Donderdagavond @ Rotterdam

Ik houd van toevalligheden en eentje deed zich afgelopen week voor: we begonnen afgelopen dinsdag in de Fransles met het kijken van de film La Famille Bélier, die ik in mei al in de bioscoop zag met een paar mensen uit mijn Fransklas nadat we iets hadden gegeten bij Happy Italy, en vervolgens gingen we op donderdag weer met bijna dezelfde mensen naar Happy Italy om daarna naar het toneelstuk te kijken dat twee klasgenootjes hebben geschreven en geregisseerd voor hun PWS. Misschien was dit a bit too much of a spoiler voor de rest van het artikel (ik bedoel hé hallo, dit was de eerste zin nog maar) maar ik kon het niet laten om er even melding van te maken omdat het er wel voor zorgde dat ik extra veel zin in mijn donderdagavond had, als een soort tweede versie van die dinsdagavond op de Kop van Zuid. Soms heb je dat gewoon, van die avonden die in elke vezel van je lijf goed voelen en je je een paar maanden later nog steeds herinnert en dat was zo’n avond.

IMG_2450b

IMG_2460b

Helaas is januari tot nog toe niet alleen een stuk kouder, maar ook een stuk regenachtiger dan mei. Ik herinnerde me een fietstocht door in lentesferen gehuld Rotterdam en verlangde heel even naar de lente toen ik om half zes op het regenachtige metrostation stond. Ik heb geen hekel aan de winter, het enige punt is dat ik er gewoon altijd een stuk minder feeling mee heb. Van de lente herinner ik me altijd elk detail, elke zonnestraal, elke keer dat ik weer een extra sprankje hoop in de lucht opmerkte en over de winter heb ik gewoon nooit zoveel te zeggen als ‘ie eenmaal voorbij is. Ik denk dat het komt omdat het zo vaak en zoveel donker is, dat ik daarom gewoon nooit zo’n helder beeld van de dingen heb (en ook al helemaal niet veel foto’s die me aan de dingen herinneren). De lente is het seizoen waar ik intens naar kan verlangen en gewoon een uur over door zou kunnen lullen als het zou moeten omdat ik me dan altijd een beetje tot leven voel komen, als een plant die weer zon opvangt na een donkere winter. Ik ben niet ongelukkig in januari en februari en het is niet alsof ik alleen maar wil dat het weer lente wordt (altijd lente zou immers ook afdoen aan de bijzonderheid van wakker worden als het al licht is), maar er zit gewoon iets in me dat uitstaat in de winter en weer connect zodra het maart, april en mei wordt.

Gelukkig was er Niels, die in dezelfde metro stapte als ik en een extra grote paraplu bij zich had zodat we droog van Blaak naar Happy Italy kwamen. Ik bestelde een pizza met tomatensaus, mozzarella, ham, salami, champignons en artisjok (en er in het echt eigenlijk veel groter en indrukwekkender uitzag dan op de foto maar ik had gewoon weinig zin om me aan kitlenzen en hoge ISO-waardes te wagen of drie meter van m’n tafel af te moeten staan met m’n 50mm) die zeer prima was en ik zelfs bijna helemaal op kreeg. Daarna at ik nog een klein stukje Nutellapizza mee maar dat blijf ik dus nog steeds gewoon niet lekker vinden, sorry not sorry again. Om kwart voor acht moesten we toch echt wel weg en zochten we de metro weer op, waarna we met Marolise als reisleidster een heel stuk omliepen maar het desbetreffende theater uiteindelijk toch bereikten. Pas toen ik er binnenliep kwam ik erachter dat ik daar ooit eens een concert heb gefotografeerd, dus over mijn richtingsgevoel kun je ook een hele hoop zeggen, maar hé het weer was ondertussen dan ook omgeslagen tot een zeer onprettige bedoening met een groot risico op omklappende paraplu’s.

Het toneelstuk zelf duurde vijf kwartier en was een soort mini Grote Avond, iets waar ik ook altijd al heel erg blij van word. Ik weet niet hoor maar acteren roept altijd zo’n sterk ‘wil ik oook’-gevoel bij me op omdat ze zo in hun eigen wereldje verdwijnen. Bij boeken en films gebeurt dat ook, maar bij theater speelt het zich daadwerkelijk voor je neus af dat roept al zolang ik me kan herinneren ongeveer dezelfde kriebel bij me op als de lente. Bovendien is het gewoon heel tof als twee mensen die je al zes jaar kent dit ‘even’ doen en je ziet hoe alle mensen die erin meespeelden en je ook kent er zelf ook van genoten.

Na nog wat vrienden te hebben gesproken was het toch tijd om weer naar buiten te gaan. Volgens mij was het in de tussentijd alleen nog maar harder gaan regenen en dus claimde ik mijn plek onder Niels’ paraplu, stapte ik onbedoeld in alle mogelijke plassen en lachte ik een aantal keer veel te hard omdat ik eigenlijk moe was en het zulk belachelijk kutweer was. Gelukkig heeft het weer nooit zo heel veel invloed op mijn humeur op dat soort momenten (als in: ik vind de avond niet minder leuk omdat het regende, want het regende nou eenmaal en daar was niets aan te doen, dus dit hoorde er gewoon bij), maar ik was het toch redelijk eens met Niels toen hij ‘het lijkt Nova Zembla wel’ zei op het moment dat we het droge metrostation binnenstapten. Echt januari, doe wat aan je tranen.

Het was een avond met paraplu’s en wind en regen, eentje waarop ik me opnieuw afvroeg of het überhaupt mogelijk is om Happy Italy te verlaten zonder het gevoel te hebben dat je voor drie dagen hebt gegeten en ik weer even heel hard wenste dat ik een acteertalentje was. Een lenteavond was het niet but it was fine anyway.

xxx

6 reacties

  1. Ah, Happy Italy is fijn én inderdaad enorm veel altijd :’)
    Mooiste zinnetje uit dit artikel vind ik toch wel (denk ik) ‘Echt januari, doe wat aan je tranen.’ Helemaal mee eens.

Laat een antwoord achter aan Sandra Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *