About last weekend

Ik heb zelden zo vaak de uitspraak ‘Nou, ik ga nog even bellen’ gehoord als in de afgelopen twee, drie weken. De autotoer voor zieke kinderen die Niels en Job organiseerden voor hun profielwerkstuk nam opeens grootse vormen aan en afgelopen zaterdag zou Cars & Kids 2016 dan eindelijk plaatsvinden na ontelbaar veel voorbereiding. Samen met twee andere fotografen reed ik de hele dag mee en hoewel ik iets minder gelukkig was met de aanvangstijd (ik sliep tegen tweeën na een intensief avondje Ziggodome en tussen half acht en tien voor acht gingen er drie wekkers dus reken maar uit) had ik er stiekem ook wel heel veel zin in. Alles wat ik aan voorbereidingen had meegekregen beloofde namelijk veel goeds en op het moment dat ik op de parkeerplaats naast De Kuip rondliep in mijn fluoriserend oranje hesje tussen de kindjes, belangstellenden, autospotters en vooral een stuk of veertig van de dikste auto’s realiseerde ik me één ding: ik was motherfucking trots. Als ik geen waarde zou hechten aan mijn reputatie was dat de titel geweest.

IMG_2787b

IMG_2818b

IMG_2898b

IMG_2893b

IMG_2895b

IMG_2965b

Ik weet dat het gros van mijn bezoekers weinig op heeft met auto’s, misschien een Bentley en een Bugatti niet eens uit elkaar haalt en ook niet zo enthousiast wordt van een Porsche 918 als ik, maar ik voelde me toch geroepen om hier een blogpost aan te wijden. Foto’s waren er toch te over en misschien was ik ook wel enigszins gevleid toen Niels me er ook nog eens speciaal vroeg een blog over te schrijven (‘een beetje net zoals Lille‘ – die blogpost lees ik zelf nog elke maand een keer of twee, dus dat argument is al snel goed). Als fotograaf sta je soms wel een beetje aan de zijlijn in plaats van dat je echt deelneemt en dat gevoel had ik bij deze dag ook af en toe, maar de blije kindergezichtjes op foto’s en de reacties van de ouders op de Facebookpagina na afloop bevestigden dat het een onwijs geslaagde dag was. Alles was tot in de puntjes geregeld, van pers tot vrijwilligers tot foto- en videografen, van een lunch bij Happy Italy in Hendrik Ido Ambacht tot een borrel na afloop op de Euromast inclusief overvolle goodiebags – en alles zonder het zelf te hoeven financieren. Het was vooral gruwelijk bizar.

Schrijven over een charity event makes no sense als het enige doel het vissen naar complimentjes is. Hoewel ze die oprecht verdiend hebben wilde ik vooral wat aandacht aan zaterdag besteden omdat het gewoon zo’n mooie dag was. Eigenaren hadden weer eens een reden het gaspedaal diep in te trappen, de kindjes hadden de dag van hun leven (en hun ouders dan automatisch ook, volgens mij) en als bonus hadden ongeveer alle autospotters van Rotterdam en omstreken een invulling voor hun zaterdag. De harmonie was goed, zowel tussen iedereen op de dag zelf als in de fotografenappgroep toen we op maandagavond foto’s online zetten en iedereen opeens een momentje hartstikke emotioneel werd. Het geeft zo’n voldoening om je met z’n allen, met je eigen talenten, in te zetten voor eenzelfde doel en dan ook nog eens te weten dat het een goed doel is waar anderen – die waarschijnlijk meer tegenslag kennen dan jij – op hun beurt weer van kunnen genieten.

De belangrijkste les van zaterdag was dat dromen onlosmakelijk verbonden is met leven. Tussen de succesvolle zakenmannen en kindjes met zuurstofslangetjes viel me op dat iedereen op z’n eigen niveau bezig was met z’n dromen. De droom van kinderen die al zo jong hebben gevochten voor hun leven en alleen maar gezond willen zijn is niet vergelijkbaar met de droom van een ondernemer om ooit een Rolls-Royce te rijden, maar het zijn wél allebei dromen, namelijk op het eerste gezicht onmogelijke dingen die toch niet volkomen onmogelijk zijn. Zoals Job en Niels een veel groter evenement hosten dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden, zo waren er kinderen die er volgens doktersvoorspellingen eigenlijk al niet meer hadden kunnen zitten. En dat inspireert: dromen vind ik vaak eng, omdat ik bang ben teleurgesteld te worden, maar daar van te voren rekening mee houden maakt het al geen droom meer. Ik denk dat het zo werkt, dat zolang er Ferrari’s rondrijden er geen reden is om jouw Ferraridroom aan de kant te schuiven; bij dromen gaat het meer om de inhoud, het idee, dan om de kans.

En wie weet rijd je dan toch opeens een dagje mee in een Ferrari.

xxx

8 reacties

  1. Zo fijn dat dit voor de zieke kinderen goed georganiseerd was!
    Eeven een dagje in het zonnetje gezet worden….
    Het was dichtbij mij.
    Je hebt dit artikel zo mooi geschreven.

    Xoxo

  2. Wauw, echt heel erg gaaf! Ik zag er op Facebook al iets over voorbij komen inderdaad. Fijn hè, dat je dan kinderen (en ouders) blij kunt maken :) En heel tof ook dat jullie er allemaal zo hard aan gewerkt hebben en dat het dan ook allemaal zo goed ging!

    (gelukkig heb je trouwens ook lezers die wél geven om dikke auto’s en een Bentley en Bugatti uit elkaar kunnen houden, haha ^^)

  3. En of je trots mag zijn zeg, wauw! Ik zelf moet zeggen wel wat met auto’s te hebben en ze dus ook te (her)kennen. Al ben ik geen fanaat en hoef ik niet op de racebaan. Had graag die tijd in je schoenen gestaan! ;)

Laat een antwoord achter aan Rachel Kromdijk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *