Vibing: mid-winter

Het was afgelopen zondag toen ik om twaalf uur ’s middags naar huis fietste en verdacht veel zon opmerkte. Om logistieke redenen was de rest van mijn gezin met de auto, dus ik gebruikte mijn vrijheid en nam een brug eerder dan normaal zodat ik net wat langer over de oneindige weg tussen weilanden en grote huizen in kon fietsen. Ik weet niet of jullie nog helder hebben wat ik schreef over zonnestralen in de tweede alinea van dit artikel maar het was precies dat gevoel, dat de wereld opeens stukken mooier is en je weer zin krijgt om écht te leven. Dat gevoel overtreft zelfs elke keer weer de verwachtingen die de zonnetjes in mijn Weer-app scheppen en ik weet eigenlijk niet waarom ik er toen niet direct over geschreven heb, maar het zal er waarschijnlijk iets mee te maken hebben gehad dat ik na de lunch gelijk in de auto stapte voor het nieuwjaarsconcert van het orkest waar mijn zus in speelt in Rotterdam. En dat ik eigenlijk een veel te giechelend en gelukkig meisje was om te schrijven.

’s Middags leerde ik voor de toets die ik de volgende dag had en na het eten vertrok ik weer naar de kerk voor vereniging (eigenlijk dus gewoon bijbelstudie maar dat klinkt veel te volwassen) waar ik Brenda ook weer eens zag. Ik kwam redelijk moe thuis maar het was een goede dag, zo een waarop je gewoon veel gedaan hebt en veel gezien hebt en in het algemeen zeer gelukkig bent. Goede zondagen lijken bovendien altijd extra waardevol te zijn, omdat ze het begin van een nieuwe week betekenen en me over het algemeen net iets meer zin laten hebben in de maandag dan andere zondagen. Ik zat van 8:50 tot 16:20 op school maar de zon scheen opnieuw naar binnen, de economieles bestond uit informele presentaties door klasgenoten, in de kleine pauze was er een soort christelijk praisemomentje in de aula georganiseerd door vrienden en mijn toets tijdens het laatste uur ging ook meer dan goed. Allesbehalve blue monday dus, behalve dat de lucht wel de hele dag kneiterblauw was.

En hoewel de zon niet de hele week door zo hard scheen en ik dinsdag om 17:30 heel erg verkleumd thuiskwam van een afspraak met mijn manuele therapeute bleef de goede vibe er toch in zitten. Dinsdagochtend bijvoorbeeld was de lucht één grote suikerspin waar ik met alle liefde foto’s van maakte en mee opstond (keeps rocking my morning) en een uurtje of twee later sleurde ik mijn zus mee naar buiten om wat foto’s van mijn jas-sjaalcombinatie te maken. Ik ben elke keer weer blij dat ik geen fashionblogger ben omdat ik het stiekem heel vervelend vind om andere mensen nodig te hebben (die zitten er ook niet altijd op te wachten, hebben niet altijd tijd en doen niet altijd precies wat jij wil), maar soms gebeurt het toch en dan vinden we het allebei ook wel leuk. Mijn rooster is al een paar weken zo dat ik op dinsdag pas om 11:25 op de fiets hoef te zitten en hoewel er ’s ochtends niet altijd evenveel nuttigs voor school gebeurt, creëert het sowieso wel wat lucht in mijn week. En het is dus wel het uitgelezen moment om op te ruimen of andere dingen te regelen, want ik ben soms met zoveel dingen tegelijk bezig die allemaal om een mailtje of een appje vragen dat ‘even tussendoor’ niet meer de beste strategie is.

In de rest van de week leerde ik heel veel Franse woordjes en werkwoorden omdat er op vrijdag weer een examenvocabulairetoets was die altijd insane groot is maar eigenlijk helemaal niet moeilijk en dus alleen een kwestie van plannen, zeker omdat ik donderdagavond bijles economie moest geven. Gelukkig kende ik ongeveer alles al toen ik daarvan terugkwam en had ik nog best even een tijd om een aflevering Tessa te kijken met mijn moeder en zus. Vrijdagochtend genoot ik om 9:45, na het maken van die toets, mijn laatste en negende tussenuur van de week (examenjaardingetje, verder een prima school) waarin ik met Niels naar de Albert Heijn liep en hij een wit stokbrood kocht want hé waarom niet. Op die hele dag heb ik verder onder andere een wortel, een koffie met chocoladesaus, een heel klein zelfgemaakt appelflapje (zonder suiker), een appel, een half puntje cheesecake, yoghurtsnoepjes en winegums, een boterham met gerookte kip, een klein stukje Milka Oreo-chocolade en een Long Chicken van de Burger King – alles in willekeurige volgorde – op dus dat was sowieso een erg vreemde dag waar ik nog wel over blog.

Ik wilde helemaal geen punt maken met dit verhaal en ik wist eigenlijk ook niet waar ik over wilde bloggen, maar het zou in elk geval zonde zijn zulke fijne weken onbeschreven te laten – zeker als je er fijne foto’s van hebt. Het jaar begon écht een beetje grijs, regenachtig en deprimerend, maar ondertussen hangt er alweer een heel fijne mid-winter vibe vol motivatie en nieuwe dingen. Niemand heeft me ooit opgedragen om elk artikel met een concluderende, positieve noot te eindigen, maar ik merk dat ik het toch vaak doe (behalve als het écht niet oké is, maar dan heb ik het alsnog vaak over hoop). Het is niet omdat ik zo graag wil suggereren dat ik alles meer dan goed voor elkaar heb; het is eigenlijk gewoon echt hoe ik in het leven sta. Als er een week is waarin ik zoveel lach, zoveel gezelligheid aan iedereen beleef, zoveel leer en zoveel rust en excitement tegelijk ervaar, dan ben ik daar vet dankbaar voor. En dat is ongeacht de momenten waarop ik misschien wél even heel moe was, haast had of iets niet lukte (dat ik dit nu pas schrijf komt behalve door een gebrek aan tijd namelijk ook een beetje door een overvloed aan perfectionisme), want even eerlijk: hoeveel heeft dat nou te maken met positieve emoties? Als je het mij vraagt helemaal niets en dus zie ik ze lekker los van elkaar. Blijf ik nog even dankbaar.

xxx