Het werd weer lente

Het is het weekend tussen mijn twee onderwijsvrije weken in, Pasen bovendien, en het is de hoogste tijd dat ik mijn tijd gebruik om te schrijven. Op dit moment zit ik op de grond van onze woonkamer met mijn rug tegen de schuifpui, een houding die op geen enkele manier de allercomfortabelste is maar wel eentje waarbij je de meeste kans hebt om mogelijke zonnestralen op te vangen. De video die ik precies een week geleden maakte in het woonwijkparkje waar ik normaal altijd langsfiets op weg naar het station maar dat nu een keer mijn bestemming op zich was, herinnert me eraan dat dat zonnestralen vangen een week geleden aanzienlijk minder moeite kostte. De lucht was diepblauw, de vogeltjes floten volop en de temperatuur was zo goed dat ik er zelfs geen moeite mee had om te incasseren dat ik te laat was voor de bloesemfoto’s waar ik oorspronkelijk voor kwam.

In plaats daarvan richtte ik mijn aandacht op een struik die ondanks zijn plek op een parkeerplaats en in tegenstelling tot de lentebloesem een uitgesprokener, warmer soort lente symboliseerde. En misschien was dat ook niet zo erg, want dat de lente terug is wat mij betreft wel gezegd worden. Ter illustratie haal ik graag een citaat aan van wat ik in mijn concepten terugvond van een zeldzame keer bloggen zonder daadwerkelijk te publiceren:

Afgelopen week vulde ik een aantal uren reistijd met het – althans voor mij – nieuwe album van Ali B, een bijzondere combinatie van Ali + alle nieuwe hiphopnamen waarvan er elke maand wel een nummer in mijn afspeellijst belandt. (…) Ook dit album bleek interessante muziek en vrij multifunctioneel, want als je in de stad fietst volstaat de beat terwijl je je in een stille treincoupé of tijdens het doen van je make-up volledig op de tekst kan richten.

Hoewel ik eigenlijk geen idee meer heb, is de kans alsnog groot dat het tijdens het luisteren van een Ali B-liedje was dat ik me opeens iets herinnerde: het gevoel verliefd te zijn op het leven – en dan vooral hoe ik dat een beetje kwijt was. Ik herinnerde me opeens dat er een periode was dat ik ’s avonds niet wilde slapen omdat ik liever gelijk aan mijn activiteiten van de volgende dag wilde beginnen en nadat mijn wekker was gegaan niet eindeloos snoozte, maar binnen een kwartier naast mijn bed stond. Ik herinnerde me opeens weer hoe ik me op elk moment van de dag licht zenuwachtig kon voelen, op een goede manier, omdat ik me er zo bewust van was dat er elk moment van alles kon gebeuren. Ik bewoog me als een visje in de oceaan door de zee van dromen, sociale interacties, mogelijkheden, complimenten en gelach, maar de afgelopen tijd niet. Zodanig dat ik was vergeten dat het kon, hoe het voelde.

Die gedachtes waren nuttig, omdat ze gelijk uitleg verschaften over mijn status quo. Die was als volgt: ik voelde me prima, gewoon, oké. (…) En ik weet niet hoe het bij jullie zit maar voor mij is neutraliteit in elk geval ongezond, als een soort vervuilde lucht die je inademt. No wonder dat ik op een gegeven moment van zondag op maandag van tien ’s avonds tot acht ’s ochtends sliep vanwege enorme hoofdpijn en woensdag op donderdag ook een behoorlijk ziek nachtje had; alsof ik alle eigenwijsheid ten opzichte van mijn lichaam ook opeens opgegeven had. Ik heb een ideologie nodig, een drijfveer om dingen te doen. Ik wil overtuigd zijn van de dingen die ik doe en tegelijkertijd tegen dingen aanschoppen, dingen anders doen, me over laten halen om van denkbeeld te veranderen. Ik wil niet gewoon ja en amen zeggen en niets doen behalve dat wat van me verwacht wordt, maar ook inspireren, geïnspireerd worden en creëren. (4 maart 2017)

Ik herinner me niet meer precies hoe ik me in de afgelopen tijd voelde om de stomme reden dat ik dat (helaas) niet allemaal kan onthouden, maar toen ik dit na drie weken teruglas was het voor mezelf eigenlijk ook wel verhelderend. Het ging goed met me, dat kan ik oprecht zeggen, maar ik liep ondertussen ook een beetje vast, op een onschuldige manier waarbij ik wel het gevoel had iets te moeten veranderen maar niet goed wist wat en hoe. Ik werd lid van een Facebookgroep met kamers in Utrecht en stuurde een berichtje, wat voor mij als de grootste stap voelde, maar hield er een raar gevoel van tijdelijkheid aan over toen ik daarna uiteraard niet gelijk van de eerste de beste iets terughoorde. Ergens in mij leefde het onschuldige idee dat ik me na het kiezen van mijn studie, stad en vereniging weer een paar jaar in een safe gebied bevond, net zoals die zes jaar op de middelbare school ongeveer verliepen, en toen kwam ik erachter dat dat helemaal niet het geval is. Er zijn juist nu heel veel dingen die onzeker blijven en waar ik zelfs niet eens zelf grip op heb (dat is het ergste soort), zoals waar en met wie ik woon. En niet alles wat je in gedachten hebt lukt, ook niet als het dat in je hoofd wel deed.

Mijn studie dwingt me ondertussen ook om keuzes te maken: over minder dan drie maanden moet ik al een verdiepingspakket kiezen en dus enigszins bedenken welk gedeelte van mijn studie ik het leukste vind. Daarnaast bestaat tien procent van mijn inkomende unimailtjes van maart-april uit uitnodigingen voor Honours en Descartes terwijl ik geen idee heb of ik überhaupt iets extra’s wil gaan doen. Toch zijn de keuzes die mijn studie van me vraagt te maken niet zozeer het achilleshiel als wel alles daaromheen wat ’tijd nodig heeft’, dingen waarbij ik me ondertussen ook als een visje in de oceaan voel maar dan nog altijd wel in een veel te grote oceaan. En misschien zelfs in een veel te grote oceaan als visje met veel te weinig richtingsgevoel.

Ik vind het in die gevallen gevaarlijk om te wachten en op tijd te vertrouwen – wie zegt dat er genoeg is? -, maar aan de andere kant denk ik ook dat dat mag. Ik weet van mezelf hoeveel verschil het maakt als ik me ergens vertrouwd voel en natuurlijk is dat na zeven maanden al meer dan na een maand, maar na een ruim jaar is het ook nog altijd meer dan na zeven maanden. In de afgelopen maanden heb ik heel veel leuke mensen op een persoonlijke manier leren kennen maar tegelijk mag vriendschappen opbouwen ook tijd kosten. Er ligt inderdaad nog zoveel voor me open en ik wil soms alles tegelijk, me overal meester in maken, mijn leven in Utrecht ten volste leven, mijn talenten ontwikkelen, maar ik mag er ook op vertrouwen dat er nog tijd is.

Zelfs als ik dit typ en herlees vind ik het weer eng hoe passief dat klinkt. Ik ben bang ben dat ik mijn handen er teveel vanaf trek en er te laat achterkom dat ik wél zelf meer moeite had moeten doen. De balans tussen eigen verantwoordelijkheid en vertrouwen/geduld is dan ook een fijngevoelige en het is niet alleen een uitdaging voor mij om los te laten dat dingen niet altijd nu gebeuren, maar nog een veel grotere uitdaging om ook los te laten dat ik niet weet wanneer dingen dan wel gebeuren en ze niet alsnog op mijn tijd in de toekomst plaats te willen laten vinden.

Positief ding is dat ik merk dat dat loslaten steeds iets beter lukt. Juist dit soort periodes waarbij ik tegen mezelf aan loop, geven uiteindelijk waardevolle inzichten die me laten groeien (ondanks mijn hekel aan zulke termen) en ervoor zorgen dat ik me weer een stuk zekerder voel in situaties. In de maand maart zag ik de natuur bovendien elke dag minder dood en kaal worden en zich ontwikkelen richting leven en in mijn fietstempo van 18 kilometer per uur observeerde hoe ik er opeens overal felgele takken opdoken, glimlachte ik elke keer als ik langs de lage struiken in mijn straat fietste die zich van bordeauxrode takken een weg baanden naar groene blaadjes en naar witte bloemetjes en wist ik uit mijn hoofd welke mooie boom waar stond. Van namen heb ik geen enkel benul maar ik kan ondertussen wel met gemak verschillende soorten bloesem onderscheiden en ergens gaf het me hoop om te zien hoe alles zomaar vanzelf uit het niets ontstond, zonder mijn toedoen, uit bomen waarvan ik niet had kunnen verwachten dat daar überhaupt nog iets uit kon groeien. Het gaf me hoop en een goede dosis vertrouwen, als persoonlijke lente.

Stiekem word ik van eerste zwoele lentedagen alsnog melancholisch, maar dat weerhoudt me er niet van om heel veel zin in het complete plaatje te hebben. De inspiratie en energie die ik daaruit krijg wil ik bovendien weer in mijn blog gaan steken, omdat ik merk hoe het me op meerdere manieren opbouwt. En ik zou gewoon graag niet meer het gevoel willen hebben waar te beginnen als ik weer een keer mijn blogadmin open, but that’s another side of the story. Ik weet niet of het me daadwerkelijk gaat lukken, want ik onderschat soms nog wel eens hoe druk ik het heb, maar het is me een poging waard. Echt.

xxx

8 reacties

  1. Prachtig.

    Dat is het goeie woord denk ik, ik hou gewoon zo veel van jouw schrijfstijl, en in het bijzonder, dit soort blogposts van jou.

    Je schrijft gewoon zo mooi en je verwoordt precies wat je bedoelt, en terwijl ik dat lees merk ik op dat ik me zo ontzettend herken in wat je zegt.

    Ik lees al sinds jij in 5 vwo (toen zat ik in 5havo) zat je blog dus dat is eh langer dan twee jaar en je wordt alleen maar beter in het schrijven. Ik zelf zat toen in 5havo dus ik denk dat we even oud zijn maar wauw ik vind het zo knap dat je op zo’n jonge leeftijd zo goed kan schrijven en zo goed kan verwoorden wat je denkt en voelt. En ik heb nog nooit eerder gereageerd dus dat mocht wel een keer gebeuren haha. Ik hoop dat je nog lang blijft doorbloggen!

    Liefs

    1. Ik wil je nog even oprecht bedanken voor je lieve reactie, vind het zo waardevol om dit soort dingen te horen! Ik weet wel dat er mensen meelezen maar niet in welke mate ze echt enthousiast of geëngageerd zijn, dus als een bezoeker die eerst alleen meetelde als ‘cijfertje’ in statistieken een reactie achterlaat maakt dat echt veel verschil voor mij. Tijdens het finetunen van mijn lay-out was jouw reactie vaak de eerste die ik tegenkwam, goede motivatie dus :) Ik hoop ook dat je nog lang mee blijft lezen, liefs!

  2. Zo fijn dat er weer een artikel online staat van jou! Daar word ik blij van :)
    Voor mij is het ook tijd om op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging, nadat ik van december tot komende vrijdag heb gewerkt als docent Nederlands. Helaas wordt mijn contract niet verlengd en hoewel ik dat van tevoren eigenlijk al wist omdat het ziektevervanging is, vind ik het toch superjammer. Hopelijk komt er snel iets nieuws op mijn pad, maar ik denk dat het voor mij – net als voor jou – beter is om wat meer los te laten. Dan komt het vanzelf goed (hoe moeilijk ik dat ook vind).

    1. Dankjewel Linda! Ik was inderdaad al benieuwd hoe het af zou lopen met je werk. Dat is misschien wel een beetje hetzelfde geval als een kamer zoeken, je bent eigenlijk afhankelijk van anderen en/maar kan precies zo vaak pech hebben dat je er flink van kan balen. En werk is in dat geval nog veel essentiëler dan een kamer, wat dat betreft verkeer ik alsnog in een luxepositie natuurlijk. Ik hoop heel erg voor je dat je snel wat vindt, ik gun het je ook zo!

  3. Prachtige foto’s en supermooi geschreven weer! Ik snap het wel hoor, het gevoel dat je soms een beetje vastloopt zonder precies te weten waarom of hoe je het kunt oplossen. De ervaring leert – bij mij tenminste – dat het vaak vanzelf weer gemakkelijker wordt.

Laat een antwoord achter aan Romana Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *