Italy diaries: (infinite) pool days

San Marcello Pistoiese, Il Gufo, 15 – 22 juli 2017

Toen ik deze accommodatie tegenkwam op Airbnb viel mijn mond al even open van verwondering bij de foto van het zwembad met uitzicht op de bergen, maar geloof me als ik zeg dat dat nog niets is in vergelijking met hoe het er in het echt uitziet. Na een reis uit je auto stappen op plek van bestemming en dit zien is bovendien een van de grootste beloningen. We deden op dag één uitgebreid boodschappen, hebben twee steden bezocht en het dorpje zelf, maar verder had niemand behoefte om meer te zien als je ook al een nimmer vervelend uitzicht hebt. Tegelijk met de stand van de zon veranderden de bergen mee: in de ochtend waren de glooiingen en plooien makkelijk te onderscheiden, maar in de loop van de dag werd het steeds meer één geheel dat me standaard aan Hillsong deed denken.

In principe deelden we dit uitzicht met de gasten van de andere drie (volgeboekte) gedeeltes, maar daar hebben we amper wat van gemerkt en we lagen dan ook overwegend alleen aan het zwembad. Ik heb boeken gelezen, vooral geen baantjes gezwommen, goede of minder goede gesprekken in het zwembad gevoerd en getanned. Het was nog steeds een prima 30 graden maar ik moet zeggen dat het op onze plek meeviel; omdat we wat hoger zaten was er af en toe wat wind en koelde het ’s avonds redelijk snel af. Als de zon onder was was het dus ook direct tien tot vijftien graden kouder buiten en zaten we binnen aan de keukentafel (als we nog niet bijna in bed lagen). Overdag bleef het huis met enorm dikke muren ook superkoel en dus heb ik hele dagen in bikini gelopen zonder het onveranderbaar heet te hebben.

San Marcello Pistoiese zelf is klein maar schattig (linksboven op de eerste foto te spotten) en heeft als bezienswaardigheid de loopbrug op dertig/veertig meter hoogte naar het andere dorp. Moet je niet met teveel mensen tegelijk te enthousiast overheen lopen want dan is het voornamelijk een wiebelbrug maar verder opnieuw een heerlijk uitzichtje. Groene bossen met een riviertje en af en toe een huis, hoe simpel kan het leven zijn.

Verdere dingen waar ik nog niet over uitgeweid heb, terwijl ik dat wel zou moeten doen: de twee katten die om het huis liepen (waarvan eentje heel lief was en de ander extreem mensenschuw). De lavendelstruik naast onze voordeur waar elke dag tientallen vlinders en een enkele bizar grote kever zich verzamelden. Het Toscanefilter op Snapchat. Hoe onze dinertjes er elke keer weer fancy uitzagen, ook al aten we eigenlijk nooit echt Italiaans. De sterren ’s avonds. Het verbeteren van mijn Rummikubskills. Wel buiten leven, maar ’s avonds gewoon je eigen badkamer en je eigen bed instappen. Lordes album aan het zwembad. Pannenkoeken for lunch vanwege mijn fantastische moeder.

Op het moment van schrijven is het niet alleen veel kouder en grauwer, ik ben me ook mentaal aan het voorbereiden op twee tentamens morgen en dat zijn in de regel niet mijn meest favoriete dagen. Ik kan dan ook niet om de gedachte heen dat ik op die laatste foto al wist dat dat de foto zou zijn die me op zulke momenten ook heel erg terug zou doen verlangen naar dat zonovergoten paradijs zonder zorgen – want dat doet ‘ie.

Gelukkig staat Marco Borsato ondertussen al twee dagen op repeat en herinnert hij me er voorzichtig aan dat thuis ook voelt als ‘mijn eigen kleine stukje paradijs’. Fair enough.

X,
Hester

2 reacties

  1. Hallo Hester
    Wat een schitterende foto’s…het lijken net ansichtkaarten
    Zou er zo heen willen vliegen.
    Hoop dat het met je tentamens goed is gegaan!
    Groetjes Sonja

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *