14 juli 2016
Eén van mijn favoriete dingen in het buitenland zijn bergen. Waar ik in Spanje in 2003 als vierjarig meisje zo misselijk werd van bochtige bergweggetjes dat we een pitstop moesten maken, zit ik tegenwoordig zelfs middenin een haarspeldbocht langs de afgrond nog gewoon vol verbazing op de achterbank. De (bijna) ongerepte natuur, wijdse uitzichten, de wind en koelheid na een paar dagen volle zon, de verlatenheid, ik ben er stiekem een beetje voor gevallen. Vooral in de berggebieden waar wel een weg ligt maar er amper dorpjes zijn voel ik me altijd zo lekker afgezonderd van de wereld, net alsof ik niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk on top ben. Als je ooit tot rust wil komen, zoek de bergen op, zou ik zeggen.
Gelukkig ben ik niet de enige met die voorliefde en zodoende stapten we na een hele ochtend vol tansessies aan het zwembad in de auto om naar een van de hoogste bergen in de omgeving te navigeren. Wat bleek: die berg lag middenin een toeristisch wintersportgebied (Gréolières-les-Neiges) en diende als skipiste, behalve nu natuurlijk. Tot een jaar of twee terug ervaarde ik nog een diepgeworteld onbegrip bij het idee van een vrijwillige vakantie naar de kou dus dit was, logischerwijs, eigenlijk de eerste keer dat ik op zo’n plek was en ik moest dan ook een beetje innerlijk giechelen om de verlaten aprèsski- en ski-uitleenhuisjes waar we langsreden. Neemt niet weg dat ik er best een weekje in het sneeuwseizoen zou durven te vertoeven, want de omgeving was ook zonder sneeuw al heel mooi.
Omdat we die hoge berg dus niet helemaal op konden rijden met de auto, zetten we ‘m een stukje verder neer op een parkeerplaats in de buurt van wat leek op een wandelgebied. Bergwandelen is dan weer niet standaard bij ons en dus moest ik even improviseren toen ik uit de auto stapte en het vooral heel koud had. Gelukkig vond ik een blouse onderin mijn handtas die daar standaard lag als beschermlaagje voor mijn camera en had ik een vest mee om mijn benen enigszins mee te bedekken, waardoor ik me meteen een avonturierster zonder gevoel voor mode voelde. Streepjes, tuinbroeken, blokjes, vesten, het kan allemaal (maar gelukkig was alles groen óf zwart-wit óf spijkerkleurig). Het hele proces van aankleden is overigens terug te zien op de videocamera waarmee mijn moeder als heuse huisvlogger onze vakantie op bewegend beeld vastlegt, inclusief slappe lach van de cameravrouw herself, maar hé daarna waren we good to go voor de hele onderneming.
Nog leuker aan bergtripjes is dat ze, ook al lijken de wegen en uitzichten soms wel een beetje op elkaar, toch altijd weer anders uitpakken. Vorig jaar reden we een rondrit terwijl we de zon op zagen komen, deze keer begonnen we aan een soort hike terwijl het twintig graden was met een blauwe lucht, wat wolken en zon. We liepen tussen lavendelstruiken, rotsen, dennenbomen en omgevallen takken en over beekjes terwijl er af en toe een insectje rakelings langs je benen vloog en ik vond het allemaal even mooi. Misschien kwam het ook wel gewoon door mijn outfit, want ik voelde me in mijn vermeende tuinbroek echt weer even kind terwijl ik over de paden klauterde (en dat terwijl ik dat als kind nooit echt heb gedaan).
Nadat ik in de meest oncomfortabele houdingen lavendel tegen de blauwe lucht had gefotografeerd en fantasiën los had gelaten over de grote grasvlaktes temidden van alle bomen en stenen leek het er even op dat we een klein beetje verdwaald waren, maar gelukkig had de vriend van mijn zus een goed richtingsgevoel. Tijdens een van die oriëntatiemomentjes spotte ik vol enthousiasme een wild hert, zo eentje waar je automatisch je camera al niet voor pakt omdat je weet dat dat gewoon niet lukt en dus niet nodig is. Toen we er bijna waren maakte ik een jaarlijkse (en in mijn ogen zeer geslaagde) foto van onze auto, waar ik vervolgens ook in stapte met Years & Years in m’n oren. Op de weg terug kwamen we opnieuw langs een uitgebreide paardenranche en stopten we nog een keer voor een uitzichtfotootje maar de zon, de lucht en de wolken waren samen zo fel dat het de werkelijkheid geen eer deed.
’s Avonds aten we pannenkoeken en dat was dan ook precies waar ik behoefte aan had. Goede dagen.
2 reacties
Ohw prachtig weer die foto’s met lavendel en rotsen! Super mooi. Ook leuk dat jullie de ene dag een plaatsje bezoeken en de andere keer de natuur in gaan. Die afwisseling daar houd ik wel van. En de zee, bergen of het bos/heide daar word ik altijd rustig van, dan kan ik mijn gedachten laten gaan en voel me dan weer opgeladen!
Haha, ik vind je geïmproviseerde outfit wel tof eigenlijk ;) Best lekker he, dat wandelen in de bergen? We hebben het in Amerika een aantal keer gedaan en ondanks dat ik soms wel een beetje klaagde (bij het omhoog lopen vooral) is het wel heel mooi en rustgevend en je voelt je zo goed daarna :)