotkompas me ook in Rotterdam niet helemaal in de steek liet. Het uitzicht vanuit BACKYARD heeft absoluut niets te maken met fleurige bloementuinen, de Korte Hoogstraat is er gewoon niet één om over naar huis te schrijven, maar Rotterdam heeft het geluk dat ik dat haar niet aanreken. Ik vind de koffietentjes in Rotterdam niet per se fijner dan in Utrecht, alleen ik zit in Rotterdam veel vaker ergens in m’n eentje – of zonder verwachtingen – omdat ik hier simpelweg minder vrienden heb wonen en dat vind ik eigenlijk heerlijk. Vandaar dat het uitzicht op grauwe, leegstaande flats, onoverzichtelijke kruispunten of gebouwen als het WTC vaak ondanks alles een kalmerende werking op me hebben.

Met Lies praatte ik, nadat we een vegan worteltaart en tosti deelden, bij over onze levens. We zochten de meest efficiënte F1-hotels uit ter onderbreking van onze 1700 kilometer lange reis naar Spanje die de rest van het dispuut in één keer rijdt in busjes maar wij, omdat we omwille de logistiek toch sowieso al met een auto zouden gaan, graag in tweeën opknippen. Ik legde de laatste hand aan het bewerken van de foto’s van de avond van de bruiloft van mijn zus en zwager en een uur nadat Lisa wegging, stapte Niels BACKYARD binnen zodat ik zijn scriptie kon lezen en overal waar ik het in meer of mindere mate nodig achtte opmerkingen kon plaatsen (en zijn struggles aan kon horen). Bijna voelde ik me ook als student thuishoren in Rotterdam maar ik was na tien pagina’s toch alsnog behoorlijk blij dat ik geen rechten studeer.

Inmiddels is het dinsdagavond. Vandaag woonde ik een leerlingbespreking bij van mijn brugklas, morgen is die van mijn andere klas. Daarna voelt het ook eindelijk als het moment om alle schoolgerelateerde papieren die in de loop van de maanden heb verzameld en vaak achteloos ergens op mijn kamer bij mijn ouders thuis op een stapel heb neergelegd weg te gooien, hoewel ik donderdag alsnog opnieuw een werkgerelateerde afspraak heb. Ik heb eigenlijk – eindelijk – al heel veel vrijheid maar evengoed heb ik vandaag in de wacht gehangen bij de ANWB en de kaakchirurg en voor mijn gevoel nog vijf dingen meer geregeld, dingen die ik zonder dat ik daar een reden voor heb gewoon heel stom vind.

Mijn eigenlijke probleem is dat ik een verwachtingenmeisje ben. Ik ben niet extreem romantisch of dromerig ingesteld, maar ik vorm vrij snel specifieke verwachtingen, alsof ik bepaalde scènes uit mijn leven alvast uitschrijf zoals ik ze in een boek zou kunnen lezen. Het leven is uiteraard geen boek. Dat betekent dat de zon niet altijd schijnt medio juli, ook al deed ‘ie dat afgelopen jaar wel terwijl jij toen op een regenachtig vakantieadres zat en jezelf beloofde in de zomer van 2019 gewoon wat meer thuis te blijven, dat niet altijd alles zomaar gebeurt zonder dat je er moeite voor hoeft te doen, dat bij je ouders verblijven voor langere tijd dan een weekend wat aanpassingsvermogen kost. Wie in een boek aangemerkt wordt als bijpersoon, is in het echte leven bovendien ook gewoon nog een hoofdpersoon in zijn eigen leven, waarin niet alles om jou draait. Ik kan hiernaast ook niet ontkennen dat de huidige zomer een extreem goede, misschien wel niet te overtreffen voorganger heeft. Ik voel me soms opeens opgejaagd als er weer een dag voorbij is waarop ik niet op vakantie was (dat was de afgelopen vier jaar wel het geval in deze periode) maar ook niets specifieks heb gedaan en me al zeker niet zo vrij heb gevoeld als toen.

Het moge duidelijk zijn dat de daadwerkelijke conclusie is dat ik controle uit probeer te oefenen op het summum van controle loslaten, namelijk de zomervakantie. In plaats van dat te doen zou ik voornamelijk zin moeten hebben in mijn dispuutsvakantie en vertrouwen in de weken die volgen, het liefst zonder overbodige kanttekeningen met betrekking tot tijd, verstandskiezen en geld. Elke zomer is een zomer. Dat bedenk ik me als ik pas om 02:00 m’n bed instap omdat ik te erg geconcentreerd was op een serie of eindelijk weer inspiratie had om iets te delen of te schrijven. Ik weet inmiddels wel dat dat niet het leukste aan de vrijheid in een zomer is – die overtuiging had ik een paar jaar geleden namelijk nog wel -, maar het getuigt wel van een bepaalde ruimte in mijn hoofd en mijn planning. Zomers zijn er om dingen te doen waar je verder nooit over zult schrijven en tegelijkertijd ook om te verwoorden wat tot dan toe alleen nog maar in je hoofd spookte. Precies zoals mijn blogmotto, misschien.

Die vrijheid om te schrijven voelde ik dit jaar niet te allen tijde. Het was een bijzonder jaar, waarin ik na een fantastische zomer wist dat mijn jaar er niet uit ging zien zoals mijn vorige twee jaren studeren maar wel het gevoel had dat ik er hoe dan ook klaar voor was. Ik mocht werken aan de almanak van mijn vereniging, volgde vakken bij geschiedenis als minor zonder dat eigenlijk echt leuk te vinden, werkte bij mijn bijbaantje in Den Haag en werd na twee maanden opeens aangenomen als docent Nederlands op mijn oude middelbare school. Mede daarom begon ik toch maar wel aan de minor voor mijn tweedegraads bevoegdheid en daarnaast deed ik eindelijk wel weer vakken die ik leuk vond. Ik struikelde soms even hard als ik genoot; het was een jaar dat rommeliger was dan ooit en ook heel leerzaam, maar niet altijd even gemakkelijk. Het was bovendien het jaar waarin ik, ondanks alles en iedereen in Utrecht, slowly but steady verliefd werd op de vriend die ik na de middelbare school nog altijd was blijven zien maar die ik na een vakantie en een aantal casual één-op-één dates nog veel leuker vond dan ik aanvankelijk ooit had verwacht.

Het leven loopt bijna nooit zoals je het verwacht. Ik denk dat het de kunst is om dat te waarderen, zonder teleurgesteld te zijn dat je eigen verwachtingen niet zijn uitgekomen.

X,
Hester

9 reacties

  1. Volgens mij is dit een van de eerste blogs die ik van je lees en ik vind het erg leuk! Daarnaast zie ik best wel wat herkenbare puntjes in je verhaal. Die F1-hotels bijvoorbeeld! Doet me terugdenken aan een roadtripje door Frankrijk. Dat werken aan mijn verwachtingsmanagement is ook iets waar ik aan probeer te werken.

  2. Wauw ik vind dit echt een mega mooie tekst. Het stuk over dat de bijpersoon in een boek in het echt de hoofdpersoon is van z’n eigen verhaal, vind ik echt super sterk. Bijzonder om er eens op die manier over na te denken.

  3. Wauw die laatste alinea’s zijn echt weer prachtig zeg! Ik lees veel te weinig blogs dus ik loop lekker achter, maar oh wat is het dan weer fijn als jij weer je spinsels op papier zet en het zo mooi verwoord als ik nooit zou kunnen <3

  4. Ik heb deze blog net ontdekt en ik vind dat je super tof schrijft. Ik herken mezelf heel erg in jou, als je schrijft over verwachtingen en het opgejaagde gevoel van de verwachtingen wanneer dagen er niet zo toe doen. Misschien een probleem van onze generatie, omdat ik het alleen bij leeftijdsgenoten hoor. Ik hoop ook te bereiken dat ik dat gevoel niet meer heb en dat ik ongeacht van hoe de dag eruit ziet, ik content kan zijn. Ik ga zeker meer van je terug lezen en deze blog volgen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *