Ja, hoi! Na heel veel zon en zomer op m’n blog is het inmiddels wel weer tijd om ook hier terug te keren naar het normale leven en dat doe ik traditiegetrouw met een paar fotootjes van m’n eigen hoofd, voor het geval jullie vergaten waren hoe ik eruitzag (of om te laten weten dat ik nog leef, jullie mogen het zeggen). Het liefst had ik dit blogje vanochtend om half negen geschreven, toen ik net op mijn inmiddels vaste plek op kantoor was gesettled, want om de een of andere reden heb ik nooit/nergens zoveel inspiratie en zin om m’n leven op orde te brengen als tijdens de eerste twee uurtjes van mijn werkdag. Als de ub datzelfde effect heeft op mensen zou ik me misschien toch wat vaker moeten motiveren om een plekje te zoeken, bedenk ik me nu, aangezien ik op mijn dinsdagen inmiddels wel altijd zoveel werk heb liggen dat ik geen tijd heb om tussendoor ook nog m’n privéleven te organiseren maar het me over het algemeen ook net niet lukt die ochtendvibe vast te houden tot na werktijd.
Vanochtend was tevens de eerste keer dat ik in het donker van huis wegging naar mijn werk. Het miezerde terwijl ik van mijn huis naar de bushalte liep en het regende flink door toen ik van de tram naar mijn werk liep, wat het maandag ook al onaangekondigd deed toen ik op de fiets zat naar college. Er zijn echt nog heel veel momenten waarop ik daar niet enthousiast over ben, want ik ben nou eenmaal gewoon niet echt een herfstfanaat – voornamelijk omdat ik weet dat het dan ook binnen no time weer winter gaat zijn. Ik ben soms oprecht gefrustreerd als ik naar buiten stap en het zo koud is dat ik me weer geconfronteerd voel met het feit dat ik de komende maanden niet meer zonder jas, in luchtige shirtjes en met dunne broeken over straat kan maar na negentien jaar heb ik ook wel door dat ik er weinig aan kan veranderen. Het leukste zijn dus de onverwachte momenten waarop ik opeens wel intens gelukkig word van de herfst en de hele ochtend vrijwillig Michael Bublé luister (vanochtend dus).
Die positieve associaties hebben meestal te maken met het lagere levenstempo en de geborgenheid van het najaar. Ik heb een fantastische zomer gehad waarin ik heel veel out and about was (naast de vakantie waar ik over geblogd heb was er ook nog een volle week Frankrijk met mijn dispuut en vijf dagen Genève met Niels en zijn ouders), ontzettend zorgeloos heb geleefd en de vrijheid had om me te misdragen, maar ik vond het daardoor aan het begin van september best even omschakelen om weer de hele week in Utrecht te zijn, waar mijn sociale wereld wel groot is maar mijn kamer kleiner en mijn verplichtingen sterker aanwezig. Inmiddels kan ik juist ook weer genieten van burgerlijk eten met m’n huisgenoten of een avond alleen op m’n kamer, als dat al voorkomt.
Zo keek ik er voor het eerst in ruim een jaar op kamers afgelopen week heel erg naar uit om een weekend naar thuis-thuis te gaan (wat de week daarvoor niet gebeurd was vanwege dispuutsweekend) en dat was niet per se vanwege m’n ouders (die waren er namelijk niet), maar meer omdat ik het doordeweeks vrij druk had en er behoefte aan had om ergens te zijn zonder afspraken en verplichtingen. Als ik naar studenten om me heen kijk bedenk ik me soms dat ik het eigenlijk juist rustig heb met één vak (in plaats van twee) en één dag werken in de week, en tegelijkertijd realiseer ik me dan ook dat ik het helemaal niet ambieer om druk te zijn. Dat voelt soms heel onambitieus maar ik denk gewoon dat het 1. niet nodig is om veel tegelijk te doen om iets te bereiken (je kunt ook iets goeds doen zonder er nog vijftien dingen naast te doen), 2. het niet alleen een rol speelt hoeveel tijd, maar ook hoeveel verantwoordelijkheid iets inneemt/kost en 3. ik een gezonder, leuker mens ben als ik ruimte heb (en/of houd) in mijn agenda. Dit nog even los van het gegeven dat je waarde als persoon in mijn ogen allesbehalve afhangt van je prestaties.
De komende maand ga ik genieten van de wedergekeerde rust in de vereniging nu alle nieuwe leden bij een dispuut zijn ingedeeld en er voor mijn gevoel ook weer wat meer regelmaat in mijn eigen dispuut zit, mijn eerste vak van mijn minor geschiedenis afronden, beginnen aan mijn taak als kringleider binnen dispuut, samen met mijn commissie de almanak volledig afronden en naar de drukker sturen en hoogstwaarschijnlijk aan een nieuwe uitdaging op werk-/studiegebied beginnen. Daarnaast wil ik kwalitatief genieten als ik in het weekend bij mijn ouders ben, weer wat vaker buiten de deur lunchen, avondeten of koffie drinken met mensen, een mooie winterjas en misschien concertkaartjes kopen en meer tijd besteden aan mijn blog aka dit egodocument.
Ondanks dat ik soms geen idee heb waarom ik precies zoveel op internet zet (en dan ook nog eens over mezelf), ben ik toch blij dat ik ooit ben begonnen met bloggen. Heb ik al vaker gezegd, maar toch: het blijft lekker om een plek te hebben waar je je creativiteit kwijt kan, je favoriete herinneringen vast kan leggen, waar je therapeutisch van je af kan schrijven, af en toe een spontane preek kan houden over dingen en misschien soms iemand kan inspireren of op andere ideeën kan brengen. Ik lees graag blogposts van mezelf terug om te zien hoe winterdipjes common zijn maar ik toch altijd weer een manier vind om de herfst leuk te maken, bijvoorbeeld.
Bovendien: als ik nu zie wat er allemaal op mijn pad komt weet ik ook dat dit over een halfjaar teruglees met veel meer kennis en ervaringen dan ik nu heb, en ook dat vind ik leuk. Er verandert uiteindelijk altijd meer dan je op het moment zelf denkt, zowel bewust als onbewust. Temidden van dat alles is oktober wat mij betreft een goede maand om jezelf tegenover een camera te zetten of te confronteren met een knipperende cursor en om de balans op te maken na een al dan niet zinderende zomer en een rommelige septembermaand. Als dat mijn blog tijdelijk tot een nog groter egodocument verheft, neem ik dat maar voor lief.
2 reacties
Ik ben het zo met je eens! Ik vind het ook vervelend om druk te zijn, of als mensen dat glorificeren. Ik merk dat ik veel lekkerder in mijn vel zit als ik niet zo’n volle agenda heb, zo’n zee aan mogelijkheden om iets, maar ook om niets te doen, vind ik heel erg fijn. Wat leuk dat je een minor geschiedenis hebt gedaan, lijkt me heel interessant!
Ah zo mee eens met dat ‘druk zijn’! Ik heb het momenteel wel echt heel druk, maar ik kies ook bewust ervoor om tijd te maken voor dingen die ik ook (of juist) belangrijk vind, naast alles wat al moet. Ik hoor constant op mijn werk en op mijn studie ‘daar heb ik geen tijd voor’ en dan denk ik prima, maar als je het heel belangrijk vind dan máák je ergens tijd voor toch… Alsof het hip is om alleen maar veel te druk te zijn. Ik word er doodmoe van meestal en ik word er inderdaad ook geen leuker mens van :’)
En een minor geschiedenis: TE LEUK! <3 Wat voor vakken volg je?