Slovenia diaries: Koper / Izola

—

Koper / Izola, 13 juli 2017

Landsgrenzen hebben me altijd al een beetje gefascineerd, maar elke keer als ik inzoom op het westen van Slovenië begint iets in me te kriebelen. Volgens mij had iedereen het logisch gevonden als de landsgrens van Slovenië bij het Italiaanse San Giovanni al Timavo rechtdoor liep naar de kust maar niets is minder waar, het strookje kust vlak langs Slovenië is namelijk Italiaans gebied. Ik weet niet in hoeverre ze er zelf mee zitten maar dat een buurland dat zoveel groter is dan jou en zelfs al middenin de zee ligt (dus genoeg strand heeft) ook dat kleine stukje kust van jou nog wil hebben komt op mij zwaar gierig over. Aan de andere kant denk ik dat het voor de inwoners zelf weinig uitmaakt, het wordt niet opeens langer of korter rijden, en het maakt het stukje kust dat Slovenië wél heeft alleen maar extra speciaal.

Als we op donderdagochtend in de auto stappen doen we dat dan ook met het idee alledrie de grootste stadjes te zien en in zee te zwemmen, beginnend bij Koper, wat het dichtst bij ligt (vanuit het binnenland gezien). Waar ik een paar dagen terug in natuurgebieden nog enigszins het gevoel had me in Oostenrijk te bevinden kan ik er nu al na twee steegjes niet onderuit dat dit veel Italiaanser aandoet (hoewel foto één me ook nog aan Port Grimaud laat denken). Is ook niet heel gek, dit gebied is namelijk een tijd van Italië geweest en een ander stuk juist van Oostenrijk, maar ik vind het grappig dat je die verschillen zo overduidelijk terug kan zien in juist zo’n betrekkelijk klein land.

Koper is overigens, zelfs met z’n 25 000 inwoners, een verademing na een aantal dagen natuur. We verblijven wel in de stad maar zijn Ljubljana eigenlijk nog niet echt in geweest en hier zijn weer straatjes met juweliers, apotheken, bakkerijen, zelfs een verdwaalde Lush. We lopen op het kerktorentje af maar worden tegengehouden door een jongen die er op dat moment letterlijk een dagtaak aan heeft om mensen van het plein weg te houden, aangezien daar een commercial wordt opgenomen. Ik bedoel maar. Als echte toeristen kijken we vanachter een hoekje toe op een trapje met versgekochte chocoladegebakjes en voor mij een allergiepil die mijn moeder net in een apotheek heeft weten te scoren. De arme man sprak amper Engels maar toen ik op instructie van mijn moeder mijn jurkje een klein beetje optilde, me omdraaide en de apotheker tegen een rode plek met een diameter van 15 centimeter aan liet kijken had ‘ie wel ongeveer door waarvoor we kwamen. Het is geen nieuws dat ik slecht reageer op muggen in het buitenland (zie ook vorig jaar) en deze keer heb ik geluk dat er niet zoveel muggen zijn, maar het is blijkbaar toch een keer goed fout gegaan. Er zijn foto’s van maar die bespaar ik jullie (hoewel ik er ook gewoon mee in bikini liep want ain’t my problem).

De temperatuur is verder ongemakkelijk hoog, dus als we een paar minuutjes verder zijn gelopen naar de zee is het al snel tijd voor een ijskoude cola. We lopen daarna nog even door richting de haven en komen een soort markthal tegen waar ook (gratis) films worden gedraaid en verderop nog een binnentuintje met andere gezellige terrassen. Was misschien ook wel te verwachten gezien het feit dat ik eerder al naar binnen keek in een collegezaal. Koper is blijkbaar dus een universiteitsstad, iets waar ik een stiekeme voorliefde voor heb, maar ook zonder dat ik dat wist was ik onder de indruk van hoe gelikt Koper eruitziet.

No. 2 is Izola. Ik heb me niet in de Sloveense taal verdiept, maar weet wel dat ik Koper en Izola alleen al heel leuke namen vind – voor dat terzijde. We eten een meegebracht broodje op een bankje onder een boom met uitzicht op de zee en een stukje vrij drukbezocht strand, ik gooi mijn navigatie aan naar een kerkje en leid mijn gezin door alle steegjes. Izola kent heel bruine en afgebladderde huisjes maar ook strakgepleisterde exemplaren en alles ertussenin. Er is opnieuw een klein haventje en ik kan er niet over uit hoe schattig dat is, en hoe leuk het uitzicht vanaf daar naar de stad is (de toeristen op rechts zijn voor de verandering overigens mijn ouders).

Op de weg terug naar de plek waar onze auto staat geparkeerd komen we nog een kerk tegen waar het even alleen om de buitenkant gaat, hij zit namelijk op slot, ondanks die gastvrije open buitendeur. Jammer maar daarmee wel een prima gelegenheid voor een outfitfotootje. Dat idee wordt wel pas uitgevoerd na tien minuten op een bankje zitten want hoewel we er nog om kunnen lachen zijn we wel een klein beetje op het niveau oververhitting aangekomen. Des te meer liefde voor mijn jurkje; ik heb weinig met jurkjes in het dagelijks leven, maar op vakantie loop ik het liefst de hele dag in dit soort exemplaren. Zeker als mijn horloge erbij matcht en mijn schoenen met de achtergrond matchen.

Het is inmiddels pas kwart over twee ’s middags, wat betekent dat er nog een hele middag en avond voor ons open liggen. Ik kan je vast vertellen dat die minstens zo fotogeniek was als de ochtend en dus zonder twijfel z’n eigen blogpost verdient.

X,
Hester