Ljubljana, 14 juli 2017
Ons Slovenië-avontuur sluiten we af in de hoofdstad waar we inmiddels al een week vertoeven. Vanaf onze Airbnb lopen we de stad in aan de kant van Ljubljanski Grad, het middeleeuwse kasteel dat z’n plek middenin de ronding van de Ljubljanica heeft opgeëist, en daarmee is het direct onze eerste bezienswaardigheid van de dag. Terwijl mijn ouders zich oriënteren op de mogelijkheid om naar boven te lopen in plaats van met de lift te gaan vlieg ik opeens een terras op want vanuit mijn rechterooghoek zag ik vriendinnetje Nienke in alle rust een cappuccino drinken met haar interrailpartner. We wisten wel van elkaar dat we allebei op vrijdag in de stad zouden zijn maar dat we elkaar ook daadwerkelijk in de eerste vijf minuten tegenkomen vind ik bizar (en leuk). Na een paar minuutjes nemen we afscheid en beginnen we aan de klim van de kasteelheuvel. Ik kan het nog steeds niet uitstaan dat een beetje traplopen of klimmen zo intensief is maar gelukkig word je (bijna) altijd verrast met een uitzicht dat het waard is.
Ljubljana is van bovenaf vooral oranje en groen, en omringd door bergen. Normaal sta ik liever na een paar rondjes door de stad op een paar tiental meters hoogte om vervolgens aan te kunnen wijzen waar we al gelopen hebben maar bij een stad waar je je vooronderzoek niet per se grondig hebt gedaan is het ook juist een goede start. Redenen om van Ljubljana te houden: de stad is zo simpel dat je van bovenaf gewoon een route kunt uitstippelen die je beneden ook daadwerkelijk kunt uitvoeren. In Italië raak ik de weg kwijt van zulke uitzichtjes over een stad maar in dit geval werkt het alleen maar heel verhelderend. Ik schiet wat plaatjes, zoek onze Airbnb op, bedenk een route en besluit dan dat het tijd wordt de stad in te gaan. Mocht je ooit nog eens naar Ljubljana gaan trouwens: in de zomer wordt op het terras van het kasteel een gratis buitenbioscoop gehouden. Op de momenten dat wij konden draaiden er niet echt films die op m’n lijstje stonden (ik wist het van tevoren al wel) maar vind het initiatief alsnog onwijs leuk.
Eenmaal beneden bezoeken we de Sint-Nicolaaskathedraal die ik per ongeluk veelvoudig op de foto heb gezet omdat we er eerst omheen liepen voor we de ingang vonden (er stond een gids met z’n groepje pal voor de deur). Het plafond is picture perfect en doet me zelfs aan Rome denken. Nog een voordeel: heel fijne muziek die ook echt wat toevoegt aan je kerkbezoek. Buiten staan we direct in een heel chille, gezellige straat vol terrasjes, en de bocht om lopen we tegen de Robbafontein en het stadhuis aan op een klein pleintje. Daar tegenover staan panden die mijn hart, hoe voorspelbaar het ook is, harder doen kloppen, en dan niet om de winkels die erin zitten maar juist om de manier waarop de zon op de ramen reflecteert en alle pastelkleuren samen een geheel vormen. Love love love it.
Als je net voor de fontein rechts afslaat loop je direct tegen het bijna Ljubljana symboliserende roze gebouw aan, namelijk de Franciscuskerk, en – niet te vergeten – de drie bruggen. Over de middelste loop ik de kerk in waar het barokke, roze-oranje-achtige thema van de buitenkant ook gehandhaafd lijkt te worden. Ben opnieuw ook zwaar onder de indruk van de plafond- en muurschilderingen en de muziek. Het is een goede dag en sinds we afdaalden vanaf het kasteel begin ik me steeds meer thuis te voelen in deze stad. Een kwartiertje later sta ik met mijn chocolade-limoenijsje van Lolita, de ijszaak die compleet terecht in mijn geografisch hotspotgeheugen was blijven hangen, middenop een brug over de Ljubljanica en schiet ik één van mijn favoriete plaatjes van de vakantie van datzelfde ijsje tegen een strakblauwe lucht.
Het mag dan ook voor zich spreken dat ik hierna nog niet uitgekeken ben op de stad. Mijn zus en zwager haken tijdelijk even af maar voor mijn ouders is mijn enthousiasme gelukkig onvermoeibaar en dus huppel ik nog even rond door de universiteitsbuurt. Temidden van alle gebouwen vraag ik me hardop af welke auto ik van thuis mee zal nemen als ik hier een halfjaar studeer en elk weekend een tripje naar de meest mooie natuurgebieden maak. Universiteitssteden zijn op dit moment m’n favoriet omdat ze me zo makkelijk doen dromen en ik me er veel sneller mee verbonden voel, alsof ik er ook daadwerkelijk wat te zoeken heb.
Ik weet niet of ik het buitenlandavontuur ooit aandurf en of ik het überhaupt ooit aan wil durven gaan maar wel dat dit best een geschikte stad zou zijn. Als we in de sterke avondzon even op mijn zus en zwager staan te wachten bij een terras en ik door de foto’s op mijn camera scroll laat ik de indrukken nog even op me inwerken en maak ik een analyse in mijn hoofd. Ljubljana is een stad vol kleur en vol aanzienlijke gebouwen, maar dan wel in allerlei soorten: zowel heel simpel als heel excentriek en variërend van perfect uitziend tot semi-afgebladderd of compleet gebladderd. Er wordt gefietst en veel gechilld, zowel aan het water als op terrassen en in parkjes, en de stad is bovendien lekker ruim opgezet. De bruggen en straten zijn niet crowded en er zijn veel pleinen of simpelweg vrije stukken weg, dus zelfs op een zonnige vrijdag midden juli voelt het niet toeristisch druk aan. IJs en alcohol is goedkoop, alleen in de mode heb ik me nog niet verdiept, en de taal is een onbegonnen zaak (denk ik).
Eenmaal herenigd eet ik een licht bijzondere kipfilet in honingsaus met mozzarella op een terras naast het water, samen met mus, een Alperol Spritz en m’n ansichtkaarten. Serieuze zaak zoals je ziet. We zitten veel te vol voor een toetje en rollen langs een kleine breakdancesessie de brug over naar de overkant. Bij het derde terras dat we tegenkomen zie ik opnieuw Nienke zitten en realiseer ik me opeens dat Ljubljana me ook wel een beetje aan Utrecht doet denken, vanwege de ‘gracht’, het kleinschalige, de hint van de stijl van gebouwen, de sfeer. We lopen langs de markt die alweer aan het afbouwen is maar ook opeens is opgeleefd tot foodmarket waar iedereen avondeten komt halen, over de drakenbrug en voor de laatste keer naar onze Airbnb.
Ljubljana was een mooie afsluiter, een dagje stad en cultuur om het land van watervallen, bossen, meren, bergen, zee en grotten een gezicht te geven. Onze reis voelt heel compleet en toch doet weggaan een beetje pijn. Een goed teken, lijkt me.
Eén reactie
De foto’s brengen de ‘sfeer’ van de stad zo goed over! En dat zeg ik terwijl ik er nog nooit geweest ben. Het ziet er echt uit als een prachtige stad, zou er nu best even naartoe willen – zeker als het hetzelfde weer is als op je foto’s…