La vie de France: Bourg-en-Bresse

 25 juli 2016

Het was voorlopig de laatste Franse stad waar ik doorheen liep, maar zou uiteindelijk bepaald niet de laatste dag van mijn zomer zijn waarop ik omgeven werd met temperaturen tegen de dertig graden. Bourg-en-Bresse was in feite de afsluiter van ons Frankrijkavontuurtje, misschien geen stad die per se op ons to visit lijstje stond naast Monaco, Saint Tropez en Cannes, maar wel eentje waar ik uiteindelijk graag de foto’s nog even van bekijk. We hoefden niets en verwachtten niets; het was vooral dat ik het mezelf intussen weer aangeleerd had alles vast te leggen. Aan het einde van een straat prijkte een kerktoren tegen een lichtblauwe lucht, de zon klom achter de mooiste gebouwen vandaan, en ik wist precies hoe ik de fontein vast wilde leggen.

Bij het bewerken van de foto die ik nam in de kerk moet ik direct denken aan mijn docent Moderne tijd, die vertelde dat zijn vrouw hem elke zomer elke kathedraal insleept maar hij bij elk Jezusbeeld alleen maar kan denken dat het dezelfde is als in de vorige kerk. Terwijl de wind door de zomer waaide, dronk ik een colaatje op een schattig terrasje. Onverwacht was mijn haar nog veel blonder – of, in het zonlicht, eigenlijk tegen goud aan – gekleurd door de zon. We picknickten voor de zoveelste keer en nu op een uitgestrekt grasveldje voor de kathedraal even buiten de stad die we eigenlijk al vanaf 9:00 zochten maar op een andere plek verwacht hadden, ik opnieuw met een stokbroodje makreel.

Het oude klooster was groot, mooi, licht. Als ik iets tof vind dan zijn het wel hoge gebouwen die een soort ingebouwde, maar niet volledig afgescheiden bovenverdieping hebben en dus huppelde ik ook even over de ballustrade. Dat er concertspullen in de allergrootste zaal vond ik eigenlijk nog het meest jaloersmakend want het was inderdaad een perfecte locatie voor, nou ja, wat dan ook. Boven raakte ik de weg (en mijn ouders) kwijt in de schilderijencollectie, maar stond ik ook opeens oog in oog met de vertolking van Dantes vertolking van de hel. Kilste schilderij dat ik ooit heb gezien en dat kan komen door mijn beperkte kunstkennis en de grootte van het doek maar toch vooral door wat ik op dat moment zag.

Na twee uurtjes had ik het hoe dan ook toch wel een beetje gezien, want het was nog altijd warm en ik opeens moe, dus viel ik vrijwel direct in slaap op de achterbank. We waren gewend geraakt aan onbekende steden, aan dertig graden, aan muren die er vijfhonderd jaar geleden ook al stonden, aan elkaar, aan elke dag blote benen met muggenbulten en Nikes.

En het was bijna tijd om naar huis te gaan.

xxx