Paleis op de Dam

Meest concrete titel in a while, maar wel eentje die de lading ook gelijk grotendeels dekt: afgelopen donderdag stapte ik na vier uurtjes les en een soort Nova Zembla-tocht door de regen (het is maar tien minuutjes lopen, maar belletjesregen all the way en een paraplu delen is ook niet alles) in de trein naar Amsterdam, in eerste instantie om het Paleis op de Dam te bezoeken. Op het moment dat we Amsterdam Centraal uit liepen scheen er gelukkig alweer een waterig zonnetje en dat was ook wel nodig want geloof me, als zowel je haar als je jas, je sjaal, je broek, je schoenen en je tas stuk voor stuk al een keer nat zijn geregend ondanks het feit dat je met de bus naar school ging dan ben je er wel redelijk klaar mee. Het thema regen verdween dan ook langzaam naar de achtergrond en maakte plaats voor paleizen, sigaren, hamburgers, treinreizen en goede chaos.

IMG_4167b

IMG_5342b

IMG_5360b

IMG_5345b

IMG_4168b

IMG_4163B

Na een uurtje had ik het paleis wel weer gezien, zo groot is het niet, maar zeker als je onder de achttien (en dus nog gratis) bent is het wel de moeite waard. De grootste zaal mag dan misschien wel van hout en nepmarmer zijn in plaats van van echt marmer, ik vond ‘m toch wel heel pretty met die kroonluchters overal, brede gangen en wereldbollen op de grond. Favoriet (maar niet op de foto) was Atlas met de hemel op z’n schouders, gewoon omdat ik heel erg blij werd van de kleine sterretjes op de hemelbol. We liepen uiteraard ook nog een rondje langs een heel aantal andere kamers die zo ontzettend Napoleontisch en retro zijn ingericht dat je het verleden ongeveer opsnuift en af en toe gaf onze Latijnleraar nog even een live uitleg over een wandbreed schilderij of een Latijns onderschrift. Ik ben niet zo thuis in de geschiedenis van het hele Paleis, maar ik vind het wel altijd heel erg leuk om door een gebouw te lopen dat zo volstrekt anders is ingericht en een heel andere sfeer ademt en dat was hier zeker het geval.

Om een uurtje of half vijf stonden we weer buiten, vrij om te doen wat we wilden aangezien het sowieso al een vrijwillige excursie was op een vrije middag. Uiteraard liepen we dus even door Amsterdam maar het bleek een dag te zijn waarop ik de stad gewoon niet kon waarderen of in elk geval niet mooi genoeg voor een foto kon vinden. De vorige keer lukte dat prima, maar nu categoriseerde ik de Keizers- en Herengracht, de Kalverstraat en de P.C. Hooftstraat vooral als saai, sorry not sorry. Ik heb absoluut niets tegen Amsterdam, maar als je er voor de foto’s en de mooie plekjes komt moet je volgens mij een totaal andere route nemen dan als je er ‘gewoon’ bent en nu was dat laatste het geval.

Dik twee uur later stapten we uiteindelijk de Ferdinand Bolstraat 5 binnen bij O’Donnell’s, een superfijne Irish pub waar het rustig maar vooral ook lekker donker was. Voor foto’s is het een ramp, voor de sfeer daarentegen niet. Zeker als het buiten stiekem gewoon nog licht is tot 20:00 is het een makkelijke manier om het idee te hebben dat het avond is, dus ik at een ontzettend lekkere hamburger met Franse frietjes en realiseerde me daarna dat ik stiekem best een beetje moe was.

Dat mocht de pret gelukkig niet drukken want we liepen pas om half tien weer naar buiten, met opgeladen telefoons welteverstaan, omdat die van mij zo’n oudje is (tweeënhalf jaar) dat ‘ie het/mijn leven niet meer zo goed aankan en de (Engelse) serveerster zo aardig was ‘m achter de bar op te laden. Na een aantal minuutjes op het terras te zijn blijven hangen zochten we een tramhalte en Amsterdam Centraal op voor trein nummer één, in trein nummer twee vanaf Utrecht Centraal veroverde ik vervolgens een plekje naast het raam which is my ultimate favourite omdat je dan zo’n heerlijke armleuning hebt. Ik was lichamelijk namelijk een beetje kapot maar verder ook gelukkig. Soms zijn er lente-avonden, avonden waarop alles vederlicht aanvoelt en de zon een soort kietelend engelenhaar op je blote arm is, maar er zijn ook avonden bij waarop het gewoon ongedwongen gezellig is. En dat je dan misschien niet in je allerbeste staat bent, het ’s morgens regent en ’s avonds donker is en je je hoofd even op iemands schouder legt maar het leven er niet minder mooi om is omdat in zoiets comfortabels ook nog altijd iets nieuws zit.

Het is lastig uit te leggen, maar als je er me naar zou vragen zou ik waarschijnlijk zeggen dat er een nuance tussen je goed en je gewaardeerd voelen zit, tussen opbouwende en bevestigende avonden. Dit was er een van het laatste kaliber met ongeveer dezelfde mensen en ongeveer dezelfde insteek als vaker, iets wat me deed twijfelen of ik er nog wel een blogpost aan moest wijden omdat ik elke vorm van sleur wil vermijden, maar ik kon het toch weer niet laten. Mijn vader de schat bracht zowel mij als Niels en Rosanne thuis vanaf het station en tegen middernacht was er alleen nog een hint van sigarenrook in mijn haar te vinden. Het was een goede avond, zo een die je graag nog even vasthoudt maar daarvoor eigenlijk te lang duurt omdat er de volgende dag weer school is en je je ogen om 2:13 toch écht moet sluiten om nog precies zeven uurtjes slaap mee te kunnen pakken.

xxx

4 reacties

  1. Awh wat een toffe foto’s! Paleizen en kastelen hebben iets bijzonders om door heen te lopen inderdaad. Ik voel me soms ook een beetje een voyeur, als je bedenkt dat er ooit mensen leefden.

Laat een antwoord achter aan Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *