Veelbelovend

14 februari 2019, Utrecht

Elk jaar is er weer een moment waarop ik opeens niet meer om je heen kan. In de loop van de tijd heb ik mezelf aangeleerd die punten, onze eerste ontmoetingen van het nieuwe jaar, te markeren. Meestal zijn het de momenten waarop ik buiten ben, op weg naar wat ik altijd doe, en waarbij alles opeens anders voelt dan de vorige dag of de vorige week. Het is misschien al een paar keer voorgevallen dat ik wakker werd met de zon die licht door mijn gordijnen scheen of dat ik mijn ogen een paar seconden sloot tijdens het wachten op de bus om de zonkracht extra op me in te laten werken, maar dit is anders, net even meer dan dat. Lang heb ik gedacht dat je dan in de lucht hangt, maar in werkelijkheid bén je op dat moment de lucht.

Tijdens onze eerste ontmoeting voelt de wereld altijd opeens weer een stukje vertrouwder. Mijn favoriete herinneringen, die me het meest maken tot wie ik ben of wil zijn, liggen opeens weer voor het oprapen. Bij elke keer dat ik mijn trappers een keer rondtrap en bekende stukken Utrecht passeer, herleef ik onbewust de momenten die nu niet meer zo ver weg lijken.

Maar om de een of andere reden krijg je het ook voor elkaar om mijn rush van positieve emoties zover uit te buiten dat ik niet alleen geniet van wat was, maar ook zonder voorzichtigheid direct durf te verlangen naar meer, naar nieuw. Het is alsof ik elke keer weer opnieuw een beetje verliefd word, voor zover ik dat nog niet was, dit jaar. Ons wederzien vind ik namelijk vooral zo leuk omdat ik weet dat het hier niet bij blijft, dat we de komende maanden nog veel meer tijd met elkaar door gaan brengen. Het is slechts een tipje van de sluier. Ondanks de hoeveelheid herinneringen die je meebrengt, ben je voornamelijk een belofte.

Je belooft zorgeloosheid, spontaniteit en warmte en soms loop je daarmee opeens veel te hard van stapel, bijvoorbeeld als ik de auto in stap en die voor het eerst in maanden aanzienlijk warmer is dan de buitentemperatuur. Ik moet wennen aan het feit dat ik nu mijn winterjas soms beter thuis kan laten, terwijl ik al mijn belangrijke spullen juist zo goed georganiseerd in die jaszakken heb zitten. Mijn zo veelvuldige gedragen truien voelen niet meer geschikt nu jij in de buurt bent, maar ik heb nog geen goed alternatief en sta nu twee keer zo lang voor mijn kast.

Je daagt me uit om te veranderen. Een kleine lenteschoonmaak en een heleboel dromen. Dat is vermoeiend, en soms vind ik mezelf weer in een opgewarmde kamer, vanwege perfectionisme vastgelopen in mijn creatieve proces waar jij de inspiratie voor was. Daar geef ik jou de schuld van en tegelijk ben ik je er meer dan dankbaar voor, omdat het werkt. Je confronteert me met dingen die ik uiteindelijk toch (weer) een keer moet overwinnen en terwijl ik steggel met dit soort kleine dingen zorg jij er voor dat ik bij andere aspecten van mijn leven opeens zonder moeite opvallend positieve gedachten heb. De zon schijnt als ik de trein terug pak na twee uurtjes lesgeven, ik hoor vogels fluiten als ik vroeg op moet staan voor college en ik durf er opeens over te dromen een écht goede docent te worden.

We zijn een goede combinatie, lieve lente. Ik houd ervan hoe ik er niet aan hoef te twijfelen dat je ook dit jaar weer opduikt, maar onze ontmoetingen tegelijkertijd onverwacht en spontaan zijn, en vaak ook even intens. Je maakt mijn leven niet eens echt makkelijker, maar vooral veel beter en leuker. Veel veelbelovender. Omdat jij dat ook bent.

X,
Hester