Afgelopen week presenteerde Spotify opnieuw een jaaroverzicht, met daarin (als ik het me goed herinner) een nieuw record van het totaal aantal minuten dat ik muziek streamde in een jaar, namelijk ruim 88 600. Snel uitgerekend kwam het in elk geval uit op een gemiddelde van minimaal vier uur per dag. Topartiest was met stip Ronnie Flex, van wie ik dit jaar niet alleen oude nummers herontdekte maar ook een nieuw album luisterde en zijn een na laatste album vooral in de zomer nog steeds al go to album gebruikte. Ook Bløf en Jess Glynne kwamen niet geheel als verrassing, maar toen ik Justin Timberlake en James Bay spotte in datzelfde rijtje met door mij meest geluisterde artiesten besefte ik hoe ongelooflijk ver weg de eerste maanden van 2018 – waarin ik hen vooral luisterde – voelen. Muziek is een constante factor in mijn leven en tegelijkertijd ook tekenend voor hordes van inhoudelijke veranderingen.
Dat de wintermaanden als lang geleden aanvoelen, is namelijk best logisch verklaarbaar. Het eerste halfjaar van 2018, ook wel het tweede semester van mijn tweede studiejaar, was ik een voltijd student die slechts af en toe of tijdens onderwijsvrije weken een paar dagen werkte. Stress kwam niet echt in mijn woordenboek voor, want naast mijn studie had ik weinig verplichtingen en vooral tijd voor leuke dingen en die studie, die vond ik nog steeds heel leuk én ging me prima af. Na een zomer vol vakanties en tripjes besloot ik dan ook dat ik de studievertraging die ik zo graag op wilde lopen maar zelf in scene moest zetten, aangezien ik niet per se op mijn twintigste een bachelordiploma op zak hoef te hebben. Zodoende deed ik vanaf het nieuwe collegejaar één vak, werkte ik één dag in de week en was ik af en toe druk voor de almanakcommissie.
Net toen de septemberchaos ging liggen en ik het een week echt rustig had, wat in mijn ogen een positief ding was, kreeg ik echter een aanbod voor een nieuwe (bij)baan. Ironisch maar waar ondermijnde ik met zo’n 18 uur per week werken direct al mijn eerdere eigen ideeën over expres rust in je leven creëren. Ik redde het elke week precies, maar tegelijkertijd had mijn sociale leven er wel onder te lijden (niet te spreken over mijn blog) en voelde ik me lichamelijk ook niet altijd sterk. Zonder verder te zeuren: het is goed om te zien hoeveel je eigenlijk aankan, maar nog beter om vervolgens te concluderen dat het leven niet alleen maar moet gaan om al je ballen hooghouden. In de komende anderhalve maand heb ik vooral heel veel collegevrij en dus alleen werk en daarna, vanaf het nieuwe blok in februari, wordt mijn burgerbestaan weer enigszins tot een minimum gebracht. Het levert me misschien niet direct meer tijd op, maar in elk geval wel meer vrijheid om mijn eigen tijd in te plannen en iets minder externe verantwoordelijkheden. De student in mij kijkt daar erg naar uit.
Ik weet verder eigenlijk helemaal niet of ik dit al de tijd en het moment vind om een conclusie te vormen over het afgelopen jaar, alleen dat ik eindelijk weer het gevoel had tijd te hebben in een weekend en mijn Spotify Wrapped een goede aanleiding vond voor een updateblogje. Net zoals ik me niet meer altijd herkende in de artiesten die ik blijkbaar dit jaar veel heb geluisterd, was ook mijn lijstje met 100 tops songs in feite een bij elkaar geraapt zooitje. Ik maak nog steeds maandelijkse afspeellijstjes maar het gevaar daarvan is dat nummers die daar als eerste in staan significant vaker gedraaid worden en dus meer kans hebben in deze lijst te belanden dan nummers die ik op de helft van de maand toevoeg. Dat neemt niet weg dat er ook heel veel typische nummers tussen staan die ik inderdaad wel eens hele treinreizen op repeat heb gehad, omdat ik ze zo mooi vond. Onder andere Wrabel, LÉON, Tom Odell, Troye Sivan, MAGIC!, Lily Allen en Years & Years kregen dat voor elkaar. Summertime, een nummer dat ik in september ontdekte, kwam hoog op de lijst binnen (ik ben dan ook bang dat ik een aanzienlijk aandeel van de 28 000 plays totaal op Spotify heb geleverd) omdat het mijn algehele kriebels over het leven zowel representeerde als verder aanwakkerde. Soms is dat gewoon precies wat je nodig hebt.
2018 was, als ik er nu op terugkijk, na die paar maanden van een heel vrij bestaan ook vooral een jaar met enorm veel uitdaging en ontwikkeling. Ik weet nog dat ik schreef dat ik dacht dat 2018 niet echt een jaar van ‘iets’ zou worden en dat in de volgende zin direct bijstelde naar een meer open definitie van ‘iets’. Dat was terecht: het werd ondertussen namelijk het jaar waarin ik belijdenis deed van mijn geloof, voorzitter was van een verenigingsbrede commissie, vakanties vol vrijheid had, toch wel verhuisde (al was het binnen mijn huis), meer datete dan in de afgelopen twee jaar totaal, docent werd / voor de klas stond en mijn aanmelding regelde voor een semester stage + studeren in het buitenland. Ik had tientallen dingen beter kunnen doen of überhaupt kunnen doen, soms zelfs beter m’n best of überhaupt m’n best kunnen doen, maar het belangrijkste is vooral dat ik alle dingen die op mijn pad kwamen wel aanging. Ondanks een vrij kritische blik ben ik trots op hoe ik mezelf uit m’n comfortzone bleef pushen, steviger in vriendschappen stond en steeds meer mijn eigen verantwoordelijkheden nam, zonder daarbij een prima stukje roekeloosheid te verliezen.
Een intens doch heerlijk jaar. Doe je voordeel met de eveneens chaotische soundtrack en dit reflectieve stukje (en misschien, hopelijk, überhaupt met mijn teken van leven hier). En mocht januari 2018 voor jou ook als een ander leven voelen, dan raad ik je aan om iets eerder over je afgelopen jaar na te denken dan op oudjaarsdag, want het is het uiteindelijk waard om alles weer even in het perspectief van 365 dagen te zien.