La vie de France: Sillans-la-Cascade

IMG_6862c

16 juli, 17 juli en 18 juli 2016

Fast forward! Of nouja, eigenlijk stop ik ‘maar’ drie dagen in één blogpost, maar het voelt als een nog grotere sprong in de tijd aangezien we ons naar camping nummer twee (of eigenlijk vier maar dat wordt te ingewikkeld) verplaatsten. Met een heel klein beetje pijn in mijn hart maakten mijn moeder en ik op zaterdagochtend onze buitenbadkamer schoon terwijl mijn zus en mijn vader op weg naar het vliegveld waren om mijn zwager daar af te zetten. Voor hem zat zijn vakantie er alweer op, wij reden in een uurtje of drie door naar Le Cannet-des-Maures, ten westen van Saint Jeannet. Mijn weerapp gaf al ruim twee weken aan dat de temperatuur daar gewoon standaard boven de 30 graden was en die temperatuur nam ik even in me op terwijl ik mijn benen over de rugleuning van de bijrijdersstoel legde toen mijn vader en moeder bij de receptie waren.

De plek die we toegewezen kregen was groot en zonder directe buren, pretty much our thing, en binnen een paar uur hadden we alles neergezet, het zwembad verkend, boodschappen gedaan en gegeten. Tot middernacht werd er een karaokefeestje gehouden dat over de hele camping te horen was maar gelukkig zongen ze toen ik in mijn tent lag (jaaa voor middernacht) La Maladie d’Amour, een nummer uit de film La Famille Bélier dat altijd sprankjes geluk bij me oproept waardoor ik er geen problemen meer mee had. Ik verzond er een spraakberichtje van naar Niels, glimlachte, draaide me om en viel in slaap.

Op zondagochtend overtrof ik mezelf (grapje, ik ben ook weer niet zo onsportief) en deed ik samen met mijn zus en moeder mee met aquafitness. De rest van de dag was het inderdaad heet dus we zwommen en ik werkte aan mijn tan terwijl ik een boek las van Sarah Dessen dat ik zes jaar terug waarschijnlijk ongelooflijk graag zelf had uitgebracht maar nu in de categorie ‘haha leuk maar ik ben hier te kritisch voor’ valt. Wel braaf alle vierhonderd pagina’s gelezen, ‘cause that’s how we do. ’s Avonds reden we tijdens de zonsondergang naar een meer, dat was alleen iets minder mooi dan verwacht. Het golden hour was wel heel aanwezig door de sterke zon maar geen wolkjes in de lucht dus helaas ook geen verdere mooie foto’s. We zaten nog even aan de kant, tot de zon echt achter de berg verdween en het direct kouder werd.

Daarna gebeurde waar ik in de hele vakantie het minst enthousiast over was: toen mijn vader de auto even stilzette aan de kant van de weg en ik uitstapte voor een laaste zonsondergangsfotootje werd ik belaagd door waakhonden. We stonden op een oprit van een wijngaard, zo bleek, en ik snap dat je je wijngaard moet bewaken enzo maar doe dat alsjeblieft niet met twee grote honden die ook als je niet bang bent voor honden al heel bedriegend zijn en acht keffende chihuahua’s ie overal zijn waar je een voet neer wil zetten zodat je amper nog kan lopen. Het leken er steeds meer te worden dus ik heb de autodeur nog nooit zo hard achter me dichtgetrokken, echt helemaal niet oké. Zelfs toen we doorreden moest je nog uitkijken waar je reed omdat ze overal voor en naast je auto drentelden totdat er zich een splitsing aandiende en ze weer terug naar huis renden. I was not amused.

Maandag reden we naar Sillans-la-Cascade, een plek die volgens mij niet bijzonder trots was op z’n watervallen want samen met een Frans gezinnetje duurde het ruim een halfuur voor we de goede weg hadden gevonden. Na een kilometer of twee lopen inclusief wat trappen kwamen we uit op een plateau waar je recht voor de waterval en het blauwgroene meertje eronder stond. Wat je niet ziet op de foto is dat het de plek met de hoogste toeristendichtheid is die ik de gehele vakantie heb bezocht, dus in stilte rustig chillen was er niet bij, maar het was wel de moeite waard om te bekijken. Overigens: wat ik niet snap zijn alle recente foto’s zoals hier en hier en deze video van mensen die overduidelijk een dagje hebben uitgetrokken om daar te gaan zwemmen terwijl dat ons nadrukkelijk werd verboden en ik ook niemand in het water heb gezien. (Is trouwens wel heel leuk om je via die pagina’s zonder schaamte te verdiepen in het leven van total strangers.) Misschien is het een insidersdingetje en waren er nog heel veel plekken en ingangen waar het gewoon begaanbaar was, hebben we de volgende keer nog wat nieuws te zien.

’s Middags lagen we aan het zwembad op zoek naar verkoeling tot de lucht tegen vieren opeens heel aparte kleuren aannam. Terug bij de caravan was de zon knaloranje maar bedekt door grijze wolken, was het donker, en lag de grond vol oranje schaduwen. Super gek maar niet veel later kwamen we erachter dat het door bosbranden kwam (het was die dag dat de weg naar Perpignan was afgesloten). De dikste grijze wolken trokken geleidelijk aan wel weer weg, maar er vlogen nog de hele avond en de twee dagen daarna blusvliegtuigen over en weer. Daarnaast voelde je gewoon dat het extra warm was, dwarrelden er asdeeltjes uit de lucht en hing er een lichte brandlucht. Beetje vreemd gevoel, wel weer een ervaring rijker, zullen we maar zeggen.

xxx

4 reacties

  1. Ik vind je foto’s weer prachtig… Dat lijkt me best wel eng met al die honden zeg! Kan me voorstellen dat je daar niet blij van werd. Wel leuk trouwens dat jullie verschillende campings langs zijn geweest tijdens je vakantie :)

  2. Ja ik blijf het waarschijnlijk steeds zeggen maar de foto’s zijn weer super mooi! Heb je voor alle foto’s de 50 mm lens gebruikt? En het vakantieverslag is weer erg leuk om te lezen. Al kan ik me voorstellen dat je het een vervelende ervaring vond met die honden. Bah.Gelukkig klinkt de rest wel erg fijn, vooral veel gezwommen dus, heerlijk!

  3. Aah wauw Hester, prachtige foto’s heb je gemaakt op vakantie! Ik ga straks even de rest van je avonturen teruglezen :) wel schrikken zeg, die honden, helemaal als je daar al bang van bent (ik schrik elke keer als er maar een hond losloopt..)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *