Vrienden zijn een voorrecht

Dat bedacht ik me afgelopen zondag, toen ik een weekend vol verschillende vrienden ontzettend moe maar ook heel gelukkig afsloot op de bank bij Marolise thuis. Ik realiseer me dat ik al twee blogposts aan datzelfde weekend heb gewijd (dat overigens een soort hernieuwde versie van 2015 was, want toen was mijn eerste weekend van februari ook heel erg gevuld) maar die weekenden moeten er ook bij zitten, dat je even het idee hebt een groter stukje van de wereld te hebben meegemaakt. En dat terwijl ik op die bewuste zondag zelf in het uitgangspunt eigenlijk alleen naar de kerk ging, daarna in m’n eentje in de zon lunchte met walnotenstokbrood in tomatensaus en vervolgens met Niels naar een dorp verderop fietste om daar een van de lekkerste taarten van de afgelopen tijd te eten.

Een uur of twee later ontstond echter het idee om ons spontaan met z’n zevenen in twee auto’s te verdelen richting de kinderboerderij waar niemand de weg naartoe wist en waar Niels, Tom en ik uiteindelijk niet eens binnen zijn geweest. Die reden is verder niet heel interessant, Niels en ik moesten namelijk de beamer en live-uitzending van de kerkdienst regelen en er kon niemand anders. Verantwoordelijkheden hé. Om 18:00 stapten we weer in de auto en hoewel het plan was dat we gewoon naar huis zouden fietsen, belandden we toch weer bij Maro waar ook onze fietsen nog waren. Zij speelde huisvrouw door burgers te fabriceren en als toetje aten we nog wat van de onwijs machtige redvelvetcake, die er samen met de open haard voor zorgde dat ik na een aflevering Flikken Rotterdam en een uur praten echt geen zin meer had om twintig minuten in de kou naar huis te fietsen. Uiteindelijk stapte ik om half elf het huis binnen en volgde er de volgende dag weer gewoon een maandag en een hele nieuwe schoolweek, maar niet voor ik mijn gedachtes nog in een tweetje deelde.

Er is namelijk iets aan vrienden wat me gewoon ongelofelijk gelukkig maakt. Ik ben geen type om dagelijks de deur plat te lopen bij iemand omdat ik het ook goed kan waarderen om even niemand om me heen te hebben, maar dat maakt het extra bijzonder als ik me wel helemaal thuis voel bij en met iemand. Het is een voorrecht om je zo geaccepteerd en veilig te voelen dat je je niet drukmaakt om hoe je er precies uitziet. Ik geniet ervan als ik met vrienden ben en denk: dit moment, nu, dat is iets tussen ons. Foto’s zijn fijne herinneringen, maar aan de andere kant voelt iets soms nog veel echter als we ons niet bezighouden met het perfect afspiegelen van ons leven voor de buitenwereld en het ‘gewoon’ iets is wat je zelf mee had moeten maken, of niet.

Vriendschappen zijn volgens mij dan ook vaker niet dan wel begrijpbaar voor buitenstaanders. Ik zou waarschijnlijk best commentaar paraat hebben als ik geen deel uit zou maken van mijn vriendengroep en ze wel een keer van dichtbij mee zou maken, maar het ding is nou eenmaal dat er vaak al heel snel een eigen minicultuur ontstaat. Net zoals ik met eigenlijk al mijn overige vriend(inn)en weer een unieke band heb, die ik op een bepaalde manier invul. Ik moet toegeven dat ik dat soms als verwarrend ervaar: niet per se de manier waarop ik vriendschappen invul, maar meer dat het er zoveel verschillende zijn en ik af en toe het gevoel heb dat ik tekort schiet. Ik kan ervan balen als ik Hannah of Marjolein in een paar dagen eigenlijk amper gesproken heb en wel veel tijd met anderen heb doorgebracht, niet omdat ik van dat laatste spijt heb, maar wel omdat ik dan graag een betere balans had gehad (of meer tijd, misschien).

Dat is een luxeprobleem, denk ik, en dus probeer ik zowel te luisteren naar dat onderbuikgevoel (omdat het best goed is om te blijven investeren in vriendschappen) als het te relativeren door het in elk geval zoveel mogelijk te waarderen als ik – eindelijk, of juist alweer – een goed moment met een bepaalde vriend(in) doorbreng. Het zijn die momenten dat ik gesprekken vermengd met lachbuien en references naar herinneringen voer met Niels, nog intenser geniet van Imagine Dragons omdat Hannah en ik hetzelfde leven van excitement en danspasjes delen, met Niels gebruikmaak van Toms chauffeurdiensten terwijl hij als enige volwassen zijn scala aan onvolwassen geluidjes ten gehore brengt, inhoudelijke gesprekken met Marjolein voer over school, onze toekomst of dagelijkse dingen, mijn progressie wat betreft autorijden bespreek met Brenda (die ook begonnen is met lessen) als er niets te melden valt over ons liefdesleven of over de meest onnuttige maar leuke dingen praat met Mar, Roos en Sophie, die op hun eigen manier allemaal heerlijke meiden zijn.

Vrienden zijn als een soort zon, omdat ze alles in een veel positiever perspectief zetten en bovendien een stukje mooier maken. Hoewel het geen recht is dat alleen aan mij voorbehouden is noem ik het toch graag een voorrecht in de zin van een gunst, een begenadiging, omdat ik een te dankbaar persoon ben om vrienden als vanzelfsprekend te nemen.

Nouja, dat wilde ik even kwijt denk ik, en het past ook nog goed in het Valentijnthema van liefde. You’re all amazing guys (en The Script ook nog steeds want ik luisterde net ‘even’ alle albums terug en oh the memories).

xxx