Manhattan aan de Maas

7 januari 2018, Rotterdam

Ik heb altijd een hekel gehad aan mensen die steden of landen omschreven aan de hand van vergelijkbare plekken. Port Grimaud ‘klein-Venetië’ of ‘het Venetië van Frankrijk’ noemen zal marketingtechnisch vast goed werken omdat bijna iedereen Venetië wel kent en Port Grimaud zodoende mee kan liften op die (positieve) associaties, en het werkt misschien ook echt als treffende, efficiënte vergelijking, maar beide redenen vind ik niet overtuigend. Als je echt trots bent op je stad, waarom zou je ‘m dan in vredesnaam omschrijven in de schaduw van iets anders? Waarom zou je kiezen voor een ‘net niet’-benadering in plaats van iets gewoon in z’n oorspronkelijke waarde te laten? Waarom willen we altijd iets zijn wat we niet zijn?

Dezelfde kriebels voelde ik bij mensen die Rotterdam ‘Manhattan aan de Maas’ noemde, tot ik op een zonnige zondagmiddag op de Westerkade stond. Het geheel was eigenlijk helemaal niet zo fancy, mijn handen waren namelijk zo ijskoud door de wind dat ik niet meer in staat was mijn telefoon in mijn dichtgeritste jaszak te krijgen en noodgedwongen met tas, camera én telefoon liep en de zon scheen zo fel op m’n bakkes dat ik het niet voor elkaar kreeg te lachen en tegelijkertijd m’n haar uit m’n gezicht te houden, maar toch bleef ik bij mijn mening dat dit sterk in de buurt kwam van mijn favoriete weersomstandigheden. Ik zou er een financiële bijdrage voor overhebben als het heel januari dit weer kon zijn, waarbij het opeens geen vraag meer is of je die midddag nog iets gaat ondernemen en de hele wereld een beetje scherper lijkt.

Je snapt het ondertussen: er is niets wat me enthousiaster maakt in de wintermaanden dan een blauwe lucht, veel zon en kou, en het was zo lang geleden dat die combinatie van factoren op had getreden dat het even voelde alsof ik naar een geregisseerd beeld keek. Op De Rotterdam afrijden voelde een stukje filmischer dan normaal, de combinatie van hijskranen, wolkenkrabbers  en schepen tegen een dubbele achtergrond van blauw iets meer als in scène gezet. Ik overtrad mijn eigen regels en kon even niet op een betere benaming dan Manhattan aan de Maas komen. Niet omdat ik Rotterdam een slap aftreksel van New York vind, wel omdat Rotterdam zichzelf even oversteeg en me deed denken aan iets wat groter in omvang en verder weg was.

Ook op andere vlakken van het leven probeer ik vergelijken zoveel mogelijk te vermijden maar heb ik er niets tegen om af en toe iets te doen waar je je niet direct mee identificeert, zoals een onderzoeksartikel afsluiten met het absoluut te ambitieuze ‘Ik kan alleen maar hopen dat dit artikel docenten inspireert om die stap te zetten’. Ik kocht in de laatste tien minuten voor de sluitingstijd van de H&M een nieuwe jas in de sale die wisselende beoordelingen kreeg maar ik zelf vooral heel vernieuwend vond. Ik maakte een donderdag geen dodelijke oversteek naar Janskerkhof, sloeg in plaats daarvan rechts af naar de rechtenfaculteit en probeerde mijn lokaal op een zo subtiele wijze te zoeken zodat het net leek alsof ik echt rechten in plaats van Nederlands studeer.

Dat is eigenlijk alles wat ik over deze zonnige zondag in Rotterdam te zeggen heb. Ik hoop dat alles soms een beetje aanvoelt als New York, dat je ook tijdens dagen die je zelf in kan delen maar waarop je eigenlijk gewoon saaie dingen moet doen ontkomt aan het gevoel van sleur, dat je regelmatig nieuwe ervaringen opdoet die andere herinneringen overstijgen of iets toevoegen aan je geheel van herinneringen. Dat is in elk geval wat ik regelmatig voor mezelf hoop.

X,
Hester

8 reacties

  1. Wat een ontzettend tof geschreven artikel! Dit soort dagen zijn inderdaad de allermooiste winterdagen. En wat is Rotterdam hier mooi! Ik snap inderdaad wel waarom je het Manhattan aan de Maas zou noemen… De kleuren zijn zo mooi en helder! Malou x

  2. Wel een lekkere alliteratie, hehe. Ik snap jouw achterliggende gedachte over vergelijken ook heel goed. Net als steden heeft eigenlijk alles is het leven juist zijn of haar eigen ding – stel dat elke stad maar wat van elkaar weg probeerde te hebben, wat moeten we dan nog op citytrip? Zonde. En zo zouden we ook naar onszelf moeten kijken. Easier said than done though, maar zou toch wel heeeel fijn zijn als we dat vergelijken eens links zouden laten liggen. Zo mag ik mijn hoofd dus ook niet met jouw belachelijk fotogenieke hoofd (echt, zelfs op deze ik-kijk-recht-in-de-zon-auw) vergelijken, dussss houd ik daar nu maar mee op. Doeiii, veel liefs.

  3. De prachtige foto’s (die ik dus echt te gek vindt en het liefst groot aan mijn muur hang) trokken mijn aandacht maar wat kan jij schrijven: echt een super tof artikel! Groetjes Tess

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *