I’m doing good

img_9261d

img_9312b

img_9234b

img_9269d
img_9307b-1

September was geenszins de septembermaand zoals ik die de afgelopen jaren heb ervaren. Ik kon het nonchalante nieuwe begin, het opgeruimde ritme na een zomerperiode altijd goed waarderen, maar dit keer bleek het misschien wel een van de heftigste periodes uit mijn leven te zijn. In mijn laatste vakantieweek was ik al direct twee avonden in Utrecht te vinden, één avond met mijn noviciaatsgroepje en één avond op de disputenmarkt, en dat tempo bleef nog gedurende vier weken aanhouden. Binnen mijn vereniging is een disputenstructuur wat wil zeggen dat iedereen in een dispuut terechtkomt en om je favorieten eruit te kunnen filteren van de 26 bestaande disputen kon je met leden praten op de disputenmarkt, om vervolgens bij acht gekozen disputen langs te gaan. Onwijs leuk, maar de oriënterende fase waarbij je op één avond telkens twee uur lang in een onbekende groep zit waar je bovendien een beetje een goede indruk van wil krijgen door met veel mensen te praten is ook gelijk vrij intens. Ik had in die periode ook nog eens een virusje opgepikt dat rondging onder mijn lichtingsgenootjes (bijkomend gevolg van een week weinig hygiëne als je het mij vraagt) waardoor ik snipverkouden was en na een kwartiertje praten op de borrel met leden van disputen mijn stem alweer kwijt was, zeker omdat de sociëteit in die periodes megavol stond. Geloof mij: dat is niet geheel handig. En ook niet snel over, als je zowel dinsdag als donderdag aanwezig bent en niet zoveel tijd hebt om te slapen.

Daarnaast ging ik naar een eerstejaarsetentje met studiegenootjes, een invaltrainig op de sociëteit, en – toen ik toch al zoveel avonden weg was dat het ook niet meer uitmaakte – een avondje naar de kroeg met Niels en andere vrienden. Ik sloot de zomer af met een barbecue bij Mar met Niels en Tom, ging naar de Nacht van de Poëzie (waarover nog wel meer), en de dag voor de dispuutsindeling bekend werd gemaakt at ik nog een laatste keer met mijn noviciaatsgroepje. Van tevoren had ik wel het idee dat het misschien lastig zou zijn om te kiezen wat goed bij me zou passen, voornamelijk omdat ik in de eerste vier jaar van mijn middelbareschooltijd totaal andere vrienden had dan in de laatste twee jaar, maar toch kon ik uiteindelijk redelijk op gevoel afgaan. En: elk dispuut is uiteindelijk ook nog super gevarieerd, maar dat merk je pas als je er onderdeel van uitmaakt.

De twee dagen tussen de definitieve indeling en het begin van het dispuutsweekend in waren niet mijn favorietjes. Ik had net het idee een ritme ontwikkeld te hebben en een beetje gewend te zijn maar vrijdag de drieëntwintigste was juist opnieuw een groot vraagteken aangezien een dispuutsontgroening ook een ding is. Bovendien was je nu geen rondfladderende aspi meer maar was het definitief, een druk die ik onbewust ook ervoer. Ik weet nog dat ik in de trein zat met mijn slaapzak en rugzak toen Niels me een of ander zielig verhaal appte over een kindje met kanker en ik had het op dat moment echt gehad met alle nieuwe en onbekende dingen. Van de christelijke muziek die ik expres opzette raakte ik dan ook alleen maar geïrriteerd want ik was even niet blij, ik had helemaal geen behoefte om te luisteren naar mensen die Gods goedheid bezongen. Ik snapte niet waarom ik bij mijn tweede keuze terechtgekomen was in plaats van bij mijn eerste keuze, niet omdat ik niet bij mijn tweede keuze terecht wilde komen, maar omdat ik bij mijn eerste keuze (voor mijn gevoel) een duidelijker beeld had en me er meer op ingesteld had dat ik daar bij terecht zou komen om logistieke redenen. Ik had al zoveel nieuws over me heen gekregen en ik was gefrustreerd dat ik, juist nu ik het wel genoeg vond, niets merkte van een vaderlijke hand die ik vast kon pakken. Waarschijnlijk door mijn eigen boosheid, maar die vond ik zelf alsnog terecht.

Natuurlijk viel het mee en waren de zaterdag en zondag verder gewoon chill, bedoeld om je dispuut alvast iets beter te leren kennen. Mijn vijf lichtingsgenootjes zijn onwijs leuk en lief en toen ik op zondagavond thuiskwam was ik voldaan, hoewel ook een beetje stressed. Op maandagochtend rolde ik namelijk weer gewoon de collegebanken in en in drukke periodes zijn weekenden waarin ik even thuis ben en niets hoef me juist veel waard om m’n balans weer terug te krijgen. Gelukkig weet ik ook dat ik het, hoewel ik het zelf minder prettig vind, prima aankan en me er gewoon even overheen moet zetten. Bovendien was er al snel iets anders wat de aandacht opeiste: op de mooie datum van 27 september (stiekem ook gewoon de trouwdag van mijn ouders) werd ik, samen met 140 andere lichtingsgenootjes, officieel geïnstalleerd als lid van Navigators Studentenvereniging Utrecht, ook wel NSU. De ALV vond plaats in de Domkerk en het was bovendien de eerste keer dat ik een dispuutsjasje aan had en stiekem waren we allemaal gewoon retetrots.

