What about me

IMG_2581b

IMG_2584b

IMG_2568b

Een paar jaar geleden was één van de voornaamste dingen in mijn leven waar ik blij mee was mijn zelfvertrouwen. Ik kon het waarderen dat ik te midden van alle onzekerheden, struggles en minderwaardigheidscomplexen om me heen eigenlijk helemaal niet zoveel negatieve gedachtes over mezelf had en in plaats daarvan gewoon altijd wel blij kon zijn met wie ik was. Met populariteit of een perfect leven – in de ogen van anderen – had dat niets te maken, maar ik blogde er van de zomer al over dat ik denk dat je juist pas echt zelfvertrouwen hebt als dat vertrouwen losstaat van subjectieve begrippen die iedereen op z’n eigen manier invult. Mijn zelfverzekerdheid kwam er destijds vooral uit voort dat ik de meningen van anderen eigenlijk totaal niet belangrijk achtte en veel liever mijn eigen plan trok, dat zich grotendeels thuis afspeelde met mijn laptop, een kat en een stapel (lees)boeken. Van die dingen werd ik gelukkig en op die manier was ik ook gewoon tevreden met mezelf. Ik geloof heus dat ik toen ook wel eens onzeker was, maar ik deed gewoon veel liever mijn eigen ding en de ideeën van anderen over mij verschoven dan vanzelf naar de achtergrond. Misschien dat het raar klinkt, maar voor mij lag het toen écht zo simpel.

Ik vond het dan ook lastig als ik opeens merkte dat ik wél onzeker was over mezelf. Zelfverzekerdheid hoorde bij mij thuis in het rijtje van dingen waar ik aan gewend raakte en dat betekende dat het een soort grond onder mijn voeten was, dat ik er gewoon aan vast wilde houden. Ondertussen ben ik zestien en het was pas dat ik me realiseerde dat ik alle twijfel aan mezelf eigenlijk het liefst gelijk wegdruk en niet serieus neem, omdat ik gewoon niet onzeker wíl zijn. Aan de ene kant werkt dat best goed en denk ik dat er helemaal niet zo heel veel mis mee is (het zijn immers altijd kleine dingen waar ik onzeker over ben en daarover piekeren levert inderdaad niets op), maar ergens moet er ook juist wel ruimte zijn voor die twijfels. Want zelfvertrouwen dat voor het gemak alle imperfecties maar buiten beschouwing laat, is ook weer geen zelfvertrouwen waar je écht verder mee komt.

Zo kwam ik er ook achter dat ik vroeger zo makkelijk zeker over mezelf was omdat ik gewoon helemaal niet zoveel waarde hechtte aan leeftijdsgenoten en me dus ook amper vergeleek met hun levens. Uiteraard had ik zelf ook nog een mening over mezelf die me heel onzeker had kunnen maken, maar omdat ik het prima deed op school, mijn uiterlijk ermee door kon en ik een fijne thuissituatie had én omdat mijn leven toen niet veel ingewikkelder was dan dat (let’s be honest), was die niet negatief. Tegenwoordig ben ik een stuk socialer en vind ik vriendschappen en mensen om me heen wel belangrijk, maar jezelf in een groep mensen begeven die allemaal uniek zijn (en die ik allemaal leuk vind, anders zou ik niet met ze omgaan) kan nog wel eens confronterend werken. Ik ben ertegenaan gelopen dat ik niet zo spontaan ben dat ik opeens op een dansvloer sta, dat ik af en toe gewoon even geen zin heb in chitchat-gesprekjes met mensen die ik nooit meer ga zien en ze dan soms ook niet voer, dat ik best een gevoel voor mode en een goedgevulde kledingkast heb maar er gewoon lang niet altijd stunning uitzie, dat ik heel veel mensen aardig vind maar voor een echte vriendschap toch wel een portie diepgang nodig heb en niet alleen maar fun things.

Ik vind mezelf ook wel eens te bot, te sarcastisch of te gesloten. De rechterzijkant van mijn gezicht vind ik een stuk leuker dan de linkerzijkant en ik ben alleen fotogeniek op foto’s als ik ze zelf maak (en ze dus niet zo spontaan en leuk hoeven te zijn). Een lijstje met onzekerheden houd ik niet bij, maar ze zijn er toch, ergens stiekem en achteraf. Soms wil ik met alle liefde iemand anders zijn die zich over geen van deze dingen drukmaakt.

Gelukkig heb ik op die momenten nog een fijne doos met ervaringen over zelfverzekerd zijn. Wat me vooral opvalt is dat ik heel vaak denk dat onzekerheid te maken heeft met wat anderen over mij zeggen, maar dat het eigenlijk alleen maar mijn eigen mening is. Ik kan er inderdaad wel eens van balen dat ik soms introverter ben dan ik zou willen en toch bedenk ik me dan ook dat ik waarschijnlijk de enige ben die me er druk over maakt. Ik heb nog zoveel meer kwaliteiten dat het eigenlijk geen donder uitmaakt dat ik er misschien niet altijd even fashion-worthy uitzie en daarnaast is er meer in het leven dan super spontaan zijn. Het is een leuke eigenschap, maar als ik ‘m niet heb, laat ‘m dan maar lekker aan anderen over.

En het is eigenlijk pittig oké om tegen jezelf gewoon voor dit soort onzekerheden uit te komen, ook al deed ik het eerst liever niet. Ik denk dat ik bang was dat ik er niets positiefs tegenover te zetten had, terwijl toegeven dat ik onzeker ben over sommige dingen me juist meer in heeft laten zien dat ieder mens een eigen persoonlijkheid heeft. We’re not messes, just really good mixes. Ik ben zelfs van mijn flaws gaan houden omdat ze me zo lekker eigen maken.

xxx

PS: Mijn titel was geen zielige ‘ja maar ik dan?’, meer een ‘hoe sta ik er nou eigenlijk voor’. Wilde ik nog even kwijt.

11 reacties

  1. Een vleugje onzekerheid is niet per se verkeerd. Ik las laatst nog een artikel in de Flow over hoe onzekerheid te vaak wordt gezien als iets dat per direct verkeerd is. Ik denk dat een gezonde dosis (kun je dat zo noemen?) prima kan, zolang het je niet in de weg staat. Het zorgt er ook voor dat je jezelf blijft ontwikkelen en kan relativeren. En samen met een gezond portie zelfverzekerdheid erbij kom je er wel :) Wat je zegt we’re really good mixes, leuk bedacht !

  2. Mooi geschreven ik denk dat iedereen daar wel mee te maken heeft alleen durft niet iedereen er voor uit te komen en mensen die er geen last van hebben bestaan volgens mij niet anders zijn ze leeg ,gewoon lekker jezelf blijven is niks mis mee

  3. Wow, super gave blogpost. Ik kan dit niet genoeg benadrukken allemaal. Ik heb het ook allemaal zo ervaren, super om te lezen en ook weer een wake-up call. Meet je niet aan anderen, wees en waardeer jezelf voor wie je bent; ik kan nog doorgaan maar het komt neer op alles wat hierboven staat. Petje af! :)

  4. Heel mooi omschreven! Ik denk dat het voor iedereen wel een beetje herkenbaar is. Ik denk dat het gewoon belangrijk is om te accepteren hoe het nu is. Misschien zijn dingen aan jezelf iets minder leuk, maar feit is dat je niet alles zomaar 1, 2, 3 kunt veranderen en dan moet je het er maar mee doen.
    En als je dan merkt dat je leven stiekem best wel oké is, kun je gewoon blij zijn met wie je bent en wat je doet. Niemand is immers perfect, en we doen allemaal dingen fout, maar over het algemeen heeft iedereen zo’n mooie dingen in zich. Jij ook.

  5. Ohh Hester, dit is enorm herkenbaar. Ik heb ook altijd heel goed in mijn vel gezeten, altijd geweten wie ik was en wilde zijn en me nooit druk gemaakt over tekortkomingen of onzekerheden. Tot ik ging studeren en te maken kreeg met onzekerheid over mijn capaciteiten en minder sterke punten en dat ineens heel eng begon te vinden, want ik had totaal geen ervaring met onzeker zijn en wilde me gewoon lekker in mijn vel voelen. Tot ik, net als jij, ontdekte dat onzekerheid hartstikke normaal en oké en bovendien broodnodig is en dat het je alleen maar sterker kan maken. Maar leuk is het niet, haha.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *