19 juli 2018, 3
Tijd voor een nieuw hoofdstuk! Na tien goede dagen vol gezelligheid, rust en fictie met mijn ouders werd het toch echt tijd om het kampeerleven gedag te zeggen. De wijziging in het reisplan van mijn ouders zorgde ervoor dat er een klein compromis gesloten moest worden en dus reden we in ruim twee uurtjes (want binnendoor, uiteraard) naar Koblenz. Geen straf vond ik, want hoewel we niet echt tijd in de stad gespendeerd hebben vond ik alles wat ik in tien minuutjes lopen zag wel heel leuk. Kan ook te maken hebben met de ondergaande zon, het feit dat ik wist dat het een universiteitsstad is en mijn enthousiasme over de rest van de week, maar dat terzijde. Een kleine zoekronde op internet van tevoren had Restaurant im Pegelhaus opgeleverd en na een kortstondig teleurstellend moment (ik dacht dat het gesloten was, maar dat bleken de buren te zijn) genoot ik daar samen met mijn ouders een perfect afsluitend diner aan de Rijn. Lekker wijntje, snelle service, goed eten, aardige bediening, precies goed voor de gelegenheid.
De subtiel aanwezige haast – overigens niet ernstig genoeg om géén foto’s te maken van lavendel in de last rays of sunlight – had ermee te maken dat ik om half acht ergens op een P+R-terrein in Koblenz verwacht werd. We waren uiteraard alsnog veel te vroeg maar na een kwartiertje wachten zag ik eindelijk onze knalblauwe Golf cabrio het parkeerterrein op rijden met Niels en Tom erin. Ik ga dit gewoon spoilen: het is heel erg leuk om je ‘eigen’ auto opeens ergens in het buitenland te zien, het is nog leuker om je vrienden opeens ergens in het buitenland te zien, het is maximaal leuk als die twee dingen zich combineren en het wordt niet heel veel beter als je vervolgens je koffer over kan hevelen en in kan stappen met de belofte van een week roadtrippen in die auto met die vrienden. Ik zei mijn ouders gedag en daarna reden we weg naar de eerste stop, Wurzburg.
Onderweg werden we voorzien van, opnieuw, een van de mooiere zonsondergangen. Zo een waarbij de lucht aan alle kanten wel iets bijzonders vertoont en je eigenlijk ook precies niets liever wil dan zonder dak over de snelweg rijden met de muziek hard aan. Drie uur na vertrek was het pas echt helemaal donker en dat was ook het moment dat wij op plek van bestemming aankwamen. Niels bleek bij de check-in opeens best een woordje Duits te spreken, ik zette mijn vaardigheden in om de net vrijgekomen en laatste gratis parkeerplek vrij te houden en omdat alles toch zo soepel ging besloten we ook nog even de stad in te gaan om een terrasje te pakken.
Daar hield ons geluk tijdelijk op want het was inmiddels bijna twaalf uur en hoewel we heel veel terrassen er in theorie heel leuk uit vonden zien, was het onmogelijk om nog daadwerkelijk buiten te kunnen zitten omdat alles al gesloten en opgeruimd was. Onze verkenningsronde stopte bij het water met de conclusie dat Wurzburg (bij daglicht) waarschijnlijk echt een heel leuke, mooie stad is, maar het nachtleven nog wel wat regulering kan gebruiken. Bij de twee aanwezige clubs hingen nogal wat verlepte tieners rond en verder waren overal op straat mensen of groepjes aan het drinken/chillen die volgens mij veel beter op een terras hadden kunnen zitten – maar misschien was dat wel onze veel te Nederlandse kijk op de zaak.
Niet veel later genoot ik weer eens van een echt bed en nog even extra van een privébadkamer. Noem me een luxepoesje, de overgang was gewoon heel erg chill. Ik wist dat het te laat was toen ik mijn ogen dichtdeed maar ook dat ik de volgende dag waarschijnlijk al wel weer snel vergeten zou zijn.
Eén reactie
Wat fijn geschreven en echt ontzettend mooie foto’s!