Wat daarop volgde was de eerste dispuutsavond en nog geen week later mijn eerste (deel)tentamens die ik succesvol maakte met een 7,2 en een 8,7. Ik stapte na mijn tweede en laatste tentamen in de trein, fietste vanaf het station naar de kerk en kon voor het eerst in het seizoen en catechisatie-avond bijwonen. Daarna had ik bij gebrek aan avondeten zoveel honger dat ik met Niels doorfietste naar de MacDonalds en lachte tot mijn mascara onder mijn ogen zat. Een dag later at ik bij Nienke op haar kamer en waren we het erover eens dat de rust eindelijk een beetje wedergekeerd was, dat je nu weer een week vooruit kan kijken en plannen in plaats van per dag moet leven. Het is niet alsof het leven nu nooit meer hectisch is, maar ik heb veel meer het idee dat ik in charge of things ben en dan kosten ze me veel minder energie (waardoor ik er uiteindelijk meer energie aan overhoud). Je bent vrijer in wat je onderneemt, aangezien je niet meer in het eerstejaarstraject zit, en weet een stuk beter in wat en wie je moet investeren. Als ik nu een gesprek met een dispuutsgenootje heb op de borrel weet ik dat dat niet alleen leuk maar ook nog opbouwend is, omdat ik zeker weet dat ik diegene nog tegen ga komen.

Conclusie: het leven is heftig als alle mensen om je heen nieuw zijn, je reis nieuw is, de stad waar je in studeert voor jou nieuw is, je daginvulling nieuw is, het onderwerp dat je studeert nieuw is, de manier van studeren nieuw is en de cultuur waarin je je bevindt gedeeltelijk nieuw is. Ik heb in september veel dingen gedaan en ook wel echt genoten, want het waren ook veel leuke dingen, maar ik kan er slecht omheen dat ik nou eenmaal niet zo van wennen houd. Toch was het het ruim waard: ik heb nog steeds veel te ontdekken, maar er is ook al zoveel gewend. Ik fiets inmiddels dagelijks en op de automatische piloot door Utrecht in winterjas, sjaal en Herschel op een heerlijke stationsfiets and I love it – zozeer dat ik mezelf heb aangeleerd altijd een blik opzij te werpen als ik langs Neude fiets voor een klein Utrecht appreciation momentje. I’m doing good, very good.

xxx

PS: Het kettinkje op de foto’s heb ik gekregen van Happiness Boutique. Ik draag superweinig sieraden, met als enige uitzondering dit soort kettinkjes omdat ik die wel bij mijn outfits vind passen en gewoon heel mooi vind. Hij kan ook nog wat langer, ik draag ‘m hier vrij kort, maar ik vind het juist wel nice dat ik ‘m zo ook kan dragen bij blousjes (Monki) zonder dat het rommelig wordt. Het is de Golden One Statement necklace en als je deze of een van hun andere kettinkjes (of iets anders, uiteraard) wil shoppen kun je de code ‘hesterly’ gebruiken voor 10% korting (boven €19, tot en met 4 december). De producten zijn niet heel goedkoop, maar de verzending is in elk geval wel gratis en ik ben er – oprecht – heel blij mee :)  En ik had dus gewoon wel op allebei m’n wangen evenveel blush maar dat kwam door de belichting niet zo lekker over op de eerste foto.

4 reacties

  1. Heerlijk om te lezen over je studentenleventje :) Ik vind het trouwens wel mooi (en fijn) dat je er zo eerlijk over bent, ook dat het soms gewoon even teveel en te druk is omdat het allemaal nieuw is. Fijn dat je nu wel wat meer bent ‘geland’ en het zo naar je zin hebt. En natuurlijk dat het contact met je vrienden en vriendinnen gewoon zo goed is en dat je ook zoveel nieuwe vrienden maakt :)

  2. Wat leuk om te lezen dat je inmiddels een beetje bent gewend aan je studentenleven en weer wat meer rust hebt :) In het begin kan het inderdaad wel heel veel ‘nieuw’ zijn, je zou bijna niet aan studeren toekomen haha.

  3. Ik vroeg me al af waar je bleef en hoe het met je ging, haha. Fijn om te horen dat het goed gaat, en ja dat studentenleven lijkt me ook best wel wennen! Maar uiteindelijk geloof ik niet dat je terugverlangt naar de middelbare school, of wel soms? ;) X

Laat een antwoord achter aan Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *