Uitwaaien (golven, wind en zand)

img_9627b

img_9643c

img_9651b

img_9630b

img_9656b

Ik heb een licht probleem, en dat is dat ik me in teveel fotogenieke omgevingen begeef. Ik houd me over het algemeen heel netjes in en sta niet overal zomaar stil op straat maar als je een foto kon maken door bewust met je ogen te knipperen, dan zou elke vorm van opslag binnen een mum van tijd vol zijn bij mij. Ik kan gewoon heel erg van mijn omgeving genieten maar soms ook van een moment zelf dat ik wil vereeuwigen, gewoon, zodat ik het niet vergeet en er later nog eens naar terug kan scrollen. Mijn iPhone staat dan ook vol met snapshots waar ik zelf al heel gelukkig van word, maar ik blijf er – hoewel ‘ie af en toe foto’s maakt waar mijn camera bepaald niet aan kan tippen – toch bij dat ik het wat vind hebben om foto’s te maken waar iets meer tijd en moeite in zit dan dat. Logistiek gezien is dat helaas superonpraktisch en misschien is dat in sommige opzichten maar beter ook, ik denk namelijk dat we een beetje in een sleur belanden als jullie hier niets anders meer zien dan Utrecht, zonsondergangen en andere fotogenieke steden of MacBooksituaties.

Vandaar dat ik het tijd vond om deze strandfoto’s te delen, die ik op 12 november in Katwijk maakte toen ik daar met drie meiden uit mijn dispuut was. Binnen een dispuut vorm je met vier tot zes personen nog een kring waarin je persoonlijkere dingen deelt en dieper op je geloof ingaat en daarmee gingen we een weekendje weg om te lifelinen en verder vooral films te kijken, appeltaart met chocolademelk/lattes te drinken, uit te waaien op het strand en tapas te eten. Favourite way to start de winter, op de grijze lucht na dan die wel bij dit plaatje past maar ik verder totaal ontwend ben na een week strakblauwe luchten. Nu ik het toch al over snapshots heb gehad kan ik dit trouwens ook nog wel even kwijt: het allerfijnste aan de wideness van iPhonecamera’s vind ik dat je daarmee bijna automatisch ook de lucht vastlegt. Als je nu zou moeten zeggen welke kleur de lucht op dit moment heeft heb je waarschijnlijk geen idee, omdat je het niet registreert of omdat je simpelweg nooit naar boven kijkt. Ik vind het af en toe zonde dat we dat vergeten, dat we alleen maar op onze eigen ooghoogte en lager kijken terwijl er nog een oneindig heelal boven ons zit. Zolang het niet regent vergeet ik aan de lopende band in wat voor weersomstandigheden ik me bevond op bepaalde dagen en om de een of andere reden vind ik dat heel stom, alsof ik dan een belangrijk stukje context mis. Des te gelukkiger ben ik dus als ik er achteraf alsnog even bewust bij stil kan staan door zo’n foto.

In de afgelopen anderhalve week maakte ik niet alleen foto’s in Utrecht maar ook in Rotterdam, Amsterdam en in mijn eigen huis. Op vrijdagavond was ik met Niels te vinden in De Doelen voor een uitvoering van Het Requiem van Mozart door het Philharmonisch orkest, zoals hij het noemde ‘de start van mijn eerder volledig afwezige klassieke opvoeding’ (sorry pap, mam). Hij kwam er op dinsdag mee en omdat de kaartjes zeer goedkoop waren en ik altijd wel in ben voor een vorm van kunst zei ik ja.  Het gen om altijd en overal bij in slaap te vallen als ik niet actief participeer bewees zich helaas weer eens extra hardnekkig, ook ondanks mijn middagdutje van twee uur om mijn slaapachterstand van ochtendcolleges en een avondje dispuut en borrelen in te halen. De laatste tien minuten had ik dus enorme moeite mijn ogen open te houden maar gelukkig vond ik het begin sowieso het fijnst. Ik vond het eigenlijk vooral opvallend hoeveel inhoud er eigenlijk nog in zo’n stuk zit als je ook daadwerkelijk de vertaalde tekst erbij leest; mijn probleem met klassieke muziek is namelijk vaak dat ik niet zo goed weet wat ik ermee moet behalve het als achtergrondmuziek draaien.

Tijdens het voorprogramma (zonder koor) zaten mijn gedachten werkelijk overal en nergens en dat is niet per se omdat ik het saai vind, maar gewoon omdat ik niet actief naar zo’n muziekstuk kan luisteren. Ik denk dat dat al heel anders is als je zelf muzikaal bent aangelegd en meer handgrepen hebt, maar bij mij is dat gewoon niet het geval. Het Requiem zelf vond ik tof omdat Niels me van enige achtergrondinformatie had voorzien zodat ik op specifieke dingen kon letten en ondertussen na kon denken over de tekst. Dan dwalen mijn gedachten alsnog wel af, maar dan tenminste naar gerelateerde onderwerpen (en voor mijn gevoel dus hoogstaandere gedachtes, met nieuwe inzichten in plaats van onnodige informatie) en bovendien heb ik na afloop meer het idee dat ik weet wat ik net gehoord heb. We liepen van Schouwburgplein via de Oude Haven naar Oostplein waarbij ik een paar keer stil bleef staan om het Westmeijerpand, het Stadhuis en de Willemsbrug by night vast te leggen. Tegen twaalven stak ik de sleutel in het slot van ons huis en even later stapte ik mijn bed in met het woord katharsis in mijn hoofd, dat maandag ook in mijn hoorcollege viel.

Die loutering van emoties vind je volgens mij ook op het strand. Even niets, alleen wind aan je hoofd en het gelijkmatige geluid van golven. Dat je even niets hoeft te doen, niet hoeft te praten, alleen maar hoeft te horen en zien. Misschien zit dat ook wel in op een zondagochtend voor het eerst dat seizoen door de wereld bedekt met een laagje rijp fietsen maar dat is toch anders, subtieler. In de rest van het weekend leerde ik voor een tentamen die ik maandagmiddag maakte, waarna ik nog even de stad indook voor een Sinterklaascadeautje van de Lush voor mijn zus dat uiteindelijk overal uitverkocht bleek te zijn. Vier telefoontjes en drie filialen later liep ik de ondergaande zon en de Kalverstraat tegemoet en tegen vijven zat ik in een zwaar gammele sprinter vanaf Amsterdam Centraal naar huis, waar ik mijn gedichten schreef met uitzicht op een rozegekleurde lucht. ’s Avonds vierden we Sinterklaas met het gezin en sliep ik uiteindelijk veel te laat omdat ik nog even wat gedachtes kwijt moest in een goed gesprek.

Op dinsdag sleepte ik mezelf dus naar Utrecht voor mijn ochtendcollege maar daarna stelden twee studiegenootjes me wat vragen over mijn blog voor het blad van onze studievereniging (dit artikel werd nogal enthousiast ontvangen toen ik het deelde op Facebook) en werd ik met MacBook op de foto gezet in de binnenplaats van de universiteit, dingen die ik eigenlijk toch wel zo leuk vind dat ik ook mijn communicatiecollege interessant vond. Ik viel in slaap in de trein, haalde thuis mijn Vlogmasachterstand in, ging ’s avonds naar cath en huilde als vanouds van het lachen toen Niels zijn laatste avond als zeventienjarige bij mij doorbracht. Misschien is dat wel de grootste katharsis. Ik sliep eindelijk weer eens een lange nacht, studeerde even en blogde met kaarsjes aan op mijn collegevrije dag, die ik afsloot met het weerzien van een paar vrienden van de middelbare school aka Niels’ verjaardag. Ik eindigde mijn week met twee laatste colleges, elf uur slaap in twee nachten, Shakespeares The Tempest, een supergezellige dispuutsavond en, op het moment van schrijven van deze laatste regels, een cappuccino en broodje peer-gorgonzola in Utrecht.

Ik heb trouwens het voornemen om in (de rest van) december twee blogposts per week te schrijven, omdat december staat voor een heleboel gezelligheid maar ook de maand van intens donkere dagen en melancholische moods is en dat de moeite waard is.

xxx

3 reacties

  1. Heerlijk zeg, een paar dagje strand! Kan me voorstellen dat je hebt genoten. Tof dat je naar een klassiek concert bent geweest, het Requiem van Mozart is inderdaad mooi, alleen lichtelijk slaapverwekkend soms. Geef mij maar een portie Ravel zoals pas in Tivoli :)
    Ik ben benieuwd naar je blogposts! X

  2. Je doet zoveel leuke dingen! Toffe foto’s, het strand is zo fijn. Vind het wel jammer dat ik dit jaar niet in Zeeland geweest ben terwijl ik daar vorige jaren elke zomer was. Zo’n rustgevende plek :)

Laat een antwoord achter aan Emma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *