Herfstherinneringen

De periode in september en oktober waarin ik niet blogde en eigenlijk ook amper aan mijn blog dacht was vrij uitzonderlijk in mijn blogbestaan. Ik win al een geruime tijd geen prijs meer voor meest regelmatige blogger, maar ook in de weken waarin ik heel weinig publiceer vormen zich zinnen in mijn hoofd die ik in een blogpost zou kunnen gieten als ik geen andere prioriteiten zou hebben en denk ik in loze momentjes na over mogelijke concepten. Het lag in mijn verwachtingspatroon dat dat zou slijten als ik een paar weken achter elkaar met alles behalve mijn blog bezig zou zijn, maar waar ik wel positief door verrast werd was dat ik op een gegeven moment ook weer heel graag wél wilde bloggen. Ik wilde inloggen op mijn blogadmin, een nieuwe blogpost aanklikken, foto’s inladen en er dan gewoon even op los typen.

img_9163b

img_9171b

img_7390b

img_7413b

Dat was toen ik mijn eerste tentamens had gehad en het gevoel had mijn ritme weer volledig terug te hebben gevonden, omdat bloggen daar eigenlijk toch wel heel sterk in is verweven, maar ook toen het herfst werd. De zomer hield lang aan en was zowel in tekst als foto’s ook goed vertegenwoordigd geweest op mijn blog, waardoor ik in de nazomerperiode niet zoveel behoefte voelde om per se het zoveelste zomerse kiekje te delen. Dat lag anders voor de week waarin de zakken van mijn winterjas zich langzaam weer vulden met sleutels, pasjes en lipproducten, de bomen waar ik langsfietste andere kleuren aannamen en mijn sjaal becomplimenteerd werd door meerdere mensen omdat ‘ie zo winters is. Ik at de eerste chocoladekruidnoten, zette de kachel op mijn kamer aan, verdeed mijn tijd met de nieuwe collecties op webshops. Er was duidelijk een nieuw seizoen aangebroken en dat wakkerde een natuurlijke drang tot schrijven aan.

Eén van de redenen daarvan is het overschrijven van de herinneringen van vorig jaar. Dacht ik begin oktober aan de herfst, dan dacht ik aan Oh Wonder, aan mijn profielwerkstuk, aan Amsterdam, aan mijn eerste autorijles, aan een okergeel jurkje, aan Orphan – Toto, aan een dipje, aan zonsondergangen. Dat zijn herinneringen uit 2015, de headlines van oktober en november samen met alle andere dingetjes die bij mij zijn blijven hangen. Bij het schetsen van zo’n seizoen duik ik bijna altijd terug in mijn Spotify-afspeellijstjes, iPhone cameraroll en blogarchief, een combinatie waarmee ik me wonderbaarlijk goed kan wanen in verleden tijden. Een bijkomend gevolg daarvan is dat ik mijn herfst 2015 waarschijnlijk altijd beter zal herinneren dan mijn herfst 2016 als ik tijdens die laatste niets vastleg. Ik koester de herinneringen van vorig jaar net zo goed maar ik denk dat het heel gezond is om niet stil te blijven staan, om opnieuw te bloggen in november en nieuwe herinneringen vast te leggen zodat ik over een jaar terugdenk aan deze herfst. ‘Herfst’ mag dan een vast concept zijn, de invulling die je eraan geeft kan elk jaar weer totaal anders zijn en dat is voor mij een beetje de uitdaging. Ik wilde met ingang van november heel graag schrijven omdat ik me los wilde maken van mijn eigen verouderde associaties van de herfst, mijn idee van de herfst wilde herschrijven om zo vooruit te gaan.

En die herfst zelf – what can I say? Ik weet dat ik altijd iets gevoeliger ben voor een wintermomentje, wat dan net zoals vorig jaar niets meer dan is dan een à twee weken minder lekker in je vel zitten door stress of een vriendschap die niet helemaal lekker loopt, maar wel iets is wat in de zomer eigenlijk nooit op die manier voorkomt. Daar heb ik tot dusver gelukkig nog geen last van gehad, het enige negatieve in mijn mental state is dat ik me kapot erger aan de aanhoudende miezerregen. Voor één college zit ik vier keer op de fiets en dat betekent op zulke dagen dus continu een natte broek (van je natte zadel), natte handen (van je natte handvatten), daardoor ook een natte telefoon die je vingerafdruk niet meer herkent, een natte sjaal (die je niet op een kapstop kan hangen) en nat haar (wat daarna niet meer echt te redden valt). Regen in je ogen betekent bovendien dat je ook niet meer rustig om je heen kan kijken en van je omgeving kan genieten en daarmee is bijna al het fietsplezier in één keer teniet gedaan. Dat wilde ik even gezegd hebben want het blijkt deze hele week nog zo door te gaan (behalve vandaag natuurlijk, op de dag dat ik vrij ben en de deur niet uit hoef) en I’m not sure if I’m ready. 

Verder geniet ik wel van de brandende kaarsjes naast mijn laptop en mijn nieuwe herfstgarderobe. Het was even wennen toen ik op een maandag rond zessen na mijn colleges in het halfdonker naar huis fietste, maar het scheelt dat ik overdag meer buiten kom (namelijk om naar huis of naar een andere locatie te fietsen) en zo meer licht opvang dan toen ik nog op de middelbare zat en een dag lang alleen maar uit het raam kon kijken. In principe hoef ik maar drie keer voor zonsopgang op de fiets te zitten dus hoewel ik drie keer om 9:00 beginnen alsnog een beetje veel vind heb ik verder niets te klagen. Dat het al donker is als ik naar huis fiets vind ik eigenlijk wel wat hebben, als een soort legit excuus om thuis te komen en te chillen in plaats van iets nuttigs te doen omdat de dag toch al ‘afgelopen’ is, alleen als ik ’s avonds nog weg moet en zie dat het al donker is raak ik een beetje ontmoedigd. Is niet heel handig als je student bent met een sociaal leven maar we doen het er maar mee. En het is al een stuk leuker als het niet regent, moet ik zeggen.

So far so good fietste ik op een zwaar zonnige herfstzondag die ik speciaal daarop geselecteerd had door Het Park in Rotterdam met Niels, ging ik naar een concertje, sloot ik mijn eerste twee vakken allebei met een 8 af na een intens saaie week leren en kookte ik met mijn zus een driegangendinertje voor mijn vader. Ik was een week vrij waarin ik onder andere mijn vijfde en zesde boek sinds september las. De eerste vier hoorden bij het vak Moderne Tijd maar alsnog was mijn liefde voor boeken weer zodanig aangewakkerd dat ik me de zaterdagochtend na mijn tentamenweek met een identiteitscrisis in de bibliotheek bevond. Uiteindelijk las ik Naamloos van Pepijn Lanen (Faberyayo/De Jeugd) en Altijd Vrolijk van Anke Kranendonk, twee goede keuzes. Die week vulde ik verder op met een dagje Amsterdam met Niels, een middagje shoppen in Rotterdam met mijn moeder en dispuut (zoals elke donderdagavond) en sloot ik af met een weekendje Katwijk met drie meiden uit mijn dispuut en een lofprijzingsdienstje in Rotterdam.

Ondertussen heb ik mijn eerste colleges van mijn nieuwe vakken gehad, en zijn de plannen voor Sinterklaas bij ons thuis ook al gemaakt. Dat herinnert me eraan dat we met een sneltreinvaart op 2017 af rijden. 2017 zelf vind ik niet zo’n punt, wel dat januari 2016 al bijna een jaar geleden is. Het voelt – ook door de weersomstandigheden die nu hetzelfde zijn, de zomer voelt wat dat betreft verder weg, maar toch – als eergisteren dat ik achter mijn bureau zat en deze blogpost schreef. Ik weet dat er veel gebeurd is in de tussentijd, dat ik een rijbewijs en een vwo-diploma rijker ben en heel veel nieuwe mensen heb leren kennen, en toch kan ik er met mijn hoofd niet bij dat er dan alweer een heel jaar voorbij is.

Tijd om wat herfstherinneringen vast te leggen dus.

xxx

4 reacties

  1. Leuk artikeltje, je zit er lekker in merk ik wel! En zolang jij maar geniet van alles wat je doet, maakt het niets uit dat je niet meer zo regelmatig blogt, toch? En ja, 2016 is al gewoon bijna voorbij, niet te geloven gewoon!

  2. Ik sluit me ook aan bij wat Emma zegt, haha. Fijn dat je weer zo makkelijk kon beginnen met schrijven! Ik heb aan het begin van het schooljaar (en ook het begin ook even geen behoefte gehad om te schrijven, maar toen ik alles een beetje op een rijtje had kreeg ik er vanzelf weer zin in. Mooie foto’s en mooie eerste cijfers heb je gemaakt / gekregen! En ik kan ook niet helemaal geloven dat er alweer bijna een jaar voorbij is….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *