La vie de France: Saint Jeannet

Naamloos 3IMG_6066bNaamloos 2

IMG_6752b

12 juli 2016

Ik kan me goed voorstellen dat je je, na het bekijken van bovenstaande foto’s, enigszins afvraagt wat Saint Jeannet zo de moeite waard maakte om er speciaal heen te gaan. Het antwoord daarop is vrij simpel: onze camping lag in dit plaatsje en volgens het principe één dag weg, één dag (relatieve) rust besloten we een klein verkenningstochtje te maken. Niet voor we de hele ochtend in het zwembad lagen overigens, want ’s middags zou het bewolkt worden en een blauwe lucht is dan toch een iets idealere situatie om je bikini aan te trekken. Na de lunch kleedde ik me dus snel even om, gooide ik mijn camera in mijn tas en stapte ik in de auto. Dat klinkt overigens luier dan het is: Saint Jeannet ligt in een nogal bergachtig gebied (of, zoals Wikipedia het zo mooi aanduidt, 39 – 934 meter hoogte) en het centrum lag iets lager dan waar wij verbleven, dus niet iets waar je zomaar heen loopt.

Saint Jeannet is een heel vredig stadje, maar het viel me wel gelijk op dat het lang niet zo uitgestorven was als veel dorpjes waar we vorig jaar langskwamen, waar ik me eerlijk gezegd nogal aan heb kunnen ergeren. Nog steeds vind ik het lastig voor te stellen hoe je leven eruitziet als je midden in Frankrijk in een dorp woont, maar terwijl ik tussen de hoge huizen in allerlei verschillende zandkleuren liep had ik toch iets meer het idee dat mensen daar ook een (sociaal) leven leiden net zoals ik dat doe. Weliswaar met een bevolkingsdichtheid die twintig keer kleiner is dan ik gewend ben, maar mijn woonplaats is dan ook een stuk beter te bebouwen. En misschien klinkt het een beetje bekrompen maar ik geniet toch net iets lekkerder van die straatjes als ik er geen unheimisch gevoel bij krijg.

Bovendien leende het zich onwijs goed voor wat foto’s. De vriend van mijn zus stelde ik op de proef door ‘m z’n allereerste foto met mijn camera (met 50mm) te laten maken, iets wat al mijn gezinsleden met alle liefde proberen maar nog steeds niet helemaal onder de knie hebben, maar het lukte ‘m om ze gelijk scherp te krijgen. Unicum, ik zeg het je. Verder leuk aan Saint Jeannet is het pleintje met een fonteintje en (in ons geval) een oude, blauwe Fiat 500 ernaast, de oude wasplaats, de kerk, en het uitzicht. (En volgens mijn zus de botanische tuin, maar don’t go there, want we liepen alle trappen alleen maar om een grasveldje te kunnen bewonderen.) Het was inderdaad een beetje dicht getrokken, maar alsnog kregen we een goede overview van het stadje en bijbehorende huizen met zwembaden. Snap je ook gelijk weer waarom de bevolkingsdichtheid een stuk minder dicht is. Aangezien de wolken geen invloed leken te hebben op de temperatuur aten we een simpel ijsje met datzelfde uitzicht en daarmee beëindigden we ons bezoekje aan Saint Jeannet.

Nu we het toch over het dorpje van de camping hebben kan ik het echter gelijk net zo goed even over de camping zelf hebben. Op de achterkant van onze caravan is een sticker geplakt met de spreuk ‘wij zweren bij kamperen’ (een souvernirtje van de vorige eigenaren), ik ben meer van het ‘kamperen kun je leren’. Dit was ondertussen ons derde jaar en ik heb wel het idee dat ik er steeds iets bedrevener in word. Of nouja, ’s ochtends mijn tent uitkomen voelt nog steeds als een onmogelijke opgave vanwege de wirwar aan ritsen en de beperkte ruimte en ik denk ook niet dat dat op korte termijn gaat veranderen, maar mijn hekel aan campingdouches (of gedeelde badhokken in general) is bijvoorbeeld wel afgenomen.

Desondanks heb ik ultiem genoten van ons eigen badkamercomplex op onze eigen plek zodat je niet telkens hoeft te lopen voor een wc, onder de douche kunt gaan staan wanneer je wil en je toiletspulletjes gewoon lekker bij elkaar kunt laten staan zonder ermee te hoeven slepen. En dat je een afwasbak had zodat je daar de afwas kon doen en niet hoefde te lopen om water te halen, trouwens <3. Aangezien we meestal wat rondtrekken heb ik al heel wat campings gezien, maar deze – Les Cent Chênes – was (en ja, dat zeg ik objectief) enorm fijn. Het terrein, waar we bij binnenkomst een rondleiding over kregen op een golfkarretje van de onwijs lieve en gastvrije eigenaren, was heel netjes en stond vol met allerlei verschillende soorten accommodaties. Er was een barretje en, het belangrijkste, een zwembad dat omringd werd door vlinderstruiken, dat felblauw was en lekker rustig, met zowel zon- als schaduwplekken en uitzicht op een berg die afstak tegen de meestal strakblauwe lucht. Daar doe ik het voor.

Ik voelde me dus eigenlijk gelijk op m’n plek en dat was superfijn, zeker omdat ik het jaar hiervoor écht wat opstartproblemen had in de vakantie. In die tijd had ik net een week (en periode überhaupt) met superveel feestjes en vrienden achter de rug die ik eigenlijk niet achter wilde laten, hadden we niet direct goed weer en werkte m’n lichaam ook niet zo mee en dat was een combinatie waardoor ik niet altijd even vrolijk was. Gelukkig maakte ik me deze weken eigenlijk alleen zorgen over de status van mijn camera-accu’s en of ik mijn boeken niet in een te hoog tempo las.

Morgen/overmorgen een blogje met veel foto’s over een van mijn favoriete steden van de zeven die we er bezocht hebben, so stay tuned!

xxx

4 reacties

  1. Prachtige foto’s zeg! Heel erg mooi! En het is indd soms best een uitdaging met die 50 mm lens. We hebben mijn vader er ook een gegeven voor zijn verjaardag en hij stoeit er ook mee ;-). Anyway heerlijk om dankzij jouw foto’s en verhalen me even te wanen in de vakantiesferen. Het even moeten acclimatiseren herken ik bij mezelf en het duurt vaak een dag of twee voordat ik volop kan genieten van de vakantie. Een fijne camping die gelijk goed voelt helpt zeker mee! Ik ben benieuwd naar je overige artikelen!

Laat een antwoord achter aan Maja Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *