Your imagination

Als kind las ik hardop boeken zonder dat ik überhaupt een letter kon lezen en creëerde ik, samen met mijn zus, een hele aparte wereld voor onze barbies. We lieten ze verliefd worden, naar de supermarkt gaan, trouwen, ruzie maken, paardrijden, kinderen krijgen en pool parties houden en namen het zo serieus dat we af en toe een momentje inlasten om de verhaallijn weer een beetje vorm te geven. Ook toen ik iets ouder werd had ik nog altijd een hekel aan buitenspelen en las ik veel liever een boek, met een verhaallijn buiten mijn eigen leven waar ik volledig in op kon gaan en dingen bij kon bedenken. Die fantasie vind ik nog steeds één van de meest bewonderenswaardige dingen aan een kind: in plaats van hun werkelijke beleving zo groot mogelijk te maken door verre reizen te maken en volop te socializen, scheppen ze gewoon een wonderlijke wereld in hun hoofd waarin alles mogelijk is.

IMG_4530b

IMG_4524d

Ik zou overigens niet willen zeggen dat mijn fantasie per se groter was dan die van andere leeftijdsgenootjes, wel dat ik ‘m heel veel gebruikte én ontwikkelde. Zo begon ik rond mijn tiende, na al een aantal schriftjes vol te hebben geschreven, mijn verhalen ook daadwerkelijk in Word te typen (en soms zelfs online te posten). Ik mocht ze dan wel nooit afmaken, maar op dat moment speelden ze soms best een grote rol in mijn leven omdat ik er in mijn hoofd dan wel heel veel mee bezig was. Af en toe raak ik nog wel eens verzeild in die documenten van een paar jaar terug en als ik even de tijd heb, neem ik soms ook de moeite om ze aandachtig terug te lezen. De laatste keer dat ik dat deed, viel me eigenlijk pas op hoeveel idealen ik (onbewust) in die verhalen verwerkte: mijn hoofdpersonage was bijna altijd óf een meisje met een eigen paard, óf een onopvallend meisje dat in de loop van het verhaal opeens wel tot haar recht kwam.

Precies die vrijheid om te fantaseren, om te kunnen denken zonder door iemand met je beide benen op de grond te worden gezet, is wat mij betreft de kern van kind zijn. Maar het is niet voor niets dat Antoine de Saint-Exupéry « Toutes les grandes personnes ont d’abord été des enfants, mais peu d’entre elles s’en souviennent. » schrijft in Le Petit Prince: fantasie is zo’n dingetje dat langzaam slijt omdat het in eerste instantie niet echt bruikbaar lijkt in het dagelijks leven zolang je geen schrijver, kunstenaar of acteur bent. Bovendien is de kans vrij groot dat je voornamelijk rationeel leert denken en niet eens meer echt ruimte in je hoofd hebt om dat een keer niet te doen. Veel fantasie kan er ook voor zorgen dat je teleurgesteld raakt, omdat dingen uiteindelijk toch altijd minder mooi uitvallen dan het perfecte plaatje in je hoofd was. Het is wat mij betreft dus volledig logisch om fantasie los te laten of af te leren zodra je ouder wordt, maar toch niet iets om te luchtig over te doen. Leven zonder fantasie is namelijk een stuk minder leuk.

Hoe dan ook denk ik dat het meer dan oké, juist hartstikke goed, is om fantasie een rol in je leven te laten spelen. Durven dromen en ideaalbeelden durven te bedenken is aan de ene kant eng omdat de kans zo groot is dat je er niet aan kan voldoen, maar niemand zegt dat je leven mislukt is als dat niet precies lukt. Ik denk dat het goed is om jezelf in je hoofd de vrijheid te gunnen om te bedenken wat je stiekem zou willen en in het dagelijks leven gewoon te proberen iets in die richting te ondernemen, zonder pressure, maar wel met een visie. Je fantasie zou de achterliggende reden moeten zijn voor kriebels in je buik en adrenaline in je bloed omdat je verliefd bent geworden op hoe je leven zou kunnen zijn, maar ook iets waar je energie uit kunt halen als je dagelijks leven juist voor geen meter aan die ideaalbeelden voldoet – omdat er altijd nog hoop is.

Dat ik fantasie zo belangrijk vind, realiseerde ik me onder andere toen ik over mijn avondje Amsterdam schreef. Natuurlijk doe ik dat voor mezelf, omdat ik het leuk vind om het vast te delen en het later terug te kunnen lezen, maar ik hoop vooral ook dat iedereen die het leest het als inspiratie kan zien voor zijn of haar eigen leven. Ik schrijf al best gedetailleerd, maar veel – en voornamelijk foto’s van of met vrienden – laat ik ook weg zodat er nog een soort vrije interpretatie mogelijk is. Ik hoef er echt geen onegirlshow van te maken door full exposure voor mijn leven te vragen, maar ik hoop juist dat het een boost kan zijn voor iemands fantasie, net zoals in sterkere mate geldt bij muziek, bij films, bij literatuur, bij fotografie, misschien zelfs bij reizen. Het zijn manieren om even een stapje achteruit te doen in je eigen leven en op te laden op het gebied van ideeën, motivatie, denkbeelden, levenswijze.

Ik hoop dat je durft te dromen, dat je hele filmscripts in je hoofd schrijft, dat je fantasiewereld een soort Droomvlucht in de Efteling is maar dan iets meer life like. Ik hoop oprecht dat je nooit afscheid neemt van je fantasie en altijd een beetje kind blijft. Volgens mij is dat wat we allemaal nodig hebben.

xxx

8 reacties

  1. Ik ben gezegend met een levendige fantasie, en ja, ondanks de 29 jaar op de teller kan ik nog steeds complete filmscènes afspelen in mijn hoofd. Mooi geschreven, en mooie foto’s!

  2. Imagination vind ik een prachtig woord met een prachtige betekenis. Ik ben het helemaal met je eens, ik hoop dat ik mijn fantasie nooit kwijtraak. Ik denk dat verbeeldingskracht je zelfs door moeilijke momenten heen kan slepen, omdat je droomt van iets beters en daar naar uitziet. Ik vind verbeelding een geweldig iets!

  3. Heel mooi stuk! Ik dacht hier dit weekend ook aan (ik was ziek dus ik had lekker de tijd), en dan vooral aan de dromen die ik heb. Ik heb ze allemaal eens opgeschreven en nu blijkt dat veel van mijn dromen iets met elkaar te maken hebben en eigenlijk allemaal heel goed te verwezenlijken zijn! Ik vind deze zin trouwens echt heel mooi: ‘Je fantasie zou de achterliggende reden moeten zijn voor kriebels in je buik en adrenaline in je bloed omdat je verliefd bent geworden op hoe je leven zou kunnen zijn, maar ook iets waar je energie uit kunt halen als je dagelijks leven juist voor geen meter aan die ideaalbeelden voldoet – omdat er altijd nog hoop is.’

Laat een antwoord achter aan chucky1012 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *