La vie de France: homewards

img_7866b-2

img_7860b-1

img_7861b-2

naamloos-1-2

img_7872b-1

img_6633-1

img_7929b-2

26 juli 2016

Ook wel: een eeuwigheid geleden. Toen het geluid van ritsen me nog niet, zoals het de overige elf maanden van het jaar doet, ten onrechte deed denken aan een tent. We wandelden nog even door het dorpje, waar ik mijn favoriete straatje ontdekte en mijn vader hoe lastig fotograferen is, navigeerden naar een kruispunt in plaats van een Carrefour en belandden tussen de zonnige maïsvelden. Uiteindelijk kochten we toch nog wat Franse kaas en toetjes en rende ik een paar uur later heen en weer naar een punt waarop ik de zon enigszins goed kon zien ondergaan tussen mijn Monopolybeurten in. De volgende dag rolde ik de auto in met een boek waar ik me bijna misselijk at aan naturel chips tijdens een file in België en na een uurtje of zeven mijn favoriete foto van het jaar maakte, namelijk die van mijn geregenpakte en enigszins beteuterend kijkende ouders voor de caravan tijdens het uitruimproces.

Het was, ondanks het feit – en dat wil ik toch even gezegd hebben – dat ik geen bizar mooie zonsondergang heb meegemaakt en vastgelegd (wat altijd nogal jammer is voor mijn fotodatabase), absoluut een fijne vakantie. Ik zag Cannes, Monaco en Saint-Tropez, maar ook schattigere of minder bekende steden als Saint-Jeannet, Vence, Port Grimaud en Bourg-en-Bresse en daarnaast heel veel zwembad en strand en bergen. Ik verslond zeven boeken, schoot honderden foto’s, bracht vierduizend kilometer in onze Golf GTI door. Het was heerlijk om in drie weken even echt weg te zijn, weer iets meer van de wereld te zien en ondertussen volop te ontspannen om daarna met een gezonde gloed en een lichaam vol tanlines m’n eerste cappuccino sinds tijden aan m’n bureau te drinken, nadat ik al m’n zomerjurkjes in de inmiddels uitpuilende wasmand had gegooid.

Daarmee komen we al weer iets dichter bij de realiteit. Hoe mooi mijn Frankrijkweken immers waren, ze zijn ook alweer ruim twee maanden geleden en ik moet toegeven dat bij het schrijven van bovenstaande alinea’s mijn geheugen dan ook een belangrijkere functie had dan mijn gevoel. Een beetje geheugentrainig is oké maar je mag ook weten dat ik in de afgelopen weken al meerdere keren opnieuw dat gevoel had als toen ik vanuit Frankrijk weer eens achter mijn bureau zat, namelijk met heel veel zin om te delen wat zich had voorgedaan in mij leven – behalve dan dat ik een beetje vast was gelopen in het bloggen en het idee voor een nieuwe blogpost altijd vrijwel direct in het gat tussen de publicatiedatum van mijn laatste blogpost en de huidige datum verdween. Ik had het een tijdje echt te druk om mijn laptop erbij te pakken, maar daarna was ik a. bloggen zo ontwend en wilde ik b. zoveel tegelijk delen dat het gewoon even niet lukte. Wat jullie nu lezen is dan ook het product van een innerlijke aansporing omdat ik het te zonde vond om Frankrijk af te raffelen maar stiekem nog vijf keer meer zin heb om jullie mee te nemen in het avontuur dat Utrecht heet en ik al eventjes beleef.

Homewards & blogwards, dus.

xxx

5 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *