Onsamenhangend maar heel goed

Als ik aan 2017 denk, heb ik er moeite mee het jaar als één geheel te zien. Ik heb het altijd al als verwarrend ervaren dat een schooljaar (wat voor mij veel meer als eenheid voelt) per september wisselt terwijl een kalenderjaar van januari tot december loopt, maar deze keer is dat contrast nog net even wat sterker. In het eerste halfjaar reisde ik nog dagelijks van Capelle aan den IJssel naar Utrecht en vice versa, en hoewel ik in juni de sleutel van mijn kamer al had verhuisde ik eigenlijk pas echt per september, toen het academisch jaar weer startte. Daarbij komt dat ik in de eerste maanden van 2017 mijn blog amper aanraakte: maart 2017 is zelfs de eerste maand sinds ik begon met hesterly.nl in 2012 waarin ik niets gepubliceerd heb, en die dus ook niet terug te vinden is in het dropdownmenu hier rechts (onder ‘archief’). Pas vanaf mei begon ik, na mijn blog van een nieuwe lay-out te hebben voorzien, weer regelmatiger te bloggen.

Dat is op zich natuurlijk niet erg (behalve dat het voor mij wat lastiger is om me die maanden te herinneren) als je je bedenkt dat ik dit alleen doe omdat ik het leuk vind, maar als je al zo lang gewend bent je leven op de een of andere manier te documenteren is het wel bijzonder daar opeens geen enkele behoefte meer aan te hebben. Ik deed genoeg leuke dingen, maar ik denk dat ik me er niet genoeg deel van voelde om het te delen, en in het algemeen niet zó gelukkig was dat ik het idee dat ik dingen over mijn leven wilde delen. De rush van nieuwe dingen zoals die in september, oktober en november nog redelijk sterk aanwezig was, was nu weg en in plaats daarvan kreeg ik een beetje het idee dat ik in de wacht stond. Ik was 17, wat niet ideaal is als je eerstejaars bent en je eigenlijk vol in het studentenleven zou moeten (kunnen) storten. Ik koos er mede daardoor voor om nog thuis te blijven wonen maar ook daar kon ik van de meest dagelijkse dingen zoals mijn autorijbewijs en mijn mening over de politiek nog geen optimaal gebruikmaken.

Ik berustte wel aardig in die dingen, ik wist het immers van tevoren en ik kon er weinig aan doen, en in plaats van een constant wild studentenleven heb ik dus gewoon heel veel uren met mijn katten doorgebracht. True story, ik heb heel veel kattenfoto’s uit die tijd op m’n telefoon omdat ze gewoon continu bij me kwamen liggen als ik thuis was. Verder voelden mijn ouders af en toe meer als 25-jaar oudere huisgenoten dan ouders. Met andere woorden: best een prima tijd gehad, ik deed bijvoorbeeld ook nog veel leuke dingen met vrienden van thuis, maar ik voelde me gewoon een beetje geparkeerd en vond het daardoor prima om mijn vrije tijd te besteden aan passieve dingen zoals treinreizen.

Dat het lente werd was dus een opluchting, dat ik in mei 18 werd was een opluchting, en dat ik een kamer kreeg was een nog grotere opluchting. Ik besloot in maart wat berichtjes te gaan versturen naar kamers en heb uiteindelijk een keer of vier gehospiteerd, maar ik hoop van harte dat niemand daar ooit afhankelijk van hoeft te zijn. Het duurde bij mij gelukkig kort genoeg om de hoop niet te verliezen, maar ermee bezig zijn kostte me in die tijd al wel veel tijd en energie en uiteindelijk heb ik mijn huidige kamer dan ook meer via via/met een beetje geluk gekregen. Wat ik uiteindelijk leerde: je kunt met minder gelukkig zijn dan je denkt. Toen ik aan mijn kamerzoekavontuur begon, hoefde ik van mezelf niet op kamers in Kanaleneiland of kleiner dan tien vierkante meter te reageren, maar mijn huidige kamer schendt alletwee de criteria en toch wil ik hier absoluut niet weg. Thuis kan overal zijn en de locatie en de grootte spelen daarbij absoluut de kleinste rol. Ons huis is een beetje op een willekeurige manier gevuld, maar ondanks dat klikt het heel goed en daar ben ik heel dankbaar voor. Bovendien is mijn kamer in Utrecht het creatieve projectje van het jaar want ik bleek een stiekeme liefde voor interieur te hebben, ook omdat een inrichting die bij je past je zoveel meer op je plek laat voelen.

Over je op je plek voelen gesproken: ik heb nog geen enkele keer getwijfeld aan mijn studiekeuze, ook al vraag ik me soms nog wel eens af hoe ik in vredesnaam bij Nederlandse Taal en Cultuur ben beland. Ik geloof dat ik mijn P haalde met een acht gemiddeld maar ik ben voor mijn gevoel soms gewoon zo weinig met mijn studie bezig in mijn hoofd dat ik mezelf geen bijzondere of uitmuntende student zou willen noemen. Als verdiepingspakket koos ik letterkunde, hetgene wat ik eigenlijk het moeilijkst vind (of waar ik het minst goed in ben?), dus nu haal ik gemiddeld gewoon tussen de zeven en de acht. Alle prestatiedruk die ik op de middelbare school af en toe ervaarde is er op de uni compleet af, er heerst op mijn opleiding echt totaal geen cijfercultuur. Soms vind ik dat jammer maar het scheelt ook veel onnodige energie.

2017 was ook het jaar waarin ik een voor mij onbekend land ontdekte (Slovenië) en een nieuw bijbaantje kreeg. Ik zeg kreeg, want ik ontmoette een reünist op mijn dipuutsgala eind juni die taalcheckers nodig had en zo rolde ik een bedrijf in waar ik taal- en onderwijskundegerelateerd werk kan doen. Ik denk dat ik echt dankbaar mag zijn voor hoe sommige dingen aan komen waaien. Dit is super flexibel en redelijk leuk werk en dat is ideaal om mijn toch wel licht decadente levensstijl te bekostigen, want ook het afgelopen jaar dronk ik weer heel graag koffie/wijn op een terras of at ik buiten de deur. Dat is niet hoe mijn ouders me hebben opgevoed maar het is gewoon mijn favoriete manier van afspreken met vrienden en ik kan zo genieten van een fijne menukaart, lekker eten en op een leuke locatie zitten. De eerste vijftien jaar van mijn leven had ik enorme moeite met geld uitgeven, tegenwoordig weet ik dat de consequentie van decadenter leven gewoon meer werken is en dat vind ik eigenlijk prima.

Het jaar waarin ik 18 werd was dan ook het jaar waarin ik, na misschien een beetje een moeizame start, daadwerkelijk volwassener werd. Aan de ene kant omdat ik uit huis ging en nu dus zelf een aantal huishoudelijke taken had te vervullen, aan de andere kant omdat ik gewoon iets beter weet waar ik sta in het leven. Het studentenleven had to grow on me maar alles voelt nu gewoon heel goed en natuurlijk en zoals het moet zijn. Ik ben een deel onzekerheid en onnodige voorzichtigheid kwijtgeraakt en ik heb m’n leven zelfs op orde genoeg om regelmatig te bloggen. Wat overigens nog onvermeld is gebleven: in mei gaf ik mezelf een Canon 80D als verjaardagscadeautje ter vervanging van mijn 600D. Fotografie is niet meer mijn allergrootste hobby, maar zonder nieuwe camera zou die hobby helemaal doodbloeden en dat wilde ik niet. Ik push mijn eigen creativiteit graag.

Als dit je allemaal iets te perfect klinkt: van de 80 500(!) minuten muziek die ik heb geluisterd dit jaar had Marco de eerste plek met Thuis (vorig jaar stond ‘ie op nummer drie met Breng Me Naar Het Water), op nummer twee stond een nummer van Ali B (Gekke Kleine Jongen) en Lil’ Kleine was mijn op een na best geluisterde artiest, dus mijn muzieksmaak kan ik nog niet echt volwassen noemen. Dat neemt niet weg dat ik me, terugkijkend op 2017, best kan identificeren met Ali B’s line ‘Hoe kan het dat zoveel is gelukt’.

Het was een onsamenhangend, maar goed jaar.

X,
Hester

4 reacties

  1. Wat fijn om te lezen dat het eigenlijk allemaal zo goed gaat! Klinkt in ieder geval alsof je in een goeie flow zit en kunt genieten van alles wat je doet, en dat is toch wel heel erg fijn denk ik. Ik herken het overigens wel: dat gevoel dat je een beetje ergens tussen hangt omdat die nieuwe levensfase je nog niet helemaal eigen is, maar des te fijner als de puzzelstukjes daarna toch op hun plek vallen.

  2. Dit soort berichten vind ik het leukst om te lezen. Een en al opsomming, van de hak op de tak maar toch een samenhangend verhaal.. net alsof ik in je hoofd mee kijk (en tegelijkertijd een beeld krijg hoe ik zelf denk ;))
    Ik heb echt geen idee meer hoelang ik je blog al volg. Ik weet in elk geval dat ik op je blog kwam door al je reacties op websites als fotografille en beautylab. Elke keer zag ik weer dezelfde foto en ik wilde wel eens weten wie dat was. Je blog vind ik nog steeds leuk om te lezen. Je bent heel persoonlijk, maar doordat je zo goed kunt schrijven en je niet met je persoonlijke dingen ’te koop’ loopt vind ik het juist leuk om te lezen. Een beetje alsof je in iemand zijn/haar dagboek aan het kijken bent.
    Voor 2018 wens ik je veel geluk bij je studie en alle andere dingen die je gaat doen. Gods zegen gewenst!

    1. Dankjewel voor je lieve reactie Luna, vind ik echt superleuk om te lezen! Beautylab was trouwens juist een van de weinige beautyblogs die ik niet las haha, maar je kunt me inderdaad wel kennen van alle andere blogs. Dat is al wel even geleden dus des te leuker dat je nog meeleest ☺️ Jij ook Gods zegen in 2018!

  3. Wat je in de eerste twee alinea’s schrijft is zo herkenbaar! De rest niet, behalve dat ik ook in mei achttien werd en ook heel erg van koffie -dates en buiten de deur eten houd, haha. Misschien iets te veel…

Laat een antwoord achter aan Luna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *