Januarimuziek

– Letting in (01-2017) op Spotify –

Pas kwam ik tussen mijn notities een lijstje tegen dat ik op een van de eerste januaridagen had opgesteld, met elementen waar ik de eerste maand van het nieuwe jaar uit wilde laten bestaan. Eén van die dingen was muziek, geïnspireerd op mijn ervaringen dat januari over het algemeen goede muziek voortbrengt – en dat het bovendien een maand is die nog wel eens wat muziek kan gebruiken. Het gaf me op een niet onprettige manier het gevoel dat ik het toch nog een beetje schuldig aan mezelf was om dan ook daadwerkelijk een blogpostje aan mijn maandelijks gefabriceerde playlist te wijden, vandaar dan ook dat ik punctualiteit even inruil voor ‘beter laat dan nooit’ (hoewel ik me nu eigenlijk afvraag in hoeverre dat nog echt een ruil is, maar ik probeer meestal binnen de maand te zijn met dit soort dingen).

Voordeel nummer twee daarvan is dat ik januari net even in heroverweging nam en erachter kwam dat het ook weer niet zo’n saaie maand was als het in mijn hoofd geworden was. Saai is misschien niet direct het goede woord maar het zit zeg maar zo dat ik in deze gehele maand maar vijf colleges te volgen had en na twee tentamens en één deadline zo vrij als een vogeltje was. Klinkt top, is het ook, maar als je recentelijk ook al kerstvakantie hebt gehad werkt het eerder een beetje demotiverend als je opnieuw een bak vrijheid over je heen gestort krijgt. Er zijn natuurlijk genoeg leuke dingen om je dagen mee te vullen, maar als ik niet elke dag sowieso de deur uit moet voor college of überhaupt iets nuttigs moet doen sijpelt het initiatief altijd langzaam een beetje uit me weg. ’s Ochtends vroeg naast m’n bed staan of drie verschillende meetups op een dag klinkt dan opeens als de uitdaging van de eeuw terwijl dat makkelijk lukt als ik gewoon in een lekker ritme zit en ik het eigenlijk ook gewoon leuk vind en mis als het niet gebeurt.

Het voelt kortom extreem verwend om te zeggen dat ik niet blij ben met mijn overvloed aan vrije dagen en dat is ook gewoon niet compleet waar (uitslapen en Netflixen en af en toe iets leuks ondernemen en dat alles zonder zorgen is chill), maar ik had wel een beetje het gevoel stil te staan of in elk geval minder in ontwikkeling te zijn dan ik zou willen. En dat leek me wel zo eerlijk om ook even te delen. Voor nu dus een playlistblogpostje inclusief wat snapshots om de leuke en mooie dingen in januari  eer aan te doen door het tot een iets levendigere herinnering in m’n eigen hoofd te laten zijn.

De eerste week van januari had ik nog vakantie, waar ik hier al over vertelde. Op repeat stond Your Soul (Holding On) van RHODES, Felix Jaehn, gewoon een heel lekker nummer, samen met Even – Son Mieux. Voordeel aan Son Mieux: het ligt best wel in het straatje van mijn muzieksmaak, nadeel aan Son Mieux: alle muziek klinkt (althans in mijn oren) pretty much hetzelfde. Op de een of andere manier kwam ik de band Portugal. The Man tegen en ik gebruikte een stuk lyrics van Share With Me The Sun als descriptie bij een zelfportretje dat ik op die dag schoot en op Facebook deelde. Uiteindelijk ben ik maar anderhalve dag obsessed geweest met het fenomeen Portugal. The Man maar het is wel echt een prettige band (en ik vind het heel vervelend dat ik me oprecht niet meer kan herinneren hoe ik erbij gekomen ben), goede tip als je even wat nieuws wil ontdekken. Ik zette de sfeer van Soof 2 thuis nog even voort met Jodge Me Niet van Jayh maar schakelde al snel weer over op één van mijn favoriete nummers van deze maand, namelijk Letting In – Beauville, NoMBe. De albumcover is een beetje cheap maar toen ik deze in een algemene afspeellijst tegenkwam wist ik al vrij snel dat ik ‘m op wilde slaan om nog heel veel vaker te luisteren en dat is dan ook precies wat er is gebeurd. Gevoelige, goede muziek.

Verder bracht Ed Sheeran twee nieuwe liedjes uit waarvan ik vooral Castle on the Hill goed kon waarderen. Speaking about getting ‘home’ to old friends: ik zag op een zaterdagavond Marolise, Tom, Niels en Kevin, als vanouds. Bovenstaande foto is dan ook gemaakt vanaf een terrasje in Gouda. Zondag was ik met Niels en werd ik door zowel hem als mijn ouders raar aangekeken toen het stil werd aan de eettafel vlak voor we gingen eten en Sucker for Pain (van Lil Wayne, Whiz Kalifa en uiteraard Imagine Dragons) nog door mijn iPhonespeakers schalde. Heb dan misschien niet zo heel veel met de tekst, de ID-vibe is duidelijk te onderscheiden en ik kan er ook niet zoveel aan doen dat ik daar nogal eens voor val. Heimwee naar precies een jaar geleden toen ik ze live zag in Ziggodome, overigens.

In de tweede week ging ik naar colleges, naar dispuut, at ik met mijn dispuutslichtingsgenootjes en ging ik naar een salsaworkshop. Tussendoor studeerde ik heel veel, voornamelijk met het nieuwste nummer van Walk off the Earth – Fire In My Soul -, de Zeg Dat Niet cover van Douwe Bob en Dye My Hair – ALMA. Ik viel ook voor Daydreamer – KarlK en hoewel ik heel lang volgehouden heb niet van Ed te houden voegde ik zelfs een derde Ed Sheerannummer toe: Give Me Love. Misschien een tikje standaard maar wel steengoed.

Die vrijdag was ik in Maastricht met Niels, Ferrari’s en heel veel natte sneeuw. Op de terugweg was de NS-WiFi net sterk genoeg om me de nieuwe Bewilder (When I’m Gone (I Wonder)) en Milky Chance (Doing Good) te laten luisteren en daar was ik wel even heel gelukkig mee. Release Radar vind ik een grotere uitkomst dan Discover Weekly, gewoon omdat ik heel enthousiast kan worden van nieuwe nummers van favoriete bands/artiesten.

Na een weekend leren en maandag en dinsdag tentamens zag ik Niels tot half twee op een dinsdagavond maar genoot ik de volgende ochtend om 9:00 alsnog van mijn vroege tripje Utrecht omdat zelfs station Alexander me zover kreeg dat ik stilstond om een fotootje te maken. De bomen lagen vol rijp en toen ik terugkwam van de sociëteit schoonmaken kleedde ik me dik genoeg aan om een uurtje met OneRepublic in m’n oren en m’n camera voor m’n neus door de buurt te lopen. Favoriet deze keer was het laatste nummer, Heaven.

Voordeel van vastgevroren fietssloten is trouwens wel dat je moet lopen en dus tijd hebt om foto’s te maken van alles wat je normaal alleen met je ogen kan vastleggen. Stadsie hoor.

Op donderdag wakkerde ik mijn wanderlust aan tijdens een vergadering met de liftcommissie van mijn dispuut, borrelde na ik een dispuutsavond tot het prettige tijdstip van half drie en sliep ik bij een vriendinnetje om zeven uur later weer in de Boothstraat te zijn om een uurtje te bidden met een ander vriendinnetje voor de Week van Gebed/24-7 prayer week. Ik was iets te vroeg maar dat is echt allesbehalve een straf als je uitzicht hebt op de Dom. Heerlijk straatje.

Na een korte pitstop thuis om in te pakken zat ik met de zonsondergang weer in de auto voor het Focusweekend waar ik hier al over vertelde.

Vacuüm van dispuutsgenootjes, blauwe luchten, praatjes waar je wat aan had, heel veel zingen en besneeuwde weilanden. Eén van mijn favoriete worshipsongs van dat weekend die uiteindelijk mijn afspeellijst haalde was What A Beautiful Name uit het let there be light.-album van Hillsong.

Maandag en dinsdag werkte ik vervolgens aan mijn deadline (een essay over Madame Bovary), met een kleine onderbreking toen ik dinsdagochtend naar mijn manuele therapeut fietste. Het was een week met heel mooie zonsop- en ondergangen, over het algemeen sliep ik alleen nog als de zon opkwam en ik heb er wel over nagedacht om mijn wekker te zetten maar was een beetje bang dat het dan heel erg tegen zou vallen. Hier baalde ik even een paar seconden dat ik mijn camera niet bij me had maar was ik vooral heel blij dat ik alsnog zo’n mooi zonsopgankje mee kon pakken.

Na mijn deadline op dinsdagmiddag vulde ik vooral mijn avonden. Ik ging naar cath en zag Niels even, sprak op woensdagavond met Brenda af, kookte op donderdagmiddag voor veertig personen (niet alleen, uiteraard) voor een avond samen met een ander dispuut, ging op vrijdagavond met mijn moeder naar Rotterdam waar ik uiteraard alleen dingen buiten de sale kocht want zo gaat dat en was op zaterdagavond op Marolises verjaardag. Favoriete nummers waren opnieuw, met uitzondering van The Pirate! – Pat Smith, vooral nieuwe nummers: City Lights – RONDÉ (ze hebben eindelijk een heel album uitgebracht, ik heb ‘m alleen nog niet helemaal geluisterd), There Has Been A Time – Jett Rebel en We Only Have Forever – Lights & Motion. Ik houd niet zo van instrumentale muziek, behalve als het op Lights & Motion aankomt en dat ze een volledig nieuw album hebben uitgebracht kan nog wel eens van pas gaan komen. Prima soundtrack voor je eigen leven ook trouwens, het kan echt bevrijdend zijn om met oortjes in en dan met alleen instrumentale muziek te reizen.

Tussendoor hielp ik op maandagen en vrijdagen af en toe mee met de oppaskindjes bij ons thuis en keek ik nog steeds Gossip Girl. Je kan zeggen wat je wilt maar mijn theorie is dat het het leukst is als je het in een geconcentreerd tempo kijkt en, hoewel ik het heel erg ga missen, best veilig is om af te kijken voor de studiedruk ook daadwerkelijk begint toe te nemen. Met andere woorden: nu was de perfecte tijd, en ik had gewoon niet altijd heel veel meer te doen. Embers – Just Jack, Ghost in the Machine – B.o.B. en Tighten Up – The Black Keys heb ik alledrie uit afleveringen geShazamed en doen me daar dan ook direct aan denken.

Januari sloot ik af in de trein na een avondje met alle generaties vrouwen van mijn dispuut. For now: moving over to february.

xxx