Als je dus even niet oplet ben je opeens meer dan twee weken verder. Je zou denken dat je dat na een x aantal jaar wel doorhebt maar het overkomt me soms nog steeds. Ik begon met een nieuw blok (of het nieuwe blok begon, net hoe je het wil zien) en dit is er zo een die net wat meer van mijn plannend vermogen vraagt dan de afgelopen weken waarin ik elke dag netjes één (dubbel) college had. Theoretisch gezien is de studielast van elk blok ongeveer gelijk maar zodra mijn zes wekelijkse colleges net zoals in het begin van dit jaar zijn verspreid over drie dagen met een climax van drie colleges op donderdag ben ik ervan verzekerd dat ik de gehele woensdag artikelen aan het lezen ben. In het geval van februari nam ik de eerste twee vrijdagen ook nog eens vervroegd weekend door het grootste gedeelte van de dag in bed te liggen of in elk geval niets productiefs te doen na een feestje op donderdagavond en daardoor vulde mijn officiële weekend zich ook al snel met onder andere uren studeren.
Tijdens een pauze waarin ik door mijn fotobibliotheek scrollde kwam ik bovenstaande foto’s tegen, van 19 april 2017 19:38. Ik ben vrij principieel tegen het gebruiken van oude foto’s op mijn eigen blog maar deze keer moest ik wel, niet alleen omdat ik in de afgelopen weken geen enkele foto heb geschoten, ook omdat deze foto’s op dit moment op verschillende manieren tot mijn verbeelding spreken. Ik nam deze foto’s toen ik net de trein in was gestapt vanaf station Zwolle, na een dagje bij twee van mijn drie nichten en hun zoontjes. Het was zo’n heerlijk stilte-na-de-stormtijdstip waarop mijn treincoupé halfleeg was en ik in alle rust van het uitzicht kon genieten dat ik al wel ontelbaar vaak vanuit de auto heb gezien, maar waar ik nu van dichtbij en met laaghangende zon voorbij reed. Ik had mijn studentenreisproduct al aardig uitgebuit maar nog nooit die kant van het land op en het voelde eigenlijk heel goed, zowel om in mijn eentje door Zwolle te lopen en koffie te drinken als om in m’n up naar mijn nichten te gaan.
Dat is namelijk niet iets wat ik regelmatig doe, maar ik zwom op dat moment zodanig in de tijd – ik had twee weken vrij en geen werk – dat ik ruimte genoeg had om nieuwe en andere dingen te ondernemen. Toen ik deze foto’s tegenkwam, moest ik denken aan die twee weken die een beetje als een mini-sabbatical aanvoelden omdat ik alleen maar leuke, spontane dingen deed waar ik normaal niet aan toe kwam. Ik leefde eigenlijk in de overtuiging dat ik die dit jaar niet zou hebben omdat mijn periode vrij in januari ook veel korter was dan vorig jaar, maar tijdens een college een paar dagen later wezen studiegenootjes me erop dat niets minder waar is en ik zonder herkansing opnieuw twee weken vrij kan zijn. Het tweede deel van mijn college uitzitten ging met die gedachte in mijn achterhoofd opeens een stuk gemakkelijker.
Nu ben ik de eerste om toe te geven dat het niet goed zit als je in week drie al zo blij wordt van het vooruitzicht op vakantie en gelukkig ligt het wel wat genuanceerder dan dat. Wat ik doe vind ik nog steeds heel leuk en interessant, ik heb college op fantastische plekken met leuke mensen en af en toe even leuke docenten maar ik volg wel één verplicht vak dat niet had gehoeven van mij en in tegenstelling tot het gemiddelde van vier deadlines/tentamens per blok heb ik dit keer zeven deadlines. Hoewel mijn vakken de reden zijn waarom de tijd zo snel gaat, zoals genoemd in alinea één, zijn ze ook de reden waarom ik het dit keer even niet zorgelijk vind om te merken in wat voor hoog tempo we allemaal leven. Ik ben tijdelijk een beetje ignorant op dat gebied, uit rebellie tegen dit nieuwe blok en het nieuwe ritme dat me uit mijn creatieve vibe haalde, versterkt door het feit dat ik de lente heb geroken.
Ik verdacht mensen er eerst namelijk nog van een enorme verbeeldingskracht te hebben als ik ze iets over de lente hoorde zeggen, maar afgelopen week was er ergens bij mij ook een momentje waarop het voorjaar heel dichtbij voelde. Ik vind het heerlijk hoe dat voor iedereen op een ander moment is maar hoe mijn huisgenoot dan wel tijdens onze zomerse maaltijdsalade met mango, zongedroogde tomaat, kip, lente-ui, rucola en honing-mosterddressing precies hetzelfde gevoel uitspreekt van een lente die in de lucht hangt. Tijdens de hint naar lichtheid realiseerde ik me wat ik nu niet heb: buiten zijn, shirtjes, bloesem, terrasjes, late zonsondergangen, eigenlijk alles wat ik elke winter weer vergeet. Zelfs na afloop van een overvloedig zonnige dag kost het me heel veel moeite om lente-elementen te bedenken. Misschien houd ik dan ook vooral van de lente omdat ze er nooit in faalt met minieme en ongrijpbare details toch al mijn zintuigen op scherp te zetten.
De boodschap is inmiddels, in elk geval voor mezelf, wel duidelijk: doordat ik de afgelopen twee weken een beetje geleefd werd door dingen die ik weliswaar leuk vind, maar die wel moesten en me meer in beslag namen (of nemen) dan ik eigenlijk zou willen, is mijn lust naar de lichtheid van lente en de associaties van vrijheid die ik daarbij heb aangewakkerd. Ik geniet van de huidige zonnige, blauwe en koude dagen en zal in een volgende blogpost nog een volledig of in elk geval concreet maandoverzichtje publiceren met alle leuke dingen in februari die me af hebben geleid van literatuurtheorieën, maar ik kijk ook al uit naar maart. Good things don’t come easily, dus zolang de lente nog subtiel merkbaar in de lucht blijft hangen heb ik genoeg geduld tot mijn favoriete seizoen echt aanbreekt. Bovendien heb ik vanaf volgende maand nog maar drie of vier colleges per week omdat ik de rest van mijn tijd mag gebruiken om te werken aan deadlines en onderzoeken en hoewel ik dat laatste iets minder waardeer dan het eerste geeft het in elk geval al wel iets van de vrijheid die ik soms zoek.
En mocht maart er zoals wel vaker een verborgen agenda met temperaturen onder nul op na houden, dan klamp ik me gewoon vast aan de notie van snelheid in bovenstaande foto’s, of aan de realisatie dat ik al op/over de helft van mijn bachelor ben terwijl het voelt alsof ik alleen nog maar twee keer met m’n ogen geknipperd heb. Na zes jaar over één diploma doen voelt drie jaar als een bijna belachelijk korte periode. Dat kan ik nu af en toe inzetten als troostende gedachte maar ik weet vrij zeker dat ik liever nog een paar jaar bachelorstudent blijf als ik in april misschien weer in mijn eentje in een relatief lege treincoupé zit op een dag zonder verplichtingen, voorbijglijdend aan bomen die niet meer kaal zijn en me bewust van het tijdstip waarop het gouden uur plaatsvindt, en heel misschien ook van de dagen die gerend hebben.
2 reacties
Prachtig geschreven weer! Alleen de titel al: en de dagen die rennen…..ik kom vaak niet verder dan dat ze ‘voorbij vliegen’……
Dagen zonder verplichtingen ken ik ook niet echt meer. Vorige week vrijdag had ik er één en ik vond het echt raar. Vooral ook omdat de rest van de wereld – nou ja de mensen om mij heen – wel gewoon hun doordeweekse leven erop nahielden en ik pas ’s avonds, na school/werktijd iets aan ze had. Ik heb uitgeslapen, een bananenbrood gebakken in mijn pyjama met het nieuwe album van Vance Joy door mijn koptelefoon en de rest van de middag met mijn laptop op schoot gespendeerd. Heer-lijk, maar van productief en nuttig of sociaal zijn kan ik ook oprecht genieten. Ik ga morgen trouwens nog één keer naar de presentatie van Nederlands in Utrecht, dus ik hoop maar dat mijn beeld van de studie (dat jij me ook deels hebt gegeven!) nog steeds klopt en het dus een solid plan B is, haha. En anders is een dagje struinen door Utrecht in mijn uppie ook een leuke onderneming waar ik normaal niet aan toe kom, zoals jij had met Zwolle ;-)