De terugkeer van tijd

Ik ben een paradox op dit gebied. Ik wil een volle agenda, van hot naar her, aan het eind van de dag met een voldaan gevoel mijn bed instappen omdat ik al mijn missies toch maar mooi volbracht heb. Ik wil mezelf verbazen over hoeveel je kan doen met twaalf uur en aan het eind van de dag alweer vergeten zijn wat ik ’s ochtends heb gedaan, ik wil in hoog tempo leven en vooral veel doen. Maar ik wil ook drie uur voor me uit kunnen staren of kunnen vullen met muziek luisteren, gesprekken voeren, op de bank hangen, alles wat amper hersenactiviteit vereist. Ik wil ook een zaterdag als een lege landingsbaan hebben, zo eentje waar je vanuit de lucht met grote snelheid op landt om vervolgens in een laag tempo wat rond te rijden. Ik wil geleefd worden zonder mijn vrije keuze te verliezen.

IMG_3652b

IMG_3670b

In de afgelopen week neigde die schijnbare tegenstelling meer naar een echte tegenstelling en was het druk op een volle manier. Ik bedacht me dat ik eigenlijk al weken geen pure stress meer heb ervaren, niet het soort dat voor zenuwinzinkingen en zweetdruppeltjes zorgt, zelfs niet tegen het eind van mijn profielwerkstuk aan (wat over het algemeen als meest stressvolle ding wordt gezien). Stress is in zekere zin een vorm van het verliezen van controle en vertrouwen en maak ervan wat je wilt, maar daar heb ik gewoon niet zo snel last van. Een uur na die conclusie realiseerde ik me dan weer wel dat ik al twee dagen passief-agressief was en in mijn gedachtes tegen alles aanschopte, iets wat ik deels aan hormonen kon wijten, maar nog veel meer aan het feit dat ik gewoon wel veel aan m’n hoofd had.

Gelukkig had ik voor alles dus wel precies genoeg tijd en legde ik woensdag op school de laatste hand aan mijn profielwerkstuk om het vervolgens uit te printen en ’s avonds in de kerkdienst (het was biddag) relaxed een gebed uit te kunnen spreken voor een stuk of, ik gok, tweehonderd man. Donderdag bond ik mijn geluksdossier in (dat klinkt overigens makkelijker dan het in werkelijkheid was), ging ik om half vier snel naar huis om een powerpoint in elkaar te zetten en een presentatie voor te bereiden en ’s avonds weer terug naar school voor de presentatie-avond. Allebei de aulapresentaties (die dus voor álle ouders gehouden worden omdat ze wat extra aandacht verdienen) waren van vrienden van me, waaronder Niels, dus dat was behalve heel erg leuk ook opnieuw iets om trots op te zijn. Ik ben de laatste tijd vaker trots geweest op anderen dan ik me van de afgelopen maanden kan herinneren en het is een heel prettige emotie.

Uiteindelijk hield ik na de pauze mijn presentatie en dat vond ik alleen maar leuk eigenlijk, want als je ergens tachtig uur aan hebt gewerkt is de kans dat je niet weet wat je moet vertellen héel klein en bovendien was het gewoon in een klaslokaal met een stuk of twintig mensen. Ik had waarschijnlijk drie kwartier kunnen praten maar in plaats daarvan propte ik zoveel mogelijk informatie in vijftien minuten zodat mensen toch een beetje een idee kregen van wat je kan leren over geluk. Na afloop kreeg ik ook nog wat positieve reacties en dat is, zeker als je er zelf enthousiast over bent maar het uiteindelijk toch vooral alleen hebt gedaan en niet precies weet of je het wel goed overbrengt, heel erg bevredigend.

Hoewel ik net een beetje gehecht was geraakt aan mijn geprinte en (redelijk) definitieve versie heb ik ‘m toch maar gelijk aan mijn begeleidster meegegeven zodat zij ‘m kan gaan beoordelen. Als ik een cijfer heb en het laatste gesprek heb gehad is het echt helemaal afgesloten, wel zo lekker, en dan schrijf ik er hier waarschijnlijk ook nog een stukje over. Of ik wacht even tot ik ‘m heb laten drukken als boek want dat is eigenlijk nog het plan, maar dat heeft gewoon even wat minder haast. Speaking about haast: ik was die avond om half elf thuis, sliep nog een stuk later, stond vrijdag om half acht op om tijdens mijn eerste uurtje vrij bijles te geven en heb de rest van de dag m’n uurtjes met onderwerpen als Macbeth, Jean-Paul Sartre (les yeux sont faits) en de NIPT-test toch nog redelijk doorstaan. Na een uurtje rondhangen op school omdat er nog overal gesprekken en docenten waren fietste ik met Niels tegen drieën naar huis en daar wist ik gelijk wat ik ging doen, namelijk he-le-maal niets. Ik was geleefd en had elke nacht maar precies zeven uur geslapen en nu was er eindelijk weer tijd.

Ik lag op de ene bank in de zon paaseitjes te eten, Jolie sliep op de andere. Ik dacht na over mijn blog, regelde wat eyeliner op m’n ogen en ging voor m’n eigen camera zitten. Wat begon als een sessie voor bruikbare nieuwe foto’s eindigde in heel andere blikken, omdat ik dat nou eenmaal veel interessanter vind dan lachen om niets. Mijn zus parkeerde voor de deur toen ik net de pizza in de oven schoof. We aten, ik bewerkte foto’s, zij zette koffie en ik popte popcorn. We keken de seizoensfinale van Flikken Rotterdam die ik zo spannend vond dat ik een kwartier later nog steeds niet ontspannen was (nadeel van open eindes) en daarna een aflevering Heer & Meester. Jolie kwam op m’n schoot liggen toen ik het koud begon te krijgen. Het was een nachtje zonder ouders, dus ik hoefde niet zachtjes te doen toen ik om kwart over elf naar bed ging.

Mijn slaapgebrek is nog niet helemaal gefixt, want die ochtend had ik weer rijles om 9:00 en ik heb vanavond – zaterdag dus – een feestje dat nog wel eens laat kan worden. Zondagochtend gaat er een wekker voor de kerk, zondagavond ben ik ook weg en de rest van de week moet ik ook weer gewoon vroeg opstaan, maar dat is allemaal een stuk minder erg als je niet zulke prominente dingen doet. Geen profielwerkstuk (in tegenstelling tot vorig weekend, toen had ik niet eens het idee weekend te hebben gehad) dit keer en in plaats daarvan vrienden, zon, eten, muziek, kerk, blog. Als ik me ga vervelen zijn er nog 800 Franse woordjes, wat Engels woordjes en mijn autotheorie, maar het belangrijkste is dit: er is weer tijd.

xxx

4 reacties

  1. Wauw, deze zin: ” Ik wil geleefd worden zonder mijn vrije keuze te verliezen.” Precies hoe ik erover denk, alleen heb jij het in één zin onder woorden kunnen brengen en ik .. heb er zo’n 500 voor nodig.
    Fijn dat je profielwerkstuk ingeleverd is; in ieder geval één groot examending minder! Ik hoop natuurlijk dat je veel blijft schrijven, maar met die drukte, of juist die extra tijd, snap ik het ook helemaal als je je nachtrust meer prioriteit geeft (een stil advies…).

  2. Heerlijk dat afsluiten, maar die paradox komt me heel bekend voor. Nu door mijn ziekte iets verergerd, omdat ik veel wil en niet kan. Maar hiervoor had ik dit ook altijd, lastig! ;) Ben benieuwd naar de beoordeling!

Laat een antwoord achter aan Marleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *