20 juli 2018, Berchtesgaden
Ik verwacht niet dat jullie me beter kennen dan ik mezelf ken en zelf al bedacht hadden dat ik ongelooflijk enthousiast word van bergen, maar toen ik bovenstaande plaatjes schoot realiseerde ik het me weer ten zeerste. Vorig jaar haalde ik mijn hart op in Slovenië, deze zomer was het Zuid-Oost-Duitsland waar ik mijn geluk niet op kon. Sommige goede dingen vind je op onverwachte plekken. Ik zou deze blogpost niet laden op je mobiele netwerk (sorry als het al te laat is) en er vooral wel even je laptop voor openklappen want als ik er nog steeds op kan kwijlen nadat ik er zelf een dag heb rondgewandeld dan kan jij het al helemaal als je het voor de eerste keer ziet, hoop ik.
13:26
We zitten alle drie braaf maar onuitgeslapen aan de ontbijttafel in Wurzburg en na koffie (voor Tom en mij) en broodjes (Niels) stappen we nog voor negen uur in de auto. Ik begin op de achterbank, de positie die al snel wordt aangeduid als sociaal isolement omdat je op de snelweg door de wind echt niets meer meemaakt van de wereld om je heen. Gaf me dan weer wel de gelegenheid om met terugwerkende kracht over München te leren met behulp van onze immens burgerlijke ANWB-reisgids. Na drie uurtjes los ik Niels af en rijden we eigenlijk alleen nog maar binnendoor om files te vermijden (dat geloof ik althans, ik had de route uit handen gegeven). De zon brandt op een manier die nog net prettig is op m’n schouders en benen terwijl ik weer langzaam in m’n autorijdtrance beland. Gek hoe groot je gevoel van vrijheid kan zijn bij zoiets simpels.
16:19
Net voor ik denk dat mijn rechterknie het begeeft omdat ik ‘m al een tijdje niet heb kunnen strekken bereiken we Bad Reichenhall, het idyllische dorp waar we drie nachten slapen. Het gebouw op links is ons hotel, waar we supervriendelijk verwelkomd worden door twee Duitse vrouwen. Mijn eenpersoonshotelkamer heeft een enorme ‘logeren bij je oma’-vibe waar ik direct heel lekker op ga maar dan hebben we het dus wel over logeren met uitzicht op een berg. Not your average oma.
16:53
Heel veel tijd om uit te rusten is er even niet, want het is alleen vandaag zonnig weer en dus moeten we alles uit de dag halen. Het kost ons ongeveer drie minuten tijd om tot de conclusie te komen dat het hier echt heel erg mooi is. De eerste stop is bij de Saalachsee.
Tweede stop: het kleine zusje van de Taubensee. Compleet verliefd. Op wat stille bootjes na is het super vredig en rustig en onontdekt en ik wil hier eigenlijk de hele dag blijven.
We rijden verder en stappen nog even uit bij de Königsee, maar zolang je daar geen boottour doet lijkt er verder niet heel veel te beleven. De eettentjes zijn wel aantrekkelijk maar eigenlijk hebben we allemaal niet echt honger en bovendien is er helemaal geen tijd om uitgebreid te eten, want we hebben nog niet alles gezien en de zon gaat binnen drie uur onder. Dit klinkt meer als een race tegen de klok dan dat het voelt; in werkelijkheid zijn we gewoon oprecht gefocust omdat we zoveel mogelijk van het gebied willen zien.
18:52
Het mooiste heeft Niels, die de voorstudie over dit gebied vrij serieus heeft genomen (de reden waarom we er zo efficiënt doorheen kunnen), voor het laatst bewaard: de Rossfeld Panoramastrasse. De uiteindelijke hoogte van 1900 meter is een kleine uitdaging voor onze cabrio, waardoor het bereiken van de hoogste parkeerplaats ook voor ons opeens als een soort prestatie of beloning voelt. In elk geval is het iets wat ik nooit had willen missen. De zon begint al wat te zakken en dus kunnen we zowel van heiige uitzichten genieten als van scherp afgetekende schaduwen die zich over het landschap onder ons bewegen, met het klingelende geluid van koeienbellen op de achtergrond. Tom peilt de olie, motorrijders komen vijf keer voorbij om dezelfde bocht te nemen, Niels leeft zich uit op panorama’s en de natuur om ons heen is zonder moeite overweldigend mooi.
20:32
De zon is onder, onze ronde is klaar en dus is het tijd om eindelijk wél onze magen te vullen. In een hotelrestaurant in Ramsau waar de keuken nog wel open is (maar ondertussen ook het ontbijtbuffet al vast neer wordt gezet) eten we onze eerste typisch Duitse maaltijd en wagen Niels en ik ons alvast aan de halve liters. Met uitzicht. Again.
Eén reactie
Fantastisch.
Fantastisch beschreven en heerlijk om te lezen dat jullie het zó naar jullie zin hebben gehad.