Op tijdloze taferelen

Begin mei, onverwachts het begin van de zomer. Het was al ruim een week warm maar mijn tijd was tot dan toe voornamelijk opgegaan aan mijn leven in Utrecht inclusief verenigingslustrum. Op zaterdagochtend kwam dat tot een einde: ik liet me in Utrecht ophalen door mijn ouders om naar de verjaardag van mijn nichtje in Flevoland te gaan en aansluitend naar mijn oma én mijn oom en tante en, op mijn verzoek, naar de schaapskooi in Heerde/Epe, stelde daarna mijn plan bij en deed voor het eerst in vier jaar niets met bevrijdingsdag, ondanks dat de festivallen normaal één van mijn favoriete evenementen in het voorjaar zijn. Het was tijd om weer even normaal te doen, om bij mijn ouders thuis te zijn, maar ook en vooral om iets met mijn twee beste vrienden van thuis-thuis te doen.

Zodoende stapte ik in de cabrio van mijn ouders en haalde ik Niels en Tom op. Na een klein uitstapje naar de Waalsdorpervlakte (Niels was er met dodenherdenking geweest en vond de natuur daar zo fijn dat wij er ook even geweest moesten zijn) belandden we uiteindelijk ergens op een ordinair terras bij de Visafslag met een kibbelingschotel, overigens wel volgens plan. Ik overtuigde Niels ervan dat het noodzakelijk is ook daadwerkelijk op het strand te zitten als je in Scheveningen bent, en niet alleen op terrassen, en dus gebeurde dat. Wat volgde was een enorme strandwandeling naar de andere kant van de pier terwijl de zon de lucht clichématig oranje kleurde en in de zee verdween. We dronken wat bij een strandtent met goed uitzicht maar verschrikkelijke service (en heel veel geluk, want ik heb nooit geweten hoe het er heette maar de foto ervan heeft wel mijn blog gehaald) en dat zorgde ervoor dat we op de terugweg naar de auto alsnog bij The Fat Mermaid neerstreken voor een tweede poging. Daar was de bediening bovenmatig lief en attent, zat een vuurtje in de tafel van de louncheset en werd ondanks het tijdstip gewoon nog koffie geserveerd en dus voelde de nacht opeens weer even jong als drie uur geleden.

Het was dan ook laat toen we, inmiddels in trui maar nog altijd met het dak open, over de verlaten snelweg naar huis reden. Geen van ons drie hoefde de volgende ochtend vroeg op en dat maakte dat ook niemand zich er druk om kon maken. Kunnen leven op mijn eigen tempo in plaats van dat van de wereld om me heen is ongeveer mijn favoriete aspect van het leven en voelt tegelijk als een van de grootste vrijheden die ik heb. Zeker als er niet eens alcohol bij te pas komt en ik de volgende dag dus weliswaar een paar uurtjes later dan normaal maar even fris als op elke andere ochtend wakker word, heb ik – in elk geval als ik er tijd voor had – eigenlijk nooit spijt.

En de tijd die ik voor dit soort dingen heb is sinds die avond in mei alleen maar toegenomen. Afgelopen week had ik nog slechts één deadline staan en dat werkte in de hand dat ik het twee keer licht zag worden, zowel na de laatste borrel van het verenigingsseizoen op dinsdag als na de wissel-ALV van mijn dispuut op donderdag. Aankomende week vindt er een slotfeestje plaats, evenals ons dispuutsgala en een zeildag met dispuut, en als ik dan ook mijn laatste twee cijfers terugkrijg kan ik hopelijk officieel zeggen dat ik de komende negen weken vakantie heb. Het leven als student op de uni ervaar ik als veel minder beklemmend dan dat op de middelbare school en dus heb ik veel minder het idee dat ik er echt aan toe ben, maar ik heb er wel heel veel zin in om twee maanden lang even heel weinig aan mijn hoofd te hebben, zeker nu mijn vakanties eindelijk vaststaan.

Die vakanties beginnen in de tweede week van juli, als ik met mijn ouders meega naar Zuid-Duitsland om daar ruim een week lang boeken te lezen en vooral heel veel te chillen. De planning is dat Tom en Niels me daar op komen halen en wij nog een week doorbrengen in Berchtesgaden en Stuttgart, zodat ik precies twee dagen tijd heb in Nederland tussen die vakantie en mijn dispuutsvakantie in Frankrijk om alles in de was te gooien en vervolgens weer in te pakken. Ik ben alleen al heel enthousiast over het feit dat ik net zoals vorig jaar gewapend met mijn camera weer naar een relatief onbekend (natuur)gebied ga, want uiteindelijk is dat één van de dingen die ik het liefste doe, maar mijn voorpret bestaat ook uit het idee aan de afwisseling in mijn vakantie en het op vakantie gaan met de mensen die ik in Nederland ook het liefste zie.

Ik heb zin in de zomerse zorgeloosheid zoals ik die ervoer tijdens bovenstaand zon-zee-strandtafereel. Met een tijdelijke vermindering van verantwoordelijkheden is het makkelijker om met mijn hoofd niet bij straks, gisteren of andere dingen te zitten en dus meer van het moment zelf te genieten. Wanneer dat er weer eens toe heeft geleid dat ik niet op de tijd let en pas laat mijn bed inrol, vraag ik mezelf de volgende ochtend tegenwoordig steeds vaker af of dit de dingen zijn die ik me later ga herinneren als ik aan mijn studententijd terugdenk. Ik denk eerlijk gezegd dat het antwoord in mijn geval ja is.

Op nog meer tijdloze taferelen, dus.

X,
Hester

PS. Voor aanvullend beeldmateriaal dat ik er ff niet mooi bij vond staan maar ik jullie wel gun: klik en klik.

3 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *