The Hague/Scheveningen: Statenkwartier

Wat doe je als je zus al een tijdje uit huis is, je vader elk Hemelvaartsweekend op motorvakantie gaat met vrienden en je alleen thuis overblijft met je moeder? Die vraag is inderdaad een strikvraag, het antwoord is vrij simpel: een weekendje strand en stad. 

De keuze voor Den Haag werd volgens mij ongeveer volledig door mij gemaakt, en wel om twee redenen. De eerste: het strand is nooit een populaire optie geweest bij ons thuis omdat associaties met file, drukte en pure wanhoop als je er eenmaal bent maar geen idee hebt waar je je auto kwijt moet een grote rol speelden en het, ook al is het onder normalige omstandigheden maar een uurtje rijden, eigenlijk nooit uitkwam om er zomaar even heen te gaan. Tot een jaar terug was een retourtje Scheveningen ook nog best een prijzige grap voor mij en dus kwam ik, voor mijn gevoel, altijd te weinig op het strand. Als ik dan dus een bestemming mocht kiezen in het voorjaar, dan zou dat gewoon op loopafstand van het strand zijn. In Nederland kun je natuurlijk nooit helemaal vertrouwen op wolkeloze luchten in mei, maar met Den Haag als achtertuin maakte ik me daar niet zo’n zorgen over. Nu ongeveer een jaar geleden – juli 2016 – liep ik Lange Poten 3 uit nadat ik een eerste prijs voor mijn profielwerkstuk had ontvangen en ik kon, ook toen ik later in de auto stapte, alleen maar zien hoe mooi de stad was. Dat kon nog een beetje aan de overwinnaarsroes liggen maar toch was ik vrij zeker van m’n zaak en had ik vooral heel veel zin in dit moeder-dochterweekendje.

Dat begon op donderdag rond lunchtijd. Ik was ook nog eens met het innovatieve plan gekomen om per fiets en metro naar onze bestemming te reizen omdat een fiets in een stad je zo lekker mobiel maakt en ik geen behoefte had me het hele weekend blind te staren op tramlijnen. Goed, zonder mijn moeder stond ik nu nog onderaan de roltrap van ons metrostation want pas op Den Haag Centraal kwamen we een lift tegen waar fietsen wel fatsoenlijk in passen en met een zwaarbeladen fiets op een roltrap staan is volgens mij niet voor mij weggelegd (ik heb het maar niet geprobeerd), maar uiteindelijk zijn we na een uur of anderhalf toch bij onze Airbnb aan de Scheveningseweg. Ik heb me ontfermd over het programma en dus staan we na een korte installatie weer buiten voor een wandeltocht door het Statenkwartier.

Na drie stappen buiten vallen de tramlijnen me eigenlijk direct op. Naast die hierboven op de foto sta ik ook even stil bij deze, hoe cool is het dat een tram gewoon door een soort boslijn rijdt?

En echt… Hoe mooi is dit? Natuurlijk, er zijn mooiere en minder mooie straten maar over het algemeen staan er hier zoveel huizen waar ik van droom in te wonen dat ik maar plaatjes blijf schieten. Ik vind het gewoon heel tof dat er lanen zijn die wel duidelijk een geheel zijn maar waar huizen toch allemaal zo lekker eigen zijn. Praktisch nut lijkt bovendien niet altijd een voorwaarde te zijn geweest; vooral als je naar de bovenkanten van huizen kijkt verbaas ik me daar over. Bijna elk huis heeft wel een bepaalde artistieke vorm of zelfs een klein torentje erbovenop en ik kan er niet over uit hoe leuk ik dat vind, samen met de eigenlijk net te kleine balkonnetjes en hangende erkers zoals bij het gele huis hierboven.

Eén van de mooiste lanen in het Statenkwartier vind ik de Groot Hertoginnelaan. Ik denk dat we uiteindelijk wel een kilometer of zeven gelopen hebben dus ik kan niet ontkennen dat ik enigszins blij ben als we weer op de kamer aankomen en ik even kan chillen. Met de nadruk op even, want we springen al snel weer op de fiets richting de Frederik Hendriklaan/Aert van der Goesstraat.

Daar belanden we bij Today, een zaak die ik gewoon als een leuk eettentje inschatte zonder er verder alteveel van te verwachten. Ik kan redelijk kritisch zijn op eten dat ik buiten de deur geserveerd krijg maar ik weet ook dat ik dat soms gewoon even uit moet zetten omdat het dan meer om de gezelligheid dan om het eten gaat. Dit is zo’n gelegenheid en dat is prima, maar voor de verandering blijk ik een keer geen gelijk te hebben. De spareribs die ik bestelde zijn megalekker en worden bovendien geserveerd op een mooie houten plank in plaats van een ordinair bord waar ze eigenlijk niet op passen, de frietjes en mayonaise zijn allebei van het betere soort en zelfs mijn rauwkost is helemaal vers. Ik was volgens mij zo enthousiast (en hongerig) dat ik er geen foto van heb gemaakt, op dit snapshotje na, maar deze omschrijving zegt al genoeg lijkt me. Mijn moeder had zwaardvis met onder andere aspergers en daar is ze al net zo enthousiast over. Goed, les van de dag dus: niet alles is wat het lijkt.

We hebben om 20:00 gereserveerd in het Omniversum voor de film National Parks Adventure, dus voor het toetje is geen tijd, maar uiteraard wel voor een fotostop bij dit parkje. Die bloemen zijn misschien niet eens mijn favoriet, maar die zon ahhh. En uurtje later zitten we met ons hoofd middenin metershoge bomen, wilde geisers, watervallen en everything else wat je in Amerika aan kan treffen qua natuur. De opbouw van de film vond ik een beetje rommelig (combinatie van promotie, een persoonlijke verhaallijn en een historische verhaallijn) maar dat neemt absoluut niet weg dat de beelden prachtig zijn en het heel cool is om je even echt in zo’n omgeving te wanen omdat het beeld overal om je heen is. Ik was een jaar of tien geleden al een keer naar het Omniversum geweest (in mijn gedachten was het daardoor overigens wel veel groter) maar het was nu echt op vijf minuten fietsafstand van onze kamer, dus we vonden het te leuk om niet te gaan.

Next stop: het strand. Omdat ik naast een kleine voorliefde voor het strand, ook een nog veel grotere liefde voor zonsondergangen heb. Een zonsopgang vinden we beide wat te vroeg voor een vrij weekend maar dat we alle twee de avonden naar het strand gaan om de zon onder te zien gaan, dat staat vast. We manoeuvreren door onwijs druk verkeer en raken een klein beetje gefrustreerd omdat we het opnieuw voor elkaar krijgen een onwijs makkelijke weg compleet verkeerd te fietsen, maar zijn al snel compleet overgoten door de schoonheid van een ondergaande zon. Donderdag was pas een voorzetje voor wat een onwijs zomerse serie dagen zou worden dus het wordt al een beetje fris, daarnaast is mijn telefoon bijna leeg en hebben we er na onze omzwervingen geen vertrouwen in binnen een halfuur thuis te zijn zonder Google Maps en in het donker, dus we staan op wanneer de zon de horizon net heeft geraakt.

Vijf minuten later kijken we elkaar verbaasd aan als we al bij ons huis aangekomen blijken te zijn. Ik rol mijn bed in, scroll door de foto’s van die dag en bekijk de zonsondergang nog drie keer. Het was die van een standaard zonnige lentedag maar daarmee ook direct het bewijs dat normale dingen nog evengoed adembenemend fijn kunnen zijn.

Een beetje net zoals moeder-dochterrelaties.

X,
Hester

5 reacties

  1. Wauw, ik heb echt met véél plezier naar je foto’s gekeken. Allemaal zó mooi! <3
    Ik hoop dat je nog meer gaat schrijven over dit weekendje, want: fijn! Omniversum vind ik ook altijd zo mooi, ik heb inmiddels al een heleboel films daar gezien haha, maar het blijft tof.

  2. Wat een prachtige foto’s van Den Haag. Het huis op de twee bovenste foto’s heb ik vaak bewonderd wanneer ik bij de tramhalte ervoor wachtte. Inderdaad al die torentjes en balkonnetjes. Genieten he?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *