Moments of gold

23 februari 2019, Capelle aan den IJssel

Op een semibrakke vrijdag in februari, een uur of drie nadat ik wakker was geworden en bijna gelijk had besloten dat de kans dat ik mezelf daadwerkelijk zou zetten tot het bestuderen van een hoofdstuk pedagogiek in een heel klein hoekje zat, bestelde ik twee cappuccino’s aan de bar van 30ML Vredenburg, eentje voor mij en eentje voor Maartje. Na een korte evaluatie van de respectievelijk aangenomen of verworpen moties van de vorige avond hadden we het over de invulling van ons dagelijks leven. Over hoe we eigenlijk honderd dingen zouden willen doen maar heel vaak gewoon niet echt gaatjes in onze agenda zien of niet op het juiste moment de juiste mensen vinden die precies op dat moment, ongeveer op die plek, tijd hebben.

En toch is het lang niet altijd alleen dat. Ik zou namelijk minstens dertig van die honderd dingen kunnen doen als ik mijn vrije tijd altijd met anderen door zou brengen – en slordiger zou studeren, overigens – maar Maart en ik kwamen weer eens op de vruchtbare conclusie dat dat gewoon niet voor iedereen weggelegd is. De dagen waarop ik drie afspraken heb en tussendoor koffiedrink met een vriendin en ’s avonds samen eet met mensen geven me extreem veel energie en toch is het niet per se natuurlijk voor me. Dat zijn in zekere zin altijd de uitzonderingen, de hoogtijdagen. Wat alleen lukt als het lente is of als ik vakantie heb en niets aan m’n hoofd heb. Ik bewonder de mensen om me heen die altijd energie hebben om ergens bij te zijn en soms lift ik daar even op mee, maar het komt evengoed voor dat ik na twee colleges of een middag werken thuis eet en studeer.

Ik vergeet het tot ik het me weer bedenk: mijn lage behoefte aan prikkels is wat me misschien het meest typeert als introvert. Ik kan relatief lang (of vaak) in dezelfde ruimte zijn en/of met dezelfde personen zonder dat het me stoort en ik vind het ook heerlijk om met niemand te zijn. Hoe leuk ik mensen ook vind, soms wil ik even alleen m’n eigen plan trekken en me niet bewust zijn van hoe ik me verhoud tot anderen. Utrecht en Rotterdam zijn dan ook niet slechts twee van mijn favoriete plekken omdat ik het zulke fijne steden vind maar juist omdat het steden zijn en ze me de mogelijkheid geven om er in mijn eentje te doen wat ik wil. Ik kan op zonnige woensdagen in m’n eentje op een steiger een boek lezen en op winderige zaterdagen zonder gezelschap naar de kapper gaan en vervolgens besluiten te studeren in de bibliotheek van de stad waar ik niet eens studeer maar me wel thuis voel, en er is niemand waar ik rekening mee met houden, die een mening vormt over wat ik doe of die überhaupt bewust registreert wat ik doe.

Het zijn vaak momenten die mijn dag maken. In mijn weken zitten een hoop uren die nietsbetekenend zijn, niet anders dan de basissituatie, en dat vind ik prima. Niet alles aan een dag hoeft het herinneren waard te zijn, zolang er altijd maar iets is wat ik de volgende dag nog na kan vertellen omdat het die dag onderscheidend maakt van z’n voorgangers en opvolgers. Soms is dat een ongepland goed gesprek met een huisgenoot, andere dagen is het een stuk minder low key en bijna even vaak is het zo’n moment in m’n eentje. Mijn leven is op een goede manier simpel als ik op elke dag ruimte wil maken voor één moment of gold en verder niet meer van mezelf verwacht. Ik houd ervan om een zaterdagmiddag vrij te houden en te borrelen met vrienden en mijn dag in het teken daarvan te laten staan, terwijl ik eromheen minder spannende dingen doe, zoals studeren en koffiedrinken met mijn ouders.

Elke dag één noemenswaardig moment willen hebben is een lekkere instelling. Op heel veel dagen waarop ik al vanzelf dingen gepland heb staan die ik heel leuk vind, is het een goede stok achter de deur om daarbij stil te staan en er ook echt van te genieten, maar het werkt evengoed als reminder voor mezelf om iets te initiëren (of ja te zeggen). Voor de dagen waarop ik eigenlijk heel veel moet (doen) wat ik niet per se waardeer en niet veel vrije tijd heb, zorgt het ervoor dat ik er toch voor kies om buitenshuis te studeren, een andere weg te fietsen, tijd te maken om met een collega te praten, een uitgebreidere maaltijd te koken, met iemand te bellen of meer tijd aan m’n uiterlijk te besteden, zodat de dag toch een onderscheidend element heeft. Het hoeft niet in grote dingen te zitten – en tegelijkertijd wil ik dat soms wel, en is dit voor mij een goede meetlat om mijn dagelijks leven aan te toetsen en erop te kunnen reflecteren.

Wat is jouw moment of gold van vandaag?

X,
Hester

7 reacties

  1. Mooi geschreven! Mijn moment of gold is het moment waarop ik uit mezelf wakker word en dus niet van een wekker of door het geroep van mijn tweejarige peuter, maar gewoon omdat ik ben uitgerust. En ondanks dat ik geniet van het samen zijn met mijn zoontje vind ik het ook nog heel fijn dat hij zijn middagslaapje heeft en ik dan ook even me-time heb die ik zelf (wel beperkt) kan invullen.

    Verder merk ik ook dat ik minder behoefte heb aan prikkels. Ik probeer elke dag een moment te plannen waarop ik even alleen ben.
    Je hebt mensen die juist energie krijgen van continue veel prikkels en sneller verveeld zijn in een omgeving met weinig prikkels, maar ik behoor niet tot die groep.

  2. Wauw….
    Zo mooi geschreven…..
    Heerlijk om op zo een vroege eerste lente dag vroeg wakker te zijn en door het gezang van de vogels naar buiten te kijken…..

    Xoxo

  3. Wat heb je dit mooi geschreven! Het is echt ontzettend herkenbaar. Ook ik kan heel erg genieten van leuke dingen doen met vriendinnen, collega’s of m’n vriend, om dan vervolgens juist weer enorm te genieten van een middag/avond (alleen) thuis. Ik vind het heel bewonderenswaardig als mensen aan één stuk door, cónstant druk zijn, maar ik gok dat dat dus het verschil maakt tussen een introvert en een extravert ;) hoe dan ook: mega fijn geschreven dit!

  4. Ik heb van het laatste stukje een foto gemaakt als reminder. Je brengt het precies onder woorden zoals ik het zo graag zou zien (en waarom ik zo van je schrijfstijl houd trouwens): een onderscheidend moment op iedere dag. Echt mooi.
    Tot nu toe (het is nu pas 12 uur) is dat vandaag dat een collega me spontaan naar het station bracht (waardoor ik mijn metro en dus ook de bus haalde) toen ze me zag lopen; terwijl zij ervoor moest omrijden. Mensen <3

  5. Wauw! Wat heb je dit prachtig geschreven.

    Mijn moment of Gold is als ik weer realiseer dat ik tijdelijk in Barcelona woon als Digital Nomad en elke dag de zon zie. Ik word daar oprecht een beter mens van!

  6. Het wordt af en toe een beetje vermoeiend of zo vaak een reactie te beginnen met: ‘Herkenbaar!’, maar ik doe het toch maar weer. Eigenlijk dacht ik door je maandoverzichten dat je veel meer extravert was en ook: zo’n studentenleven houd ik denk ik niet vol. En ik besef nu pas dat ik om dezelfde reden van steden houd als jij het beschrijft: heerlijk om voor je gevoel gewoon alleen je gang te kunnen gaan.
    Elke dag een noemenswaardig moment vind ik een goeie, maar ook een lastige, en daarom denk ik dat het zeker iets is om bewust over na te denken en soms bewust te creëren. Maar niet té, want dan wordt het moeten en daar word ik alleen maar ongelukkig van ;-)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *