Italy diaries: Pistoia

Pistoia, 20 juli 2017

In een poging Italië te verkennen stappen we aan het eind van de dag in de auto richting Pistoia, een stad ten noordwesten van Florence die tegelijkertijd tot culturele hoofdstad van Italië is uitgeroepen. Als ik na een uur bochtige wegen eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten heb en even om me heen heb gekeken ga ik daar al heel snel in mee. Pistoia is bezaaid met kerken en kathedralen, waarvan de eerste die we tegenkomen de San Bartolomeo is, op weg naar de Sant Ignazio. Om de hoek ligt een exotisch aandoend pleintje met uitzicht op de koepel van de Basilica della Madonna. Zonder Google zou ik geen idee hebben van deze namen maar zonder Google Maps zou ik hele stukjes van de stad misschien niet eens ontdekt hebben en dus ben ik nogmaals dankbaar voor het nieuwe EU-internetbeleid.

Dat neemt niet weg dat we voor koffie alsnog neerstrijken in onbekende take-awayrestaurantjes. Pistoia is (althans voor mijn gevoel) sowieso een stuk minder toeristisch dan Lucca en ook dit blijkt geen drukbezochte, maar wel een heel schattige plek te zijn. Achter de ‘winkel’, tussen de huizen in, is een overdekt minibinnenpleintje waar een uitzicht op de stad op de muren is geschilderd en we in geel licht koffie en water drinken en bladerdeeggebakjes eten. In Italië is iets als een haunt naar hippe koffietentjes totaal overbodig; dit is voor het cultuursnuiven alleen maar heel goed. Van de vijf foto’s die ik maakte zijn er twee onbruikbaar omdat mijn zus onwijs oncharmant het laatste slokje van haar koffie naar binnen giet, een omdat mijn SD-kaart tripte en een omdat ‘ie bewogen is, maar voor de beeldvorming is deze bruikbaar.

We vervolgen onze weg langs de San Giovanni, een onwijs mooie en grote kerk die qua vorm misschien een beetje simpel is maar wel een fascinerend streepjesmotief heeft. In tegenstelling tot Lucca is Pistoia een stuk ruimer opgezet, geen nauwe straatjes tussen hoge gebouwen maar gewoon brede pleinen waar iedereen overheen fietst en loopt. Fijn vind ik dat. Langs wat marktkramen lopen we naar de dom die omringd wordt door de St. Zeno, een zeshoekig kerkje, de rechtbank en het gemeentehuis. Het plein zelf zette ik niet op de foto, simpelweg omdat er een tribune en een paardenrenbaan gebouwd was voor een ringsteekwedstrijd vijf dagen later en het dus redelijk volgebouwd staat. Ondertussen lopen er ook muzikanten af en aan met hun instrumenten voor het gratis concert dat die avond gehouden wordt. Vooral bij dat ringsteken was ik graag geweest, lijkt me onwijs sfeervol en terug-in-de-tijd om dat op zó’n plein te doen. Het begrip culturele hoofdstad raakt dan ook steeds meer ingevuld.

Als laatste stappen we de Basilica della Madonna in. Dat blijkt een beetje een bijzondere ervaring want er is een soort mis/gebedsdienst bezig en we voelen ons niet helemaal op onze plek maar de kerk zelf is heel mooi met haar hoge koepel en een soort leeg ‘voorportaal’ vóór de ruimte die efficiënt voor diensten wordt gebruikt. Ik waag mijn leven door midden op straat te staan voor een beeld dat ik nou eenmaal precies zo wil terugzien op mijn camera. Het leven voelt licht aan en ondertussen vereeuwigen we onszelf in die Italiaanse sferen. Dat is misschien maar goed ook, want een maand later zal blijken dat het jurkje dat ik aan heb (en gelukkig in de sale scoorde) er niet in slaagde z’n originele grootte te behouden tijdens een wasbeurt, maar gelukkig geniet ik er op het moment zelf wel volop van hoe de hele wereld even uit geel met grijze en donkerblauwe nuances lijkt te bestaan.

Ons bezoekje Pistoia sluiten we af op het pleintje waar we al eerder overheen liepen. Mijn zus en ik delen een peer-gorgonzola-pijnboompitjespizza en een meer standaard variant op het terras dat over drie uur in een uitgaangsgelegenheid zal transformeren en waar we dus ongegeneerd Italianen kunnen kijken die zich op die avond voorbereiden. Bij het observeren van de ladingen make-up, strakzittende topjes, korte opkruipende rokjes en perfecte kapsels – oké, soms was het wel heel stijlvol, maar lang niet altijd – ben ik 1) blij dat ik ook een jurkje aan heb en begin ik 2) alweer bijna terug te verlangen naar de Nederlandse nuchterheid. Daar kan ik me over vier dagen weer volledig in storten, voor nu mag ik nog heel even opgaan in iets wat voelt als een totaal andere wereld.

X,
Hester

2 reacties

  1. Wauw wat een mooie foto’s zeg, mooie gebouwen, kerk van binnen ook.
    En wat een leuke foto zo samen met Louise.
    Genieten zullen jullie zeker gedaan hebben.
    Groetjes Annemarie

  2. Potverdorie als ik nou toch eens zo mooi op foto’s stond als jij.. Echt heel leuk dit! En mooie foto’s ook. Ik herken de naam van dit stadje omdat mijn vader een keer voor zijn werk een groot congres had daar, en ik heel jaloers was dat ik daar niet naartoe ging, hihi. Fijn dat jullie het daar zo leuk hebben gehad – kan me voorstellen dat je best terug zou willen als je dit aan het schrijven bent! (Ik ben blogs aan het teruglezen, dus vandaar de vrij late reactie, haha). Liefs!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *