Beginnen bij het begin

Heb ik één ding over mezelf geleerd, dan is dat wel dat ik ontzettend reflectief ben ingesteld. Lang van stof daardoor, ook, want als je me vraagt hoe ik iets vind kom ik negen van de tien keer eerst met een inleiding waarin ik alle eerdere ervaringen met het genoemde fenomeen beschrijf, om uiteindelijk toch uit te komen bij de huidige situatie. Verklaar me voor gek maar in mijn hoofd heeft alles gewoon een voorgeschiedenis die in allerlei opzichten bepalend is voor het gevolg en ik vind het bovendien ook heel leuk om die linkjes te kunnen leggen. Mijn voorliefde voor bloggen houdt daar ongetwijfeld verband mee (maar dan in omgekeerde versie), want stiekem doe ik niets anders dan mijn leven documenteren om het achteraf terug te kunnen zien en bepaalde ontwikkelingen of karakteristieken te herkennen. Waarom ik dat hier kwijt wilde weet ik niet meer precies, maar ik gok als uitleg voor het feit dat het me gewoon niet lukt om vijf weken volledig te verzwijgen, ook al zijn ze wat langer geleden en misschien wat minder relevant. Ik zeg misschien want het kan dus zomaar zijn dat ik hier een keer naar terug wil verwijzen en de relevantiewaarde wel vet hoog blijkt te zijn. Daarnaast horen er allemaal leuke en nog nooit eerder vertoonde snapshots bij dus ik neem jullie even in vogelvlucht mee.

picmonkey-collage-2

Bij de twee weken na Frankrijk is dat niet moeilijk: ze zijn gemakkelijk te beschrijven, aangezien ik weinig ondernam. Klinkt sneuer dan het is, want het was juist precies mijn bedoeling. Op vakantie realiseerde ik me dat ik na het leren voor mijn examens en mijn examens zelf eigenlijk direct vijf weken full time was gaan werken en daarna na één week vol afspraken mijn thuis alweer had ingeruild voor een camping en dat ik dus nog maar weinig tijd had gehad om me überhaupt te kunnen vervelen, mocht ik daar behoefte aan hebben gehad. Vandaar dat ik in week één alleen bij mijn opa en oma at met ons gezin, een reünie met Niels hield, naar een verjaardag ging, die van mijn moeder vierde, Finding Dory in de bioscoop zag met mijn zus, rijles had in een Audi (ja, dat is noemenswaardig als je een automeisje bent) en nog een vriend zag.

De tweede week pastte ik een dag op, had ik nog meer rijles, haalde ik ijsjes met mijn ouders, lunchte ik op een zwaar regenachtige dag (maar echt) met Marjolein bij Bagels & Beans en sliep ik slechter dan ik in jaren heb gedaan maaaaar haalde ik alsnog op het heuglijke moment van vrijdag 12 augustus 9:25 mijn rijbewijs. Ja, dat wilde ik misschien iets grootser brengen dan zo tussen neus en lippen door want ik was er gewoon wel intens gelukkig mee (en dat ben ik nog steeds), maar ik wilde het ook wel even melden. Na wat innerlijke vreugdedansjes op het gemeentehuis logeerde ik een nachtje bij Hannah, de volgende avond gingen we naar een gezellig zomerschuurfeestje en dat waren oprecht alle hoogtepunten. In de tussentijd bingewatchte ik De Fractie, een Nederlands politiek drama, sliep ik zoveel als ik wilde en stopte ik heel veel tijd in foto’s bewerken en Frankrijkblogs schrijven. Uit elke sociale aangelegenheid haalde ik superveel energie omdat ik alleen geselecteerde, echt leuke dingen deed maar ondertussen waren het ook twee weekjes all by myself en dat was precies wat ik nodig had.

picmonkey-collage-3-2-2

Mijn zomer verplaatste zich daarna voor een midweekje naar Utrecht. Samen met Rosanne, Marolise en Sanne sliep ik vier nachten in een heel mooi appartement waar ik na een frisse ochtenddouche het balkon op kon stappen voor een prachtig uitzichtje over de stad en we elke ochtend ontbeten met appeltaartyoghurt en de balkondeuren open. Over de UIT zelf heb ik misschien wat minder te zeggen, vooral omdat ik het op sommige vlakken een beetje een ongemakkelijke gedachte vond dat je een week op moet trekken met mensen die je nog nooit gezien hebt en waarschijnlijk ook nooit meer gaat zien. Om dat leed iets te verzachten besloten we al op dag één om met z’n vieren ons ietwat saaie groepje te verruilen voor die van twee mentoren die we via via kenden en al lid waren van de studentenvereniging waar Roos, Mar en ik ons bij inschreven.

De week vulden we met etentjes, rondleidingen bij het corps, lasergamen, zoveel mogelijk gratis eten scoren op de UIT-markt, roeien bij Triton, bowlen, rondhangen in parken, boodschappen doen en verder heel veel door Utrecht fietsen. De temperatuur lag nog elke dag tegen de 25 graden en dus beleefden we ook een paar zorgeloze zomernachten waarin we naar feestjes in onze (toen nog) toekomstige sociëteit gingen, even langswipten bij Tivoli, meezongen bij Tante Joke Karaoke of tot 4:00 in de Woo waren (nadat ik mijn 18- bandje had weten te bedekken).

De laatste dag was vervolgens, zoals wel vaker in mijn geval, een van mijn favorieten. Daar zit een logica achter: op de laatste dag hoef ik me allereerst geen zorgen meer te maken over ‘de rest van de dagen’, en ik begin in te zien wat ik misschien ga missen – en dat extra te waarderen. Zo bedacht ik me, terwijl ik na een latte bij Bar Beton met Mar en Roos door de binnenstad liep, hoe ik de weg al begon te weten, hoe ik zoveel gezien had van Utrecht in een paar dagen en hoe ik de stad niet alleen in theorie maar ook in praktijk adoreerde. Drie dagen warmte vond ik bovendien genoeg evidentie om een kort broekje aan te trekken en dus fietste ik rond alsof ik hier ook gewoon mijn zomer spendeerde, at ik pizza in het Griftpark met mensen waar ik na vier dagen eindelijk een beetje connectie begon te voelen. Niets leuker dan die eerste dieptegesprekken met mensen waarbij je bovendien, als je goed kijkt, bepaalde trekjes in iemands gezicht begint te herkennen. Ergens na twaalven – het tempo was er duidelijk een beetje uit – begaven we ons voor de laatste keer naar de stad, waar Mar en ik uiteindelijk nog wat langer bij Tivoli’s Singlefeestjes bleven hangen. Vrijdag stapte ik met al mijn spullen weer in de trein terug naar huis en hield ik een race tegen de klok om mijn rijbewijs nog op te kunnen halen.

En daarmee kwam er, zo ongeveer, een einde aan de zomer zoals ik die kende. Na een rustig weekend moest ik toch echt aan de ‘kennismakingstijd met licht ontgroenend karakter’ geloven. Af en toe, als ik ’s avonds in het donker door de Boothstraat fiets en het licht regent, herinner ik me opeens weer hoe ik daar op die bewuste eennalaatste maandag van augustus nog voor zes uur ’s ochtends uit de auto stapte en onwetend met rugzak om in die miezer naar Janskerkhof liep met Marolise. Mijn noviciaatsweek is er een waarover ik weiger te schrijven in metaforen of met ander verhullend, poëtisch taalgebruik, gewoon omdat het eigenlijk redelijk vervelend was. Op de eerste dag vroeg ik me gedurende de hele dag af waar ik vredesnaam aan begonnen was en of ik dit er echt voor over had en die momenten waren er wel meer, waardoor ik mijn vooraf bedachte principe dat elk uur dat voorbijgaat er weer eentje is al vrij snel toepaste. Daar konden mensen later nog al eens om lachen (ik incluis), maar geloof me, op het moment zelf was het een prima tactiek. Het jammere is dat ik er natuurlijk niet teveel over kan zeggen maar wel dit, namelijk dat het een super rare ervaring is om in een ‘wereld’ te leven waarin alle rollen omgedraaid zijn, je geen invloed hebt, bovendien geen idee wat je gaat doen of hoe laat het is en vierentwintig zeven in groepsverband functioneert.

Het is dan ook bizar en bij vlagen zwaar maar aan de andere kant waren er ook geestelijke momentjes, vertrouwenspersonen en momenten waarop je even met mensen kon praten of lachen wat het allemaal een stuk minder erg maakte. Het was geen leuke (mid)week, maar de scherpe kantjes gingen er al snel een beetje vanaf zodat ik ook weer van een zonsondergang (het was trouwens ook elke dag dertig graden) die ik toevallig zag kon genieten. Van tevoren zag ik het vooral een beetje als een persoonlijke test, omdat ik gewoon heel benieuwd was hoe ik het zou doorstaan, maar in de week zelf merkte ik pas echt wat het nut ervan was: binnen een paar dagen word je tot een lichting en bovendien toegewijd aan de vereniging gemaakt. Dat gaat niet zomaar – ik heb me zeg maar echt een noviet gevoeld – maar wel zonder persoonlijke vernedering of lichamelijk contact. Dus kort gezegd: ik zou het niet graag nog een keer doen, maar het is zo’n specifiek iets dat je het aan de ene kant al snel weer vergeet en aan de andere kant juist heel veel herinneringen deelt met anderen en het is het bovendien wel gewoon heel erg waard. Geen trauma’s aan overgehouden dus en genoeg om achteraf om te kunnen lachen.

picmonkey-collage-2-2

Mijn augustus maakte ik vol met een eerste kennismaking met disputen en een introductiekamp met eerstejaars studiegenootjes van mijn opleiding (zoveel met spullen en slaapzakken en matjes gesleept niet normaal). In eerste instantie had ik daar niet zoveel behoefte aan, tot ik me bedacht dat het best handig is om het academisch jaar te starten met iets minder druk om mensen te leren kennen. Dat academisch jaar startte op 5 september, maar trapte ik voor mezelf eigenlijk al af op zondagavond middernacht toen ik besloot nog even in te loggen op Blackboard en de studiehandleidingen van mijn beide vakken las en gek werd omdat het allemaal veel te ingewikkeld en hooggegrepen klonk. (De kortsluiting was zeg maar compleet toen ik las dat bij hoorcolleges Moderne Tijd digitale hulpmiddelen verboden zijn en ik me afvroeg in wat voor middeleeuwse studie ik beland was.) Ik weet nog dat ik lichamelijk echt he-le-maal op was toen ik maandag rond etenstijd thuiskwam, dat dat niet door het beklimmen van de Dom kwam en ik me een beetje zorgen maakte waarom ik het zo slecht trok, dus het fijne van achteraf schrijven is dat je kunt zeggen dat het allemaal goed is gekomen. Hoewel dat wel een vrij slechte cliffhanger is.

xxx

PS: Happy four years of hesterly.nl! 

8 reacties

  1. Heerlijk om weer eens in een studentenleven ’te duiken’ – je doet het veel meer dan ik haha. Ik kwam niet verder dan een introductiekamp van de studie geschiedenis met iets teveel bier ;) Ik vond mijn studie in het begin ook erg zwaar, je hebt geen idee wat je kan verwachten en alles van één vak en dus meestal één of hooguit twee tentamens is net zoveel als je hele examen van de middelbare school :’) Maar je groeit erin, dus ik denk dat het bij jou ook wel goed gekomen is / gaat komen :)

    En ooooh Utrecht <333

    1. Haha ja, dat was ook wel deels de reden waarom ik in eerste instantie niet zo’n zin had in dat introkamp. Onze studievereniging is ook heel erg leuk maar wel gedeeltelijk meer gericht op zuipen dan ik (hoewel dat kamp zelf wel prima was). Over m’n studie: het valt me eigenlijk qua zwaarte juist wel heel erg mee, maar op die vooravond had ik eigenlijk al drie/vier maanden niet meer ‘geleerd’ en dacht ik opeens oooh uni kan ik dat wel haha. Niet heel representatief gelukkig. En je zal aankomende week nog wel iets meer lezen over m’n studie etc hier :) (moet nu eigenlijk wel leren want dinsdag en donderdag tentamens maar ehh)

  2. Leuk op te lezen! Ik herken veel :) Ben overigens wel benieuwd naar voor welke vereniging je hebt gekozen! En de studie is Nederlandse Taal en Cultuur, toch? Geniet van je nieuwe leventje en succes met alles :)

    1. Leuk! Welke studie doe je en waar? Nederlandse Taal en Cultuur it is inderdaad. En oja, ik zie nu dat ik dat er helemaal nog niet in heb gezet haha, maar ik ben lid geworden bij Navigators Studentenvereniging Utrecht (ofwel: NSU), een christelijke vereniging met ongeveer 550 leden. Thanks en jij ook!

      1. Ik studeer rechten, in Nijmegen :) Ah Navigators, helemaal leuk! Ik zat heel erg te twijfelen tussen die en een andere (uiteindelijk is het toch die andere geworden ;)). Thanks! :)

  3. Elke keer als ik een foto van jou zie, denk ik dat je er nog mooier op geworden bent. Ik ben er echt jaloers op, hoe goed jij je in je vel schijnt te voelen, op een heel authentieke wijze dan ook nog.
    Ten tweede: hoorcolleges zonder digitale hulpmiddelen zijn echt wel oké hoor. Meer zelfs: ik weiger met een laptop naar de les te gaan. Ik vind het onbeleefd voor de prof (die verdient een beter zicht dan een rij van laptops) en bovendien schrijf ik sneller en gestructureerder op papier. Het is echt niet de bedoeling alles letterlijk te noteren – dan was een boek immers beter dan een hoorcollege. Je zal dat wel leren, om goed en efficiënt te noteren, dat is voor iedereen ook anders natuurlijk. Het duurt wel een paar jaar, bij mij toch, maar dan heb je ook wat. Die vaardigheid gaat volgens mij een leven lang mee.
    Ik ben trouwens niet de enige die daar zo over denkt, kijk maar. Yra Van Dijk (die echt cool en goed is) heeft er een genuanceerde redenering over:

    http://www.volkskrant.nl/tech/hoogleraar-verbiedt-laptops-in-college-alsof-ik-tegen-een-muur-van-zombies-praat~a4382446/
    en een link van Van Dijk zelf:
    https://medium.com/@cshirky/why-i-just-asked-my-students-to-put-their-laptops-away-7f5f7c50f368#.tjg3uf800

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